Η σκέψη είναι επανάσταση
Η σκέψη διώκεται.
Δεν είναι κάτι κανούργιο αυτό· πάντα συνέβαινε.
Άνθρωποι με πρωτότυπη σκέψη και δημιουργία, καλλιτέχνες, ζωγράφοι, λογοτέχνες, ποιητές, συνθέτες και άλλοι, βρίσκονται στο περιθώριο, αφού η οικονομία της ελεύθερης αγοράς δεν χρειάζεται ζωγράφους. Τι να τους κάνεις τους ζωγράφους, αν δεν παράγουν κέρδος; Λόγο ύπαρξης έχει μόνο όποιος παράγει κέρδος. Δεν λέγεται ευθέως αυτό ακόμα -θα ήταν απαράδεκτο και τρομακτικό κάτι τέτοιο για τις «δημοκρατίες» μας- αλλά είναι προφανές.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επαναστατικό από τη σκέψη.
Κι αυτό το ξέρουν καλά οι εκάστοτε εξουσίες.
Το ξέρουν κι αυτοί που έχουν την δύναμη. Δύναμη και εξουσία δεν πάνε πάντα μαζί. Δύναμη είναι η οικονομική δύναμη. Η μόνη και πραγματική δύναμη δηλαδή.
Εγκλωβισμένοι μέσα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς -που δεν είναι ελεύθερη αλλά αυτό είναι άλλο θέμα-, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να σκεφτούν.
Αφενός δεν έχουν τα εφόδια για να το κάνουν –δεν είναι τυχαίο ότι καλλιεργείται συστηματικά η αποβλάκωση των πολιτών– και αφετέρου, αν σκεφτούν, θα πρέπει να συγκρουστούν με την ίδια τους την ύπαρξη.
Οπότε, οι περισσότερο άνθρωποι δεν σκέφτονται. Και αφού δεν σκέφτονται, δεν ενεργούν.
Έτσι κι αλλιώς, η αναφορά στην σκέψη έχει -εντέχνως- ταυτιστεί με τη βαρεμάρα, την πλήξη, το δυσνόητο, το κουραστικό, τους ανυπόφορους διανοούμενους και άλλα τέτοια που οι άνθρωποι τα αποφεύγουν.
