Διαβάζω σὲ σχόλια καὶ σὲ μηνύματα φίλων κεντροαριστερῶν, ἤ καὶ ἀναρχικῶν, γιὰ τὸν φασισμὸ τῆς χρυσῆς αὐγῆς. Διαβάζω καὶ γελῶ… Γελῶ ἔως δακρύων… Ὄχι διότι ἔτσι εἶναι, ἀλλὰ διότι τοὺς ἔχουν πείσῃ πὼς ἔτσι εἶναι… Κι ἀναφέρομαι στὸ σύνολον τῆς χρυσῆς αὐγῆς… Καὶ στὰ στελέχη ἀλλὰ καὶ στὸν κόσμο ποὺ τὴν ψήφισε….
Τὰ στελέχη της, στὴν πλειοψηφία τους, εἶναι πρόσωπα ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ ὅσα ἐνδιαφέρονται ὅλοι αὐτοὶ ποὺ εἶναι μέσα στὴν βο(υ)λή… (Κι ἄς βάζουν ἐμπρὸς τὴν Πατρίδα… Ἄλλο Πατρίδα κι ἄλλο κόμμα… Νὰ μὴν μπερδευόμαστε.)
Τὸ πῶς ὅμως ἐκφράζουν αὐτὴν τὴν πετριά τους εἶναι μία ἄλλη ὑπόθεσις, ποὺ πράγματι εἶναι ἄστεία, ἀλλοπρόσαλλη καὶ κάποιες φορὲς …γελοία. Ἄλλος βρίζει, ἄλλος ἀπειλεῖ, ἄλλος …συνδιαλέγεται!!! Σὲ κάθε περίπτωσι πάντως ὅλοι, ἀκόμη καὶ οἱ κάφροι ποὺ εἶναι ἐκεῖ μέσα, μαζύ τους, εἶναι στὴν ἰδία ἀναλογία μὲ τοὺς ἄλλους κάφρους ποὺ βρίσκονται σὲ κάθε ἄλλο κόμμα. Ὅπως γιὰ παράδειγμα κάτι τέτοιοι:
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχουμε τοὺς ψηφοφόρους αὐτοῦ τοῦ κόμματος.
Οὐσιαστικῶς τὰ στελέχη τῆς χρυσῆς αὐγῆς εἶναι ὅ,τι καὶ ὅλα τὰ ἄλλα στελέχη, ὅλων τῶν ἄλλων κομμάτων. Ῥόλους ἀλλάζουν… Ὁ ἕνας εἶναι καλὸς γιὰ αὐτὰ καὶ κακὸς γιὰ τὰ ἄλλα καὶ ὁ ἄλλος εἶναι καλὸς γιὰ τὰ ἄλλα καὶ κακὸς γιὰ αὐτά… (Κι ἐπεὶ δὴ κάποιοι θὰ βιαστοῦν νὰ μὲ …χαρακτηρίσουν ἐκ νέου, μὲ τὰ γνωστά τους κοσμητικά, θὰ τοὺς πρότεινα νὰ βγάλουν τὰ κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί τους ματογυάλια καὶ νὰ δοῦν ψυχραιμότερα τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω τους…!)
Διότι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ψήφισαν χρυσὴ αὐγὴ στὶς προηγούμενες ἐκλογὲς δὲν εἶναι ἀκροδεξιοί… Ἀπελπισμένοι εἶναι. Ὁ μΠατΣοΚος, ποὺ χρόνια ἔτρεχε σὲ συγκεντρώσεις μὲ τὶς πράσινες σημαιοῦλες, δὲν μᾶς ξημέρωσε φασίστας. Ἁπλῶς τοῦ σκότωσαν τὸν πατέρα, τοῦ βίασαν τὴν μάνα, τοῦ ἄδειασαν τὸ σπίτι… Εἶναι λοιπὸν ἄλλα τὰ αἴτια καὶ οὐδεὶς στάθηκε νὰ τὰ ἐξετάσῃ, ἀπὸ τοὺς φίλους καὶ τοὺς «φίλους». Μόνον ἡ ταμπέλα μετρᾶ… Καὶ ἡ ταμπέλα εἶναι δυστυχῶς τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα στὴν εἰκόνα μας. Καλλίτερα νὰ σοῦ βγῇ τὸ μάτι παρὰ τὸ ὄνομα….
