Μικρέ αδελφέ μου…
Μικρέ αδελφέ μου… δεν θέλω να σου χαλάσω την ηρεμία σου…
Aλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να σε προειδοποιήσω για αυτό που έρχεται…
Δεν ξέρω πως αλλιώς να σου ουρλιάξω, «φυλάξου!!!»…
Η φωτιά είναι πιο δυνατή από τα αδύναμα να τη σβήσουν χεράκια σου…
Και έρχεται καταπάνω σου!
Με τρομακτική ταχύτητα!
Και θα γεμίσει εγκαύματα το τρυφερό πρόσωπό σου…
Και τότε μικρέ αδελφέ μου δεν θα προλαβαίνεις να διακρίνεις χρώμα…
Ηλικία…
Εθνικότητα…
Θρησκεία…
Γλώσσα…
Πατρίδα…
Τότε θα είναι όλα ένα χρώμα… αυτό του αίματος!
Και μια κραυγή… αυτή του θανάτου!
Και ένα πτώμα… το δικό σου!
Τότε… θα είναι όλα ένα χρώμα… αυτό του αίματος!
Αλήθεια μικρέ αδελφέ μου… δε νοιώθεις τη καυτή ανάσα τους στο σβέρκο σου;…
Η ακόμα πιστεύεις πως ο κόσμος σου είναι τα 131.621 τετραγωνικά χιλιόμετρα της όμορφης χώρας σου…(;) …
Αχ μικρέ μου αδελφέ…πόσο μικρός παρέμεινες και συ…
Όσο μικρή κατάντησαν τη χώρα σου…
μα … μη στεναχωριέσαι μικρέ μου αδελφέ…βάλε μια κούπα καφέ δίπλα σου και απόλαυσε στις τηλεοράσεις σου τους υπουργούς σου να μαλώνουν για ποιος θα κατεβάσει πρώτος το τσεκούρι στο λαιμό σου… ως μελλοθάνατος ας έχεις την ευχαρίστηση να διαλέξεις τον δήμιο σου!
Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών!
Ποίηση: χάρης καφετζόπουλος
