ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ; Ερωτήσεις και Απαντήσεις. ΓΙΑΤΙ Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ!!!

Του Κώστα Παπουλή     

 

Τι είναι το Σχέδιο Α και το Σχέδιο Β. Τι διαχωρίζει το ένα από το άλλο;

Οι δύο αυτοί όροι διαμορφώθηκαν σε διεθνές επίπεδο με βάση τις δύο διαφο­ρετικές επιλογές για την πορεία της Ελλάδας.

Σχέδιο Α σημαίνει συνέχιση του εγχειρήματος για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όσο όμως το σχέδιο αυτό αποτυγχάνει παταγωδώς, προκαλώντας ύφεση και ανεργία, διευρύνοντας αντί να μειώνει το χρέος, τόσο αναπτύσσεται ο προβληματισμός για την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ. Η συντεταγμένη αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε έξοδο από την κρίση και απαλλαγή από τα δεσμά των δανει­στών, αλλά μπορεί να είναι και η αρχή για να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα.

 

Ποιοι έχουν μελετήσει και καταρτίσει Σχέδιο Β για την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη;

Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Πολλά από τα σχέδια αυτά έχουν δοθεί στη δημοσιότητα και έχουν συζητηθεί πολύ. Όπως της γερμανικής Bundesbank, της μεγάλης σκανδιναβι­κής τράπεζας Nordea BankAB, του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας IFO, θεσμικού συμβούλου της Μέρκελ. Στη Γαλλία, επίσης, το Σχέδιο Β για την αποχώρηση της Ελλάδας, συντάχθηκε με την εποπτεία του ίδιου του τότε προέδρου Σαρκοζί και με την ευθύνη του υπουργού οικονομικών και συνεχίζεται τώρα με τον νέο πρόεδρο Ολάντ.

 

Η Ελλάδα, που είναι η άμεσα ενδιαφερόμενη, έχει καταρτίσει Σχέ­διο Β και από πότε;

Είναι απίστευτο. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που δεν έχει Σχέδιο Β. Είναι σαν να έχει κάποιος βαριά πνευμονία, και, ενώ όλοι οι συγγενείς του απ’ το φόβο μην κολλήσουν παίρνουν ισχυρή αντιβίωση, ο ίδιος ο άρρωστος δεν παίρνει τίποτε. Ακόμα, αυτοί που είναι φανατικά υπέρ του ευρώ, μοιάζουν με αυτούς που, ενώ το μετεωρολογικό δελτίο προβλέπει την πιθανότητα μπόρας, δεν παίρνουν μαζί τους ομπρέλα. Καμία κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν το ζήτησε. Η Ελλάδα προχωράει γυμνή στα αγκάθια, ασύλληπτα ανεύθυνα. Ακόμη κι αν, μπροστά στο αδιέξοδο, η κυβέρνηση καταρτίσει εναλλακτικό σχέδιο, αυτό θα αποβλέπει στην αποπληρωμή των δανειστών, σε μια ισοτιμία που θα εξυπηρετεί την Ευρωζώνη και το οικονομικό κατεστημένο. Οι κοινωνικές επιπτώσεις μιας εξόδου υπό την επιτήρηση της Μέρκελ θα είναι πιο οδυνηρές κι από την παραμονή στο ευρώ. Ένα Σχέδιο Β για το λαό είναι εντελώς διαφορετικό. Περιλαμβάνει παύση πληρωμών στους δανειστές, έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, εθνικοποίηση τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση, όρους απαραίτητους για την έξοδο από την ύφεση και τη μαζική ανεργία.

 

Χρειάζεται δημοψήφισμα για το ευρώ;

Είναι επιτακτικό και κατεπείγον. Πριν ο δρόμος της καταστροφής γίνει οικονομικά και πολιτικά χωρίς επιστροφή. Αφορά την κεντρική επιλογή που επέβαλε το οικο­νομικό και πολιτικό κατεστημένο στον ελληνικό λαό μεταπολιτευτικά. Τη συνέχιση ή την ανατροπή αυτής της επιλογής μόνο ο λαός μπορεί να την αποφασίσει.

