Η Λέσχη της Ρώμης (Club of Rome): Πώς Χρησιμοποιείται η Υστερία για το Κλίμα, για τη Δημιουργία Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου μετατοπίζονταν σε μια στασιμοπληθωριστική οικονομική κρίση. Ο Νίξον απομάκρυνε πλήρως το δολάριο από τον κανόνα χρυσού το 1971 με τη βοήθεια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (ή ίσως υπό την καθοδήγηση της Fed), γεγονός που τελικά κλιμάκωσε τις πληθωριστικές πιέσεις. Η μεταπολεμική άνθηση της Ευρώπης έλαβε απότομο τέλος, ενώ οι τιμές των αγαθών (και του πετρελαίου/βενζίνης) στις ΗΠΑ εκτοξεύτηκαν στα ύψη μέχρι το 1981-1982, όταν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ανέβασε τα επιτόκια σε περίπου 20% και δημιούργησε ένα σκόπιμο υφεσιακό κραχ.
Είναι ενδιαφέρον ότι το ΔΝΤ είχε δημιουργήσει το σύστημα SDR το 1969, λίγο πριν κοπεί ο κανόνας του χρυσού (το ίδιο SDR που το ΔΝΤ είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει ως θεμέλιο ενός παγκόσμιου μηχανισμού ψηφιακών νομισμάτων). Και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ιδρύθηκε το 1971.
Η χρονική αυτή περίοδος απεικονίζεται συχνά στις ταινίες ως μια χαρούμενη εποχή της ντίσκο, των ναρκωτικών, των χίπις και του ροκ εν ρολ, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν η αρχή του τέλους για τη Δύση – ήταν η στιγμή που σαμποταρίστηκαν τα οικονομικά μας θεμέλια και η ευημερία της μεσαίας τάξης εκλάπη αργά αλλά σταθερά από τον πληθωρισμό.
Εν μέσω αυτής της οικονομικής “κακοδαιμονίας”, την οποία ο Τζίμι Κάρτερ αναφέρθηκε αργότερα ως “κρίση εμπιστοσύνης”, τα Ηνωμένα Έθνη και οι συναφείς παγκοσμιοποιητικές ομάδες στρογγυλής τραπέζης εργάζονταν σκληρά για την ανάπτυξη ενός σχεδίου που θα έπειθε τον πληθυσμό να αγκαλιάσει την παγκόσμια συγκεντροποίηση της εξουσίας. Οι στόχοι τους ήταν μάλλον άμεσοι. Ήθελαν:
- Ένα σκεπτικό για τον κυβερνητικό έλεγχο των αριθμών του ανθρώπινου πληθυσμού.
- Την εξουσία περιορισμού της βιομηχανίας.
- Την εξουσία να ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας και να υπαγορεύουν τις πηγές ενέργειας.
- Την εξουσία να ελέγχουν ή να περιορίζουν την παραγωγή τροφίμων και τη γεωργία.
- Τη δυνατότητα να ελέγχουν μικροσκοπικά τις ζωές των ατόμων στο όνομα κάποιου αργότερα οριζόμενου “γενικότερου καλού”.
- Μια κοινωνικοποιημένη κοινωνία στην οποία εγκαταλείπεται το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία.
- Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα το οποίο θα διαχειρίζονται οι ίδιοι.
- Ένα παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
- Μια μονοκοσμική κυβέρνηση που θα διαχειρίζεται μια χούφτα ξεχωριστές περιοχές.
Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά αποσπάσματα της ατζέντας προέρχεται από τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Clinton, Strobe Talbot, ο οποίος δήλωσε στο περιοδικό Time ότι:
“Τον επόμενο αιώνα, τα έθνη όπως τα ξέρουμε θα είναι ξεπερασμένα- όλα τα κράτη θα αναγνωρίζουν μια ενιαία, παγκόσμια αρχή… Η εθνική κυριαρχία δεν ήταν τελικά και τόσο σπουδαία ιδέα”.
