Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας MACP
Ο Φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός στις κρίσιμες μέρες που ζούμε τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Η αναγκαιότητα να μείνουμε ψύχραιμοι, υιοθετώντας την κοινή λογική, δεν είναι απλά σχήμα λόγου, είναι μείζονος σημασίας! Ο φόβος, αν μετατραπεί σε πανικό μπορεί να μας οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες συμπεριφορές, όσον αφορά τη διαβίωσή μας.
Αν χάσουμε τον έλεγχο, η ελεύθερη πτώση θα μας οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια απελπισίας, κατάθλιψης ή παραίτησης.
Είναι αλήθεια ότι αυτό που ζούμε είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει. Φαίνεται να βαλλόμαστε από παντού με τις άμυνές μας να έχουν χτυπήσει κόκκινο…
Ο κόσμος, όπως τον ξέραμε δεν υπάρχει πια. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα όλα έχουν αλλάξει. Η ανασφάλεια που νιώθουμε έχει γεννήσει αλλόκοτα συναισθήματα και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές που αλίμονο αν τις θρέψουμε στο νου μας…
Ανεξέλεγκτες μπορεί να επιδράσουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κινδυνέψουμε να χάσουμε τον εαυτό μας, την ανθρωπιά μας!
Είμαστε όλοι τραυματισμένοι στο νου και στην καρδιά…
Η οργή, η θλίψη και ο φόβος φαίνεται να στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας πιά…
Όταν πρώτο ακούσαμε για τον επικίνδυνο ιό πολλοί από εμάς ίσως σκεφτήκαμε: “Η Κίνα είναι πολύ μακριά…“ Μείναμε σε άρνηση, έως ότου άρχισαν να έρχονται τα κακά μαντάτα της διπλανής Ιταλίας. Και η άρνηση έδωσε χώρο στο θυμό, την υποψία… ξαφνικά αρχίσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλο σαν πιθανό “φορέα“ του ιού…
Ακούμε φωνές, πολλές φωνές… Ποια όμως να πιστέψουμε; Οι επιστήμονες δεν είναι σε θέση να εφησυχάσουν τους φόβους μας, αφού και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν γι’ αυτό το “τέρας“ που απειλεί να αλλάξει άρδην την κανονικότητα μας όπως την ξέραμε….
Στα μέσα μαζικής παράνοιας, οι στατιστικές για τον κορονοϊό δίνουν και παίρνουν.
Στη θέα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού με τις φοβικές μάσκες, τις διαστημικές στολές που θυμίζουν ταινία φαντασίας, τρομάζουμε, ψάχνουμε στις ρωγμές της σκέψης να κρυφτούμε…
Όλο αυτό, έχει γίνει ένας συλλογικός εφιάλτης, από τον οποίο δεν γνωρίζουμε πότε θα ξυπνήσουμε.
Προ κορονοϊού, είχαμε κάποιες σταθερές, μπορούσαμε να ελέγξουμε κάπως την καθημερινότητά μας. Τώρα όμως, ξαφνικά είμαστε έρμαια μιας αβεβαιότητας χωρίς ημερομηνία λήξης.
Και σαν να μην έφτανε αυτό… απειλούνται τα σύνορά μας, η εθνική μας ασφάλεια από απελπισμένους μετανάστες/λαθρομετανάστες/πρόσφυγες, τους οποίους εργαλειοποίησε ο αιμοσταγής Ερντογάν για τα δικά του συμφέροντα. Οργισμένοι & εξαθλιωμένοι άνθρωποι θέλουν να περάσουν τα σύνορα με την βοήθεια του επίσημου πλέον διακινητή τους. Απειλούν, πετάνε πέτρες, αιχμηρά αντικείμενα και τούρκικες μολότοφ μέσα στην “αυλή” μας περιμένοντας να τους δεχτούμε στη Χώρα μας… Τί θράσος είναι αυτό…τί παράνοια…
Δε θυμάμαι να έχω απειληθεί τόσο στη ζωή μου… Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει διάφορα σενάρια όσον αφορά τον ιό, μια επικείμενη επίθεση της Τουρκίας, τη φρίκη του πολέμου… Σήκωσα την κουβέρτα και έκλεισα τα μάτια μου. Κάθε νέα σκέψη, ήταν χειρότερη της προηγούμενης. Έκλαψα, θύμωσα…και πάνω στη στιγμή που ένιωσα να με γραπώνει ο πανικός… πετάχτηκα και ύψωσα το ανάστημά μου! Αποφάσισα, ότι πρωταρχικός σκοπός μου είναι να παραμείνω ψύχραιμη, να συνεχίσω το καθημερινό μου πρόγραμμα με μικρές αλλαγές, με γνώμονα την κοινή λογική!
Αποφάσισα με πλήρη συνείδηση να ακολουθήσω το μονοπάτι εκείνο που θα με οδηγήσει στο φως της αγάπης. Της αγάπης που δε γνωρίζει σκληρότητα, κακία, καταστροφικότατα. Στο σημείο μηδέν, εκεί όπου το άπειρο συναντάει ένα αποφασισμένο Τώρα.
Εκεί όπου ο Φόβος της χωριστικότητας εξαλείφεται από το Φως της ζωοδόχου σύνδεσης με το συνάνθρωπο!
Αν φοβηθώ, θα χάσω!
Αν ανοίξω την καρδιά και το νου, θα καταλάβω!
Αν σηκώσω το ανάστημα και κοιτάξω τον ουρανό, θα θυμηθώ το νόημα της ζωής μου.
Αν δειλιάσω, αν παραιτηθώ…
εγώ, θα έχω προδώσει τους προγόνους μου και τις γενιές που θάρθουν…
Μαίρη Παναγιωτακοπούλου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας MACP