 

Υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας οργανωμένης, με τη βούληση του λαού, και μιας ανοργάνωτης εξόδου από το ευρώ, που θα μας επιβά­λουν οι δανειστές και η Ευρωζώνη;

Όσο η μέρα με τη νύχτα. Μια επιβολή της εξόδου μέσα στις ευρω-αυταπάτες που δημιουργούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα βρει το λαό ανέτοιμο, αιφ­νιδιασμένο, σε πανικό έξω από τράπεζες και μέσα σε σουπερμάρκετ, χωρίς ηθικό και χωρίς σχέδιο. Αντίθετα, ο λαός θα εναποθέσει τις ελπίδες και θα στηρίξει με τη συμμετοχή του ένα Σχέδιο Β που προβλέπει την έγκαιρη αντιμετώπιση των σοβαρών πρακτικών προβλημάτων που εμφανίζονται σε κάθε μεταβατική εποχή, έχει κοινω­νικό πρόταγμα τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και δίνει τη δυνατότητα για την αφετηρία μιας συγκροτημένης και νικηφόρας πορείας.

 

Το Σχέδιο Β είναι λύση ανάγκης ή θεωρείται σημαντικό για τη σωτη­ρία της χώρας και την προοπτική της;

Και τα δύο. Η έξοδός μας από το ευρώ μπορεί να προκύψει από δεκάδες σημαντι­κές ή ασήμαντες αιτίες και αφορμές. Είτε δεν πιάνουμε τους στόχους της τρόικας και μας κόβουν τη δανειακή δόση, είτε ένα κοινοβούλιο της Ευρωζώνης καταψηφίζει τη στήριξη στην Ελλάδα, είτε διαφωνούν ΔΝΤ και Ευρωζώνη. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του ευρώ – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλλη­νες – θα έπρεπε να είχαν συμβάλει στη μελέτη αυτού του ενδεχόμενου, κι ας μη είναι μέσα στους στόχους τους. Απλούστατα, μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Το Σχέδιο Β είναι κυριολεκτικά σωτηρία για τον τόπο μας.

 

Ακούμε όμως ότι είναι δυνατό και να καταργήσουμε το μνημόνιο και να μείνουμε στην Ευρωζώνη, ή αυτό είναι αδύνατο;

Αυτή η άποψη είναι 100% έξω από την πραγματικότητα. Πρώτο, γιατί η Ευρω­ζώνη γίνεται η ίδια πια ένα θεσμικό μνημόνιο, με το δημοσιονομικό σύμφωνο για μόνιμη λιτότητα, την τραπεζική ενοποίηση, την αναθεώρηση των συνθηκών, τους επιτηρητές, τις χρηματικές ποινές. Έτσι, η ζώνη του ευρώ, δεν θα χρειάζεται σε λίγο καν τα εθνικά μνημόνια τύπου Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας.

Δεύτερο, γιατί άρνηση εφαρμογής των μνημονιακών όρων της τρόικα οδηγεί στην άρνηση των δόσεων εκ μέρους της και στην υποχρεωτική, εκ μέρους μας, έκδοση εθνικού νομίσματος, για να κινηθεί η οικονομία.

Τρίτο, γιατί το μνημόνιο δεν είναι πια ένα χαρτί με στόχους, αλλά μια πραγματικότητα με ανεργία και ύφεση που χρειάζεται τομές για να ξεπεραστεί. Και μηδενικό χρέος να είχαμε, είναι απαραίτητο να φύγουμε από τη ζώνη με το ακριβό ευρώ, για να κερδίσουμε τη μάχη με την ανεργία και να κατακτήσουμε την ευημερία.

 

 Δηλαδή άρνηση του μνημονίου σημαίνει άρνηση του ευρώ;

Ακριβώς. Άρνηση του μνημονίου σημαίνει άρνηση του ευρώ.

