Η ΜΗΧΑΝΗ…

Θα πήγαινε λοιπόν ο Παπακωνσταντίνου με την καλή του σάκα στους ώμους στην Εσπερία, θα ξόφλαγε τα χρωστούμενα κι επειδή είμαστε κιμπάρηδες, θ’ άφηνε και μπουρμπουάρ κανά δις ρέστα. Μετά τέρμα οι μπιφτεκάρες στου «Καραβίτη» γι’ αυτό το τρίο μπελκάντο των κωλόφραγκων, θα τους πετάγαμε έξω με τις κλωτσιές, θα ρίχναμε αλάτι ξοπίσω τους και θα ‘βαζε και την σκούπα ανάποδα η Άσπα, να μην ξανάρθουν οι ξανθομπάμπουρες, οι ασπρουλιάρηδες οι τροϊκανοί, που να τους κόβει ο Θεός χρόνια και να μας τα δίνει δευτερόλεπτα. 

Κι ύστερα κι ύστερα, αδέρφια, τι; Τι θα γινότανε μετά; 

Επειδή έχω κληρονομικό χάρισμα και «μνήμη μπάτσου», θα σας πω. Θα μαζευόντουσαν στο Εκάλη Κλαμπ, στη Μύκονο, σε σουίτες κυριλέ ξενοδοχείων και στην Αθηναϊκή Λέσχη τα γνωστά παληκάρια και θα κάνανε ταμείο και πενταετές πλάνο. 

Οι αφανείς εταίροι του ελληνικού σοσιαλισμού και της συχωρεμένης ενοχικής μεσαιοχωρίτικης «Δεξιάς», αυτοί που χτίσανε τις λεωφόρους του μέλλοντος με τις λακκούβες, τα διαγαλαξιακού μεγέθους ολυμπιακά στάδια, κωπηλατοδρόμια κλπ, οι άρχοντες των διοδίων, των συχνοτήτων και των συμβάσεων, θα επιχειρήσουν άλλη μια γερή μοιρασιά, με χέρια που θα τρέμουν από την απληστία και την ανυπομονησία. 

Από τη χώρα πέρασαν Σχέδια Μάρσαλ, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, Μεσογειακά Προγράμματα κλπ, επιδοτήσεις παντός είδους. Πακτωλός για την δημιουργία έργων υποδομής, για την αναδιάρθρωση της πάσης Ελλάδος, της γεωργίας, της οικονομίας εν γένει. Θα ήταν, υποτίθεται, το εισιτήριο του Ελληνισμού για το μέλλον. 

Σε αυτό το πηγάδι χωρίς πάτο, σε αυτό το άναρχο λημέρι της ανομίας, της οικογενειοκρατίας και της αναξιοκρατίας, μπορείς να ρίξεις όλο το χρήμα του κόσμου. Θα το δεις να χάνεται στην «μαύρη τρύπα» της μεταπολιτευτικής παράγκας. Οι παπατζήδες της Πειραιώς, οι τσαντάκηδες κι οι μπουκαδόροι, είναι άκακες ευγενείς φυλές κλεφτών κι απατεώνων, παρθενόπες, μπροστά στην φάρα αυτού του μέρους της «επιχειρηματικής τάξης», που ανδρώθηκε με το χρήμα του Κράτους και της ΕΕ, ήτοι με το αίμα του Λαού. «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια», έλεγε το παλιό καλό τραγούδι του Μάρκου. Και τούτα τα καλόπαιδα, εκδότες – μπετατζήδες – προμηθευτές και πρόεδροι ομάδων, ξέρουν καλή μηχανή, στημένη και καλολαδωμένη δεκαετίες τώρα. Μηχανή που μπορεί να καταπιεί τον προϋπολογισμό Βορείου, Νοτίου Αμερικής, Ευρώπης, Αφρικής κι Ασίας και να μην μείνει σάλιο. Άντε, το πολύ πολύ κανάς δρόμος με κατολισθήσεις και φαλιρημένα κανάλια, που εξευτελίζουν την νοημοσύνη μας, την αισθητική μας και υπονομεύουν την εθνική και κοινωνική συνοχή κατά το δοκούν των αφεντικών τους. 

Το πρόβλημα μας δεν είναι λοιπόν το να βρίσκουμε δανεικά και να περιορίσουμε τις δαπάνες, ξεσκίζοντας και συκοφαντώντας τους εργαζόμενους. Ο μέσος γιατρός του ΙΚΑ, η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, πλην ελάχιστων υψηλόβαθμων και ενίων κομματόσκυλων συνδικαλιστών, δεν φάγανε τίποτα και με κανέναν. Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που αγρυπνούν στην προκάλυψη, στις γέφυρες των πλοίων μας και στα readiness των πολεμικών αεροδρομίων μας, δεν είδαν ποτέ ούτε σεντ από τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων που κατέληξαν στις υπεράκτιες εταιρείες των επιτήδειων πολιτικών προϊσταμένων τους και των «αντιπροσώπων». 

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το χρήμα. Είναι τα πρόσωπα, οι δομές, οι θεσμοί, η νοοτροπία. Η ατιμωρησία. Η μεγαλύτερη προδοσία σε βάρος της χώρας, μετά το ιωαννιδικό πραξικόπημα και την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, είναι η επί δεκαετίες λεηλασία των κονδυλίων που εισέρρευσαν στην χώρα, η αποβιομηχάνιση, η καταστροφή της γεωργίας, η ληστεία του Χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών έργων, των δημοσίων έργων και προμηθειών και το πελατειακό κράτος, που γιγάντωσε τον δημόσιο τομέα. 

Οι «χαζοί» Άγγλοι του Κάμερον, αντιλαμβανόμενοι με δέος ότι η Βρετανία δεν παράγει πια την τροφή της, έφτιαξαν εικοσιπενταετές πλάνο με τίτλο «Επιστροφή στη γή». Εμείς; Εμείς βάζουμε στο ΕΣΠΑ τους «παραδοσιακούς» …εκδότες! 

Εάν δεν παράγουμε αληθινό, χειροπιαστό πλούτο, όσα κονδύλια κι αν μας δανείσουν, ακόμη κι αν μας τα χαρίσουν, μετά από λίγα χρόνια θα είμαστε πάλι στον άσσο. Διότι οι ύαινες, που ανατράφηκαν και πλήθυναν με τις σάρκες της Πατρίδας, απλώς λούφαξαν και περιμένουν. 

Η εφαρμογή των Νόμων και μια νέα κουλτούρα εργασίας, ανταγωνισμού κι ανέλιξης με γνώμονα τους Άριστους κι υπέρ αυτών, μέσα σε ένα κλίμα κοινωνικής και θεσμικής σταθερότητας, μπορούν να γκρεμίσουν τα νοσηρά τείχη της παρακμής και της οικογενειοκρατίας.