Γράφει η Μαίρη Παναγιωτακοπούλου, MACP
Όπου και να βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, ας κάνουμε ένα μικρό ενδοσκοπικό
έλεγχο…Είμαστε λυπημένοι; Νιώθουμε μόνοι, λες και βρισκόμαστε μέσα σε μια λακουβίτσα νερό, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε συνδεδεμένοι σ’ έναν απέραντο ωκεανό;
Η ιδέα που ίσως έχουμε, ότι είμαστε απομονωμένοι και διαφορετικοί από τους άλλους, αρκετές φορές είναι παρεξηγημένη, έχει την τάση να διαστρευλώνει την αντίληψή μας, υποσκάπτοντας έτσι την αίσθηση της ασφάλειας και του ανήκειν. Δεν είμαστε μοναχικές βραχονησίδες σε ένα αφιλόξενο πέλαγος, αποξενωμένοι, μόνοι και αβοήθητοι. Αυτή η πεποίθηση ενέχει κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να μας οδηγήσουν μέσα από απελπιστικές σκέψεις και πρακτικές στην απομόνωση, ή την περιθωριοποίηση.
Η άμεση αναγνώριση του γνωσιακού αυτού λάθους μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και την παραίτηση. Όσο πιό γρήγορα κατανοήσουμε ότι έχουμε υποπέσει σε ψευδαίσθηση, τόσο πιό γρήγορα θα αναγνωρίσουμε τις πιθανότητες σύνδεσής μας με τον συνάνθρωπο, ώς ένδειξη αυτοϋποστήριξης και αγάπης. O John Donn πολύ σωστά είχε πει, ότι “κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί.” Στην πραγματικότητα κάθε άνθρωπος είναι ένα μέρος της Ηπείρου, κάτι που υποδηλώνει τη ‘μαγεία’ της ανθρώπινης ύπαρξή μας.
Όταν αφεθούμε συνειδητά, με ανοιχτή διάθεση και ευέλικτη σκέψη μπροστά στην πραγματικότητα της σύνδεσής μας με το Όλον, θα γνωρίσουμε την Αλήθεια που είναι συνυφασμένη με την κοινή μας μοίρα…Είμαστε συνταξιδιώτες! Οδεύουμε προς μία κατέθυνση- την αναζήτηση του Εαυτού μέσα από τη Σύνδεση με τους άλλους. Κάποιες φορές, ο Δρόμος μπορεί να απαιτεί μιά συνειδητή μοναχικότητα προς της απόκτηση ενός σκοπού, κάτι που μπορεί να είναι ωφέλιμο και πρακτικό. Ωστόσο, η πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, πως μπορούμε να μοιραστούμε, να συνδεθούμε όποτε νιώθουμε την ανάγκη να το πράξουμε, μπορεί να ενεργοποιήσει συναισθήματα ασφάλειας, ειρήνης, αυταξίας και ηρεμίας.
Ξαφνικά ο Δρόμος, όσο δύσκολος και να φαίνεται, δεν θα μας τρομάζει- Έχοντας γνώση της σύνδεσής μας με το Όλον, θα μας είναι εύκολο να αναζητήσουμε το ζεστό χέρι ενός συνταξιδιώτη… Προγενέστερες ιδέες του τύπου “αλλιώτικο΄”, “ξένο” ή “απόμακρο” μπορούν να δώσουν χώρο σε νέα έκφραση, μέσα από ζεστές σχέσεις σύνδεσης κι αλληλεγγύης…
Έχοντας ανοίξει τα παράθυρα της ψυχής και, έχοντας καταλάβει το σκοπό της ύπαρξής μας, που δεν είναι άλλη από την ουσιαστική αλληλεπίδραση του εαυτού με τον συνάνθρωπο, πιθανόν να μην έχουμε πλέον την ανάγκη να ανταγωνιστούμε, να επικρίνουμε, να μειώσουμε, να αποξενώσουμε, να κρίνουμε, να μισήσουμε…Αναγνωρίζοντας την Αξία της διαφορετικότητας στους άλλους, ως συνδετικό κρίκο δημιουργηκότητας και συνεργασίας, αποφεύγουμε την πόλωση που γεννιέται μέσα από τη στείρα λογοκρισία του διαφορετικού ως απειλή των προσωπικών μας κεκτημένων. Η παγκόσμια ιστορία έχει επιδείξει την ανικανότητά της να γεφυρώσει το χάσμα της απόγνωσης που ορθώνεται μπροστά στα τείχη της απελπιστικής και απάνθρωπης αποξένωσης, αγνοώντας μία από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου γιά νόημα μέσα από την αλληλοσύνδεση.
Εν κατακλείδι, η καταδεκτικότητα δεν είναι απλά ένας ευγενικός, ενσυναισθητικός τρόπος αντιμετώπισης των συνανθρώπων μας, αλλά ένα δώρο αυταγάπης και σεβασμού.
Όταν νιώθουμε μίσος, θυμό, η αγανάκτηση γιά κάποιους άλλους, η επιστροφή αυτών των συναισθημάτων στον εαυτό μας είναι αναπόφευκτη και απελπιστικά αποξενωτική.
Η μοίρα μας είναι να ξαναγνωρίσουμε τη μαγεία του ανήκειν και γιά την επίτευξη αυτού του σκοπού, απαιτείται επίγνωση εαυτού, καθώς και προθυμία και ανοχή στην διαφοροποίηση των άλλων.
Άλλωστε, δεν είναι αυτή και δική μας επιθυμία, να μας δεχτούν οι άλλοι όπως ακριβώς είμαστε;
Μ.Π.