 

 Μας φοβίζει αυτή η αλλαγή. Έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στη διεθνή οικονομική ιστορία;

Ναι. Στη Μεγάλη Κρίση του 1929. Το ρόλο του ευρώ είχε τότε παγκοσμίως ο χρυ­σός. Υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, αλλά ήταν ανταλλάξιμα σε σταθερή αξία με τον χρυσό. Αυτό τα έκανε «σκληρά» νομίσματα, όπως τώρα το ευρώ. Η μια μετά την άλλη, όλες ανεξαίρετα οι χώρες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον κανόνα του χρυσού, να απελευθερώσουν την ισοτιμία τους, να ανακτήσουν τη νομισματική τους πολιτική, να αναζωογονήσουν την παραγωγή τους. Αυτό συνέβαλε ώστε η Αμερική να βγει από τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της. Στο βαθμό που στην Ελλάδα, σε μια τέτοια αλλαγή, πρωταγωνιστήσουν και εδραιωθούν οι δυνάμεις της εργασίας, τα πράγματα μπορούν να πάρουν κι εδώ καλύτερη τροπή όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη και το κοινωνικό κράτος και, γιατί όχι, να δημιουργηθεί ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικού συστήματος.

 

 Μας φοβίζει, επίσης, το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα. Υποτιμημένο νόμισμα δεν ισούται με εξασθενημένη, μη αναπτυσσόμενη, ετοιμοθά­νατη οικονομία;

Ας πάρουμε το πιο τρανταχτό σύγχρονο παράδειγμα. Τη διαμάχη Αμερικής – Κί­νας για το κινέζικο νόμισμα, που είναι υποτιμημένο. Οι Αμερικάνοι απειλούν με ποινές τους Κινέζους ώστε να ανατιμήσουν το νόμισμά τους, για να γίνει πιο αντα­γωνιστικό το δολάριο. Οι Κινέζοι ανθίστανται πεισματικά. Θέλουν με κάθε τρόπο τη διατήρηση ενός υποτιμημένου νομίσματος, για να μπορούν οι εξαγωγές τους να είναι ανταγωνιστικές και οι εισαγωγές τους από τις άλλες χώρες να μένουν ακριβές και μη ανταγωνιστικές. Έτσι, για χώρες που από την πιο βαθιά ύφεση, όπως η Ελλάδα, θέ­λουν να περάσουν στην ανάπτυξη πάλι, χρειάζεται ένα νόμισμα που δεν είναι σκλη­ρό, αλλά διεισδυτικό στις αγορές. Χρειάζεται άμεση έξοδος από το σκληρό ευρώ.

 

 Πόση θα είναι η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος σε σχέση με το ευρώ;

Κριτήριο για την αξία του εθνικού νομίσματος είναι ένα και μόνο: «Πώς να μει­ώσω ταχύτατα και αποτελεσματικά την ανεργία, να αποψύξω την αγορά και να σταθεροποιήσω συγχρόνως την οικονομία», δηλαδή, ένα νόμισμα εργαλείο για δου­λειές και παραγωγή. Μια απάντηση σε αυτό θα μπορούσε να είναι ότι τη στιγμή της αλλαγής, για λόγους τεχνικής διευκόλυνσης, η ισοτιμία θα είναι 1 ευρώ = 1 δραχμή. Μπορεί να ακολουθήσει η προγραμματισμένη υποτίμηση της δραχμής, για να σταθεροποιηθεί σε μια ισοτιμία περίπου 1 ευρώ – 1,5 δραχμές. Αυτή είναι μια γενική σκιαγράφηση. Χρειάζεται επειγόντως ένα Σχέδιο Β, για να ερευνηθεί εμπερι­στατωμένα όλο το θέμα. Κι ας μη ξεχνάμε την ιστορία της ίδιας της χώρας μας. Αρχές της δεκαετίας του 1950 η Ελλάδα προχώρησε σε υποτίμηση της τάξης του 100%, το δολάριο πήγε από τις 15 στις 30 δραχμές. Η Ελλάδα πήρε το δρόμο προς την ανά­πτυξη – τότε όμως ήταν σε όφελος των ισχυρών κι όχι των εργαζομένων.

