Γαργαλιάνοι: Ας πούμε με την ψήφο μας: “συγνώμη” Κύριε Αντώνη, “συγνώμη” Κυρία Μελπωμένη…

Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται οι πολίτες στα άτομα “Τρίτης Ηλικίας.”

Η συμπεριφορά προς τους ηλικιωμένους, είναι ένδειξη ωριμότητας, ευγνωμοσύνης και αγάπης από μια κοινωνία που εκτιμά τη συνεισφορά, την εμπειρία και τη σοφία τους. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε την προσφορά και τις αξίες που μας κληροδότησαν, συμβάλλοντας έτσι με υπευθυνότητα στο Δικαίωμά τους για αξιοπρεπή διαβίωση και εσωτερική γαλήνη. Αυτή είναι άλλωστε η αληθινή έννοια της ανθρωπιάς και της συνοχής.

Κάποτε, πριν τρεις δεκαετίες, υπήρχε ένα ζευγάρι που ονομαζόταν Μελπωμένη και Αντώνιος Σκούντζος.

Με κίνητρο την αγάπη για τον τόπο γέννησης τους, τους Γαργαλιάνους, υλοποίησαν ένα σημαντικό έργο που έμελλε να γίνει σύμβολο συλλογικής ντροπής και απαξίωσης για τους Γαργαλιάνους: το Γηροκομείο Γαργαλιάνων στον Άη Ληά.

Με τους κόπους μιας ζωής και την οικονομική στήριξη Γαργαλιανιωτών της ομογένειας, κατάφεραν να κάνουν το Όραμα πραγματικότητα.

Στα εγκαίνια, όλοι ήταν εκεί. Οι αιρετοί της πόλης, και πλήθος πολιτών, που ήλθαν να γιορτάσουν αυτό το σημαντικό έργο πολιτισμού και ανθρωπιάς. Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, το κτήριο αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, όπως ακριβώς συνέβη και στο Λουτροθεραπευτήριο Βρωμονερίου… Σταδιακά, το κτήριο λεηλατήθηκε και απαξιώθηκε… Σήμερα στέκει σαν φάντασμα  να δείχνει τις πληγές του.

Αναπάντητα ερωτήματα εγείρονται, που κανένας δήμαρχος έως τώρα δεν κατάφερε να απαντήσει!  Οι πολίτες των Γαργαλιάνων απαιτούμε να μάθουμε: Ποιοι ευθύνονται; Γιατί δεν προστάτευσαν την περιουσία μας;

Είναι γνωστό, ότι υπάρχουν άτομα της τρίτης ηλικίας, οι οποίοι για διάφορους λόγους, έχουν την ανάγκη να βρίσκονται σε ένα γηροκομείο. Εμείς, γιατί δεν έχουμε ένα γηροκομείο στον τόπο μας;

Ο κυρ Αντώνης πέρασε στην αιωνιότητα μετά από το θάνατο της αγαπημένης του Μελπωμένης.

Μόνος, σε ένα μικρό και αφιλόξενο δωμάτιο, στο Γηροκομείου Αθηνών (Λ. Κηφισίας).

Ήταν ένας απλός Άνθρωπος με μεγάλη καρδιά ο κυρ Αντώνης… Δεν έμεινε στις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια. Έκανε το λόγο του πράξη και μέσα από προσωπική δουλειά και αφοσίωση, δημιούργησε ένα ασφαλές και φιλόξενο περιβάλλον, για όσους στην πορεία της ζωής τους θα το είχαν ανάγκη. Έναν όμορφο χώρο, με θέα τον απέραντο κάμπο και στο βάθος η Πρώτη,  όπου θα μπορούσαν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με αξιοπρέπεια και γαλήνη.

Κάποτε, ένας συμπατριώτης μας, ο οποίος μου ζήτησε να μην αναφέρω το όνομά του, επισκέφτηκε τον κυρ Αντώνη φέρνοντας του τρεις τενεκέδες ελαιόλαδο, προσφορά του κυρ-Αντώνη στο γηροκομείο που ζούσε μονάχος πια…  Ο κυρ-Αντώνης χάρηκε που συναντούσε έναν άγνωστο σε αυτόν συμπατριώτη του από τους Γαργαλιάνους. Κάθισε και του αφηγήθηκε  με πόνο ψυχής την πονεμένη ιστορία του “Γηροκομείου” φανερά συγκινημένος για την αδικία που διαπράχθηκε.  «Τους δώρισα ένα στολίδι” μου είπε, και αυτό το στολίδι, πετάχτηκε με μένος στα σκουπίδια»… «Ο κυρ Αντώνης, πονούσε πολύ γιατί είδε τον αγώνα του να γίνεται στάχτη…  Όταν μιλούσε για το γηροκομείο, θα συνεχίσει, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του…»

Ο κύριος Αντώνης, μέσα από την ιστορία του, μας υπενθυμίζει τη σημασία της φροντίδας για τους ηλικιωμένους γονείς, τις γιαγιάδες και παππούδες μας. Ένα γηροκομείο είναι ένας χώρος που μπορεί να προσφέρει απαραίτητες υπηρεσίες για την καθημερινή τους φροντίδα όπως:

ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ…

*  Πρόσβαση σε ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη.

* Ψυχοκοινωνική υποστήριξη και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

* Ισορροπημένα γεύματα και διατροφική φροντίδα.

*  Φυσική δραστηριότητα και γυμναστική.

* Υπηρεσίας σε όσους το χρειάζονται όπως, ντύσιμο, τροφοδοσία και προσωπική υγιεινή.

Με αυτές τις υπηρεσίες, ένα γηροκομείο μπορεί να διασφαλίσει την ποιοτική ζωή των ηλικιωμένων πολιτών μιας κοινωνίας,  δείχνοντας έμπρακτα το σεβασμό στα άτομα που μας έδωσαν το Δώρο της Ζωής!

Τελειώνοντας, δεν σας κρύβω ότι νιώθω απέραντη συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων που με τόση ανιδιοτέλεια μας έδωσαν ένα κομμάτι από την καρδιά τους και που εμείς, δεν φανήκαμε αντάξιοι της προσφοράς τους.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το έργο τους και να τους ζητήσουμε “συγνώμη” για την αχαριστία και την απάθειά μας!

Συγνώμη κυρία Μελπωμένη…

Συγνώμη κύριε Αντώνη…

Συγνώμη φίλες και φίλοι της διασποράς…

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η πρόκληση για τους επόμενους αιρετούς: Να διορθώσουν το μεγάλο λάθος!

Όσο για εμάς τους πολίτες, ας πούμε με τη δύναμη της ψήφου μας, το δικό μας “συγνώμη” στον κυρ Αντώνη…

Γιατί…όπως λέει ο σοφός λαός μας: “Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θάρθεις…”

(Οι φωτογραφίες είναι από τα εγκαίνια του Γηροκομείου Γαργαλιάνων το 1992)