Εἶναι μηνύματα ποὺ ἀναφέρονται σὲ κάποιους ποὺ ἀναπωλοῦν τὴν πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ καὶ τὸ ἔγκλημα ποὺ συνετελέσθῃ ἐκεῖ. Καὶ οἱ φίλοι μου τρομάζουν… Θυμοῦνται καὶ τρομάζουν μὲ τὸ μῖσος ποὺ διαπιστώνουν στὶς ὅλο καὶ πιὸ ἀκραῖες συμπεριφορὲς κάποιων ὁμάδων.
Συμφωνῶ κι ἐγώ, πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὴν σύγχρονο ἱστορία μας. Τὸ αὐτὸ καὶ γιὰ τὸν Φενεὸ καὶ γιὰ τὰ Καλάβρυτα… *
Μοιράζομαι τὸν πόνο τους καὶ τὴν ἀγανάκτησί τους γιὰ τὸν πρόσφατο ἐμφύλιο. Ἀντιλαμβάνομαι τοὺς φόβους τους γιὰ τὶς ἀπειλὲς ποὺ μᾶς περιβάλλουν…. Ἀλλά… Τί; Τί κάνουμε ἀπό ἐκεῖ καί πέρα; Θά παίξουμε στό παιχνίδι πού ἄλλοι μᾶς ὅρισαν, σέ ῥόλους πού ἄλλοι ἀπεφάσισαν ἤ θά ἀντιδράσουμε καί θά σταθοῦμε γιά μίαν μόνον φορά ὄρθιοι καί ἀνεπηρέαστοι;
Κι ἐδῶ πρέπει νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ διαχωρίσουμε κάποια σημεῖα.
Τὰ στελέχη τῆς ἀριστερᾶς, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ στελέχη τῆς δεξιᾶς, ὅπως καὶ τὰ στελέχη τοῦ «κέντρου», συμπεριφέρονται ὅπως ὅλοι οἱ πολιτικοὶ στὴν χώρα μας. Εἶδαν φῶς καὶ μπῆκαν… Εἶδαν χρῆμα κι ἔπεσαν μὲ τὰ μοῦτρα νὰ τὸ ἁρπάξουν. Οὐδέποτε θὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὸν τόπο, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ τὴν Ἐθνική μας ὑπόστασι.
Εἶναι ὅλοι σάν τό παραπάνω σούργελο; Ἤ μήπως εἶναι ὅλοι σάν τό σούργελο τοῦ Κερατσινίου; Μήπως εἶναι ἁπλοῖ ἄνθρωποι, καθημερινοί, ὅπως ἐσύ κι ἐγώ; Μήπως ἁπλῶς ἔχουν πέσῃ θύματα τῆς πολώσεως; Καί μήπως τό ἔχουμε πάθῃ αὐτό κι ἐσύ κι ἐγώ;
Ὅλοι οἱ φίλοι μου εἶναι ἀξιόλογα ἄτομα. Ὅμως τώρα πιὰ πιστεύω πὼς ΟΛΟΙ, μὰ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ εἶναι ἀπολύτως ἐλεγχόμενοι ἀπὸ τὸ σύστημα.
Θὰ μπορούσαμε νὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε ὡς πλανεμένους, ἀλλὰ δὲν ἔχει νόημα. Εἶναι τόσο πλανεμένοι, ὅσο εἴμαστε ὅλοι μας. Διότι ὅλοι μας βλέπουμε μέρος, τμῆμα, κομμάτι τῆς πληροφορίας. Ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οὔτε ὅλην τὴν ἀλήθεια θὰ μάθουμε καὶ οὔτε θὰ ἀποκτήσουμε τὴν καθαροτέρα κρίσι γιὰ νὰ ἀποφασίζουμε ἀνεπηρέαστοι.