 

 Η υποτίμηση αυτή δεν θα πλήξει τα ήδη εξοντωμένα λαϊκά εισοδή­ματα; Μετά το μνημόνιο και η υποτίμηση από πάνω;

Μετά την εισαγωγή της δραχμής, τη ρευστότητα της Ελλάδας, τη νομισματική πο­λιτική, τις πιστώσεις και τα επιτόκια για τις επιχειρήσεις, τη φορολογική πολιτική δεν θα τα καθορίζει πια η Ευρωζώνη, αλλά η ίδια η χώρα, συνδυάζοντας την ανάπτυξη με τον έλεγχο του πληθωρισμού. Έτσι οι επιπτώσεις από την υποτίμηση, στη δύσκολη πρώτη φάση, μπορούν να εξισορροπηθούν μέσω των αυξήσεων σε μισθούς και ημε­ρομίσθια, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, μέσω της διατίμησης σε βασικά είδη, μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων για τα λαϊκά εισοδήματα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θα ισχύσει το ίδιο για τους πλούσιους. Οι επιπτώσεις θα διαφοροποιούνται για τα κοινω­νικά στρώματα. Η ανάκτηση της νομισματικής πολιτικής εκ των πραγμάτων θα γίνει αφετηρία για μια μεγάλη και αναγκαία πολιτική αναδιανομής εισοδήματος.

 

 Θα υπάρξει μεγάλος πληθωρισμός; Η «κατοχική δραχμή» που μας λένε;

Το θέμα είναι πώς θα φύγουμε από την «κατοχική» πείνα του ευρώ. Έχει υπολο­γιστεί ότι μια υποτίμηση της τάξης του 50% θα φέρει έναν εισαγόμενο πληθωρι­σμό κοντά στο 10%, που από χρονιά σε χρονιά θα μειώνεται σημαντικά. Είναι εφικτό να καλυφθεί ένα μικρό έλλειμμα του προϋπολογισμού «κόβοντας χρήμα», σε συν­θήκες της σημερινής βαθιάς ύφεσης, χωρίς να υπάρξουν σημαντικές πληθωριστικές πιέσεις. Αντίθετα, η ανάκτηση της εθνικής οικονομικής πολιτικής θα συμβάλει στην αύξηση της ζήτησης, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, το άνοιγμα των μαγαζιών, την επαναλειτουργία των σκουριασμένων μηχανών.

 

Τι θα γίνει με τις καταθέσεις των πολιτών;

To κράτος οφείλει να τηρήσει με κάθε μέσο την υπάρχουσα δέσμευσή του για εγγύηση της αξίας των καταθέσεων ως 100.000 ευρώ, εκφρασμένα πια και εγ­γυημένα στο νέο εθνικό νόμισμα. Μια σοβαρή σκέψη είναι η μετατροπή να γίνει όχι με βάση την ισοτιμία της πρώτης στιγμής, 1 ευρώ = 1 δραχμή, αλλά με την ισοτιμία της υποτίμησης που θα ακολουθήσει αμέσως, π.χ. 1 ευρώ = 1,5 δραχμή. Κέντρο βά­ρους να είναι η μεγαλύτερη προστασία των μικρών και μεσαίων καταθετών. Μετά τη μεταβατική φάση και τη σταθεροποίηση στη νέα κατάσταση αναμένεται τα επιτόκια να είναι μεγαλύτερα από τον πληθωρισμό, οπότε ο πληθωρισμός δεν θα απασχολεί τόσο τους καταθέτες.

