Κωνσταντίνος Καραμανλής: από «εθνάρχης» των Ελλήνων σε «κοινοτάρχη» των Τουρκοκυπρίων, του Βαγγέλη Γεωργίου
Ας τον φανταστεί κανείς να ανοίγει τα χέρια σαν την Kate Winslet και τον Leonardo DiCaprio πάνω στον Τιτανικό και να λέει «Η ημέρα αυτή ανήκει εις τας ευτυχέστερας της ζωής μου και θα αποτελέσει σταθμόν εις την Ιστορίαν της Κύπρου». Μπορεί να μην έκανε αυτές οι χολιγουντιανές διατάσεις στην πραγματικότητα, αλλά πράγματι αυτά τα λόγια ξεστόμισε. Τέτοια ήταν η ευφορία εκείνου του πρωθυπουργού τον Φλεβάρη του 1959 στην Ελβετία που βρισκόταν. Μα τόσο πολύ τον ενθουσίαζαν τα Edelweiss; Γιατί ήταν τόσο χαρούμενος;
O κύριος πρωθυπουργός, αυτός που άκουγε στο όνομα Κωνσταντίνος Καραμανλής, έτυχε να είναι πρωθυπουργός της ψωροκώσταινας Ελλάδος και στις 11 Φλεβάρη είχε βάλει την τσίφρα του στην συμφωνία που θα καθιστούσε την Κύπρο ανεξάρτητο κράτος. Τέρμα οι Άγγλοι. Όλα καλά ως εδώ.
Η Κύπρος λοιπόν κατοικούνταν από 80% ελληνοκύπριους και 18% τουρκοκύπριους. Αν θέλουμε τώρα να μετατρέψουμε τα μαθηματικά σε πολιτική, το ποσοστό 18% ονομάζεται μειονότητα συγκριτικά με το 80%. Τουτέστιν, θα περίμενε κανείς την ίδρυση ενός ελληνοκυπριακού κράτους με όλες εκείνες τις εγγυήσεις που προστατεύουν τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Εδώ όμως έρχεται η στιγμή που αποκαλύπτεται η πηγή της χαράς του Εθνάρχη πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Κτλ. Μετέτρεψε μέσα σε λίγες ώρες την μειονότητα σε ισοδύναμη σχεδόν της ελληνικής κοινότητας. Για παράδειγμα: το νησάκι αυτό της Μεσογείου θα είχε Έλληνα Πρόεδρο αλλά πάντα Τούρκο αντιπρόεδρο με δικαίωμα να χώνει στα μούτρα του Έλληνα προϊσταμένου του ένα βέτο από δω ίσα με την Λευκωσία για ότι δεν γούσταρε.
Στο Σύνταγμα του νέου αυτού κράτους δεν υπάρχει κυπριακός λαός αλλά κοινότητες. Το Κυπριακό κράτος θα έχει δύο χωριστά κοινοβούλια ενώ στην Βουλή των Αντιπροσώπων θα υπάρχει χωριστή πλειοψηφία για κάθε κοινότητα. Στην ίδια αυτή υπέροχη βουλή κατά έναν περίεργο τρόπο το 18% θα εκτοξευόταν στο 30%. Στον δε στρατό και την δημόσια διοίκηση οι 4 στους 10 θα ήταν πάντα τουρκοκύπριοι. Φυσικά οι 5 μεγάλοι δήμοι της νήσου θα διχοτομούνταν με την τουρκική μειονότητα να έχει πάντα δικό της δήμαρχο.
Ο Μακάριος αποδέχτηκε την Συμφωνία καταφέρνοντας ο μπαγάσας να συμπεριλάβει στο Σύνταγμα του νέου κράτους εκείνα τα σημεία που έκαιγαν… το παπαδαριό: την εξασφάλιση των δικαιωμάτων της Εθναρχίας από την εποχή της οθωμανικής περιόδου, δηλαδή να μην φορολογείται και να μην απαλλοτριώνεται η εκκλησιαστική περιουσία. Η ταφόπλακα βρισκόταν στην ρύθμιση που απαγόρευε οποιαδήποτε αλλαγή στην επιβληθείσα από την Ελλάδα Τουρκία και Αγγλία, συνταγματική δομή, χωρίς ποτέ να μπορεί να αποκατασταθεί η δημοκρατική αρχή δίνοντας για πάντα την θέση της στην δυαδική αρχή. Οπότε ότι γράφει δεν ξεγράφει.
Μπορεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να μην βρήκε έναν Έλληνα να πιει ένα ποτηράκι να γιορτάσει αυτό το ευχάριστο γεγονός –εκτός από κάτι κρετίνους συνεργάτες σαν τον Αβέρωφ- αλλά με ένα χαμόγελο crest τσούγκρισε την σαμπάνια του με αυτή του Τούρκου ομόλογού του, (φωτογραφία) του οποίου βέβαια γελούσαν και τα μουστάκια με την βλακεία του Έλληνα πρωθυπουργού. Τον έβγαλε από πολύ κόπο.
Ο Καραμανλής μπορεί να υπέγραψε μια από τις γελοιότερες συμφωνίες στην ιστορία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αλλά ο ίδιος πίστευε ότι «η ίδρυσις κράτους κυπριακού αυτή καθ’ εαυτήν αποτελεί ιστορικόν γεγονός την σημασίαν του οποίου ουδεμία αντίρρησις, ουδεμία λεπτομέρεια, ουδεμία επιφύλαξις δύναται να μειώσει». Ότι να ναι δηλαδή.
Έτσι αυτός ο μάγος της ελληνικής πολιτικής κέρδισε επάξια τον τίτλο του «Κοινοτάρχη» καθότι ναι μεν η Κύπρος δεν διχοτομήθηκε αλλά μετατρέποντας την τουρκική μειονότητα σε κοινότητα δημιούργησε ένα δικοινοτικό κράτος το οποίο «δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει σε καμία περίπτωση» όπως έλεγε ένας τυπάκος με χείλια ψαριού και μυαλό αλεπούς, ο Ραούφ Ντενκτάς, «ας πράξουμε ανάλογα», συνέχιζε.