Για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η ατζέντα, σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το μέλος του παγκοσμιοποιητικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Richard Gardner σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs το 1974 με τίτλο ‘The Hard Road To World Order’ (O Δύσκολος Δρόμος προς την Παγκόσμια Τάξη):
“Εν ολίγοις, το “σπίτι της παγκόσμιας τάξης” θα πρέπει να οικοδομηθεί από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Θα μοιάζει με μια μεγάλη “βροντερή, βουητή σύγχυση”, για να χρησιμοποιήσουμε την περίφημη περιγραφή της πραγματικότητας από τον William James, αλλά μια παράκαμψη γύρω από την εθνική κυριαρχία, διαβρώνοντάς την κομμάτι-κομμάτι, θα καταφέρει πολύ περισσότερα από την παλιομοδίτικη κατά μέτωπο επίθεση”.
Με άλλα λόγια, οι παγκοσμιοποιητές γνώριζαν ότι ο σταδιακός έλεγχος θα ήταν ο μόνος τρόπος για την επίτευξη μιας μονοκοσμικής δομής εξουσίας που θα κυβερνά ΑΝΟΙΧΤΑ, αντί να κρύβει την κυριαρχία των ελιτιστών πίσω από μυστικές οργανώσεις και πολιτικούς-μαριονέτες. Θέλουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία στην οποία θα γίνουν οι χρισμένοι “Φιλόσοφοι Βασιλιάδες” που περιγράφονται στη Δημοκρατία του Πλάτωνα. Οι ναρκισσιστικοί εγωισμοί τους δεν μπορούν παρά να λαχταρούν τη λατρεία των μαζών που κρυφά μισούν.
Αλλά ακόμη και με τον σταδιακό χαρακτήρα, γνωρίζουν ότι τελικά το κοινό θα καταλάβει το σχέδιο και θα προσπαθήσει να αντισταθεί καθώς οι ελευθερίες μας θα διαβρώνονται. Άλλο πράγμα είναι η εγκαθίδρυση μιας αυτοκρατορίας και άλλο η διατήρησή της. Πώς θα μπορούσαν οι παγκοσμιοποιητές να βγουν από την αυταρχική ντουλάπα τους, να εξαλείψουν τις ατομικές ελευθερίες και να κυβερνήσουν τον κόσμο χωρίς μια εξέγερση που τελικά θα τους καταστρέψει;
Ο μόνος τρόπος για να πετύχει ένα τέτοιο σχέδιο είναι αν οι άνθρωποι, οι αγρότες αυτής της αυτοκρατορίας, ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ την δουλεία τους. Το κοινό θα πρέπει να κατανοήσει ότι η δουλεία είναι ζήτημα σοβαρού καθήκοντος και επιβίωσης, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά για ολόκληρο το είδος. Με αυτόν τον τρόπο, αν κάποιος επαναστατήσει, θα θεωρηθεί τέρας από την κυψέλη. Θα έθετε ολόκληρη τη συλλογικότητα σε κίνδυνο αψηφώντας τη δομή εξουσίας.
Έτσι, οι παγκοσμιοποιητές κερδίζουν. Όχι μόνο για σήμερα, αλλά κερδίζουν για πάντα, επειδή δεν θα έχει μείνει πλέον κανείς να τους αντιταχθεί.
Πήραμε μια μεγάλη γεύση από αυτό το είδος ψυχολογικού πολέμου κατά τη διάρκεια του τρόμου για την ψευτο-πανδημία, κατά την οποία όλοι μας μάθαμε ότι ένας “ιός” *** με ένα μικροσκοπικό ποσοστό θανάτου από μόλυνση 0,23% ήταν αρκετός για να εξαλείψει την πλειοψηφία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Ευτυχώς, μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων σηκώθηκε και αντιστάθηκε στις εντολές και τα διαβατήρια. Τούτου λεχθέντος, υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη ατζέντα “μεγαλύτερου καλού” στο παιχνίδι που οι παγκοσμιοποιητές σχεδιάζουν να εκμεταλλευτούν, δηλαδή η λεγόμενη “κλιματική κρίση”.
Σημ: Ουδέποτε έχει αποδειχθεί επιστημονικά η φυσική ύπαρξη οποιουδήποτε “ιού”