 

 Θα επιβραβευτούν αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους σε ξένες τρά­πεζες;

Οι καταθέσεις ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό θα φορολογηθούν με τρόπο αυ­στηρό και κοινωνικά δίκαιο. Έτσι δεν θα μεγαλώσουν ανάλογα με την υποτί­μηση. Το ίδιο πρέπει να γίνει και για τις μετοχές ή ομόλογα εξωτερικού. Στόχος, όχι εύκολος, είναι η εισαγωγή συναλλάγματος, η επιστροφή των καταθέσεων, σε συνδυασμό με την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την κοινωνική δικαιοσύνη. Εννοείται ότι σε όλες τις καταθέσεις και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία εξωτερικού, θα υπάρξει άμεσα αυστηρός έλεγχος νομιμότητας για το «πόθεν έσχες», ώστε να επιβληθεί η δικαιοσύνη και το κράτος να ανακτήσει απολεσθέντα έσοδα.

 

 Τι θα γίνει με τα δάνεια των πολιτών που είναι σε ευρώ;

Η λύση είναι τα λαϊκά δάνεια να μετατραπούν σε εθνικό νόμισμα στην αρχική ισο­τιμία 1 προς 1, με νόμο του κράτους που διατηρεί το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις ιδιωτικές συναλλαγές, για να προστατεύσει τα συμφέροντα των πολιτών, ενώ οι τράπεζες θα εθνικοποιηθούν. Με αυτή την έννοια η νομισματική αλλαγή θα λει­τουργήσει σε όφελος των δανειοληπτών. Πρέπει να υπάρξει «σεισάχθεια» για όσους βρίσκονται σε επώδυνη εργασιακή και εισοδηματική κατάσταση.

 

 Τι θα γίνει με τους φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό;

Οι σπουδές στο εξωτερικό αρχικά όντως θα γίνουν πιο δύσκολες. Ο καθολι­κός προσανατολισμός της ελληνικής οικογένειας στην εκπαίδευση των παι­διών, αντί να γεννάει άνεργους με διδακτορικά, μπορεί να καρποφορήσει την πιο πολύτιμη δύναμή για τη νέα Ελλάδα, ένα νεανικό υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό. Απάντηση μπορεί να δοθεί με μια ταχεία και σε βάθος αναδιάρθρωση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Ειδικά για το μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο, αξίζει οι νέοι μας να σπουδάζουν σε κέντρα υψηλής μορφωτικής και ερευνητικής ποιότητας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Θα χρειαστούμε ένα πρόγραμμα οικονομικής και τεχνικής στήριξης των νέων για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό ανάλογο με το πρόγραμμα της Βραζιλίας «Γνώση χωρίς σύνορα».

 

 Με την υποτίμηση, δεν θα φτηνύνει η χώρα, δεν θα μας αγοράσουν οι ξένοι;

Η Ελλάδα, με το εθνικό νόμισμα, μετά μάλιστα τη σταθεροποίησή του, γίνεται ευ­νοϊκό μέρος για την τοποθέτηση επενδύσεων. Όχι όμως ληστρικών, όχι αποικια­κών, όχι επικυριαρχικών, αλλά επιλεκτικών, αμοιβαία επωφελών, με πλήρη σεβασμό στο ελληνικό κράτος και την περιουσία του. Θα ακυρωθεί κάθε πρόγραμμα εκποίη­σης της δημόσιας περιουσίας που έχει συμφωνηθεί με την τρόικα. Ο δημόσιος πλού­τος που εκποιείται θα ανακτηθεί με όρους που θα επιβάλει το κράτος, όπως γίνεται σε άλλες χώρες. Στα πλαίσια ενός δημοκρατικού σχεδιασμού θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την είσοδο ξένων κεφαλαίων στον τουρισμό, στη μεταποίηση, στις υπηρεσίες. Σε κάθε περίπτωση, η Τράπεζα της Ελλάδας θα έχει αποφασιστικό λόγο να εγκρίνει την εισαγωγή μεγάλων κεφαλαίων, κρίνοντας αν οδεύουν σε παραγωγι­κές επενδύσεις ή μη. Όχι, δεν θα ξεπουλήσουμε την πατρίδα