Τί πρέπει λοιπόν νά κάνουμε;
Νά ἀφεθοῦμε στήν ὀχλοβοή ἤ νά σταθοῦμε λίγο παράμερα καί νά σκεφθοῦμε τό τί ἀκριβῶς χρειάζεται ἡ Πατρίδα μας;
Ἡ Πατρίδα, ὄχι ἐμεῖς, ἡ Πατρίδα....
Ἀδυνατοῦν κάποιοι, ἀκόμη καὶ σήμερα, νὰ διακρίνουν τὸ ποιοὶ εἶναι οἱ ἐχθροὶ καὶ ποιοὶ οἱ παγιδευμένοι.
Ἔχω φίλους, πολὺ συνειδητοποιημένους πατριῶτες, ποὺ ὅμως εἶναι ἀριστεροί… ἤ ἀναρχικοί… ἤ δεξιοί… ἤ κεντρῶοι… ἤ ἀνένταχτοι… ἤ ….Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι σέ ποιάν παράταξι χωροῦν;
Οὐδέποτε ἔπραξαν κάτι ἐγκληματικὸ γιὰ τὴν Πατρίδα τους καὶ οὐδέποτε σκέφθηκαν νὰ πράξουν. Οὐδέποτε ἐφήρμοσαν στὸ ἀκέραιον τὶς ἐντολὲς κάποιου κόμματος. Οὐδέποτε τέλος πάντως μπέρδεψαν ἀξίες, ἀρχές, ἠθικὴ μὲ κομματικὲς γραμμές.
Τί θά τούς κάνουμε αὐτούς; Θά τούς πετάξουμε; Ἤ μήπως τό ἔχουμε παρατραβήξῃ μέ τούς χαρακτηρισμούς, τίς ταμπέλες καί τά εὔκολα συμπεράσματα;
Ὅταν ὁ κοινός μας ἀντίπαλος εἶναι ὁ δυνάστης ἐμεῖς γιατί ἀναζητοῦμε μέ τό ζόρι ἐχθρούς μέσα στήν χώρα μας;
Πότε ἐπί τέλους θά σοβαρευτοῦμε; Δέν μποροῦμε νά συνειδητοποιήσουμε πώς «μᾶς παίζουν» καί μᾶς πολώνουν, ἀναλόγως τῶν συμφερόντων τους; Καί ποιά εἶναι αὐτήν τήν στιγμή τά συμφέροντά τῶν κρατούντων; Δέν εἶναι τό νά μᾶς καταστήσουν ἀπολύτως σκλάβους στίς ὀρέξεις τους; Ἐκεῖ δέν ὀφείλουμε νά ἑστιάζουμε;
Κι αὐτὸ τὸ πρόβλημα δὲν λέγεται ἀριστερὰ ἤ δεξιά. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι τελείως διαφορετικό. Αὐτὲς οἱ ταμπέλες εἶναι γιὰ νὰ μᾶς ἀπασχολοῦν καὶ νὰ μᾶς κρατοῦν δεσμίους. Τὰ γεγονότα, πλαστὰ ἤ πραγματικά, συμβαίνουν μόνον γιὰ νὰ κρύψουν αὐτὸ ποὺ δὲν πρέπει νὰ δοῦμε. Κι αὐτὸ ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ δοῦμε εἶναι τὸ ὅ,τι μᾶς θέλουν καθαρούς, ἀσκέφτους, βολικοὺς δούλους.
Θά πιαστοῦμε λοιπόν ἀπό τίς φαμφάρες ἤ θά σταθοῦμε στό ὗψος τῶν περιστάσεων, γιά νά ἀποδείξουμε πώς ναί, πράγματι, μᾶς ἀξίζει νά λεγόμαστε Ἕλληνες;