Του Χρήστου Χαλαζιά
Παρακολουθώ από επαγγελματική διαστροφή τα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες και τις προεκλογικές εκπομπές. Ονόματα, πρόσωπα, διαξιφισμοί, αερολογία του αγαπημένου μας ήρωα καραγκιόζη.
Ίδια όλα, όπως το 2007 το 2009 και το 2012 σαν μια παλιά ταινία. Οι πρωταγωνιστές οι ίδιοι, τα λόγια ίδια και οι πολιτικοί μας φευγάτοι από την πραγματικότητα. Η κοινωνία αλλού, στην απειλούμενη κατασχέσεις, στις έννοιες των λογαριασμών (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ κ.α) οι νέοι στη ρουτίνα των πανελλαδικών με το φόβο μήπως ξαφνικά αλλάξει το σύστημα εισαγωγής τους, και οι γονείς παραιτούμενοι από τον πολιτικό λόγο.
Ξεφυλλίζω, τις εφημερίδες, τα προεκλογικά συνθήματα του 2007 επανέρχονται σαν να μη έχει συμβεί τίποτα στην κοινωνία. Σκέφτομαι τη διαδρομή από τότε στο σήμερα. Η ταινία τα έχει όλα, άρχοντες, υποτελείς τύπους των ηγεμόνων, δήθεν μεγαλοεπιχειρηματίες, μαυραγορίτες, την οικογενειοκρατία του παππού στο τρισέγγονο της πολιτικής και των πανεπιστημιακών, μοντέλα, και πρώην πορνοστάρ, αθλητές, γελωτοποιοί, και πάει λέγοντας. Αυτή η κομματική αξιοκρατία προκύπτει αναλύοντας τις υποψηφιότητας αυτών που θέλουν σήμερα, να μας σώσουν!
Στην κάθε σκηνή της ταινίας μπορούμε αβίαστα να αναγνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές της σημερινής πολιτικής οικονομικής ελίτ και τους παρατρεχάμενους, υποτελείς πολιτικούς, τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης και τα εξυπηρετούμενα ξένα συμφέροντα.
Από όποια γωνιά δεις αυτή την ταινία θα φθάσεις στο ίδιο σημείο μιας διαχρονικής οικογενειοκρατίας.
Ο λαός; Που υπάρχει; Στο ρόλο του κομπάρσου; Βλέπει απλά και παθητικά την ταινία, για να φοβάται περισσότερο τα ζόμπι; Για να επανέλθει με το άνοιγμα των προβολέων τρομαγμένος, πηγαίνει στο σπίτι για να κρύψει την εξαθλίωση του, ψάχνονταν τους εργολάβους του, και τα κοινωνικά παντοπωλεία; Και όχι στην πλατεία για να συζητήσει τα προβλήματα του, αναπτύσσοντας το εμείς.
Οι πονηροί μετρούν τις δημοσκοπήσεις προβληματίζονται σε πια κομματική συντεχνία θα γίνουν χειροκροτητές που θα τους χαρίσει τη φώτιση της ελπίδας, για να ονειρευτεί έστω και για μια εβδομάδα ή για μια μέρα ότι δεν θα γίνει σαν τον διπλανό του που δεν έχει χρήματα να αγοράσει ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Όταν μέσα στη μοναχική σχεδίασή του απογοητευμένος ξυπνήσει κατανοήσει ότι ο εργολάβος του τις υποσχέσεις που του έδωσε είχαν ημερομηνία λήξης την επόμενη των εκλογών. Η κριτική του σταμάτησε στη λέξη αυτό με ξεγέλασε και πάλι από την αρχή, ψάχνει να βρει τον νέο εργολάβο του χωρίς να εξετάσει το γιατί, για να εκχωρήσει τις ευθύνες του, υπονομεύοντας τη συνείδησή του από το υπερτροφικό εγώ, θεωρώντας τον εαυτό του ανήμπορο να αγωνιστεί και υιοθετεί τις απόψεις των διαπλεκόμενων μέσων: ότι όλοι είναι ίδιοι, και ότι όλα είναι προγραμματισμένα από τους ντόπιους και ξένους εξουσιαστές.
Κερματισμένος, ατομιστής, χωρίς αίσθηση του συναποφασίζουμε και του συμμετέχω δυναμικά, ανιδιοτελώς στα κοινά, και γίνεται ένας τυφλός αριθμός της στημένης κατεστημένης ελίτ.
Εκτός και αν… η φτωχοποίηση, η διάλυση της μεσαίας τάξης, της παιδείας, προκαλέσουν, πέρα από την οργή και το θυμό, πολιτική συμμετοχική συνειδητοποίηση. Το ωχ αδελφέ, πλήθος συνειδητοποίηση ότι μόνη δυνατότητα έκφρασης, και δράσης, ανάμεσα στις μυλόπετρες πολιτικών, κράτους και αγορών είναι η σύγκλιση σε ένα κοινό δημοκρατικό σχέδιο αντίστασης, και ανάληψης ευθυνών για μια κοινωνία δίκαιη με δράση χωρίς μεσάζοντες και εργολάβους.
Η σημερινή αδιαφορία των πολιτών για την κοινή συμμετοχή και αντίδραση δεν οφείλετε μόνο στη χρεοκοπία της χώρας, αλλά του πολιτικού συστήματος που αδυνατεί να προστατεύσει τα δικαιώματα του λαού, και την ανεξαρτησία της χώρας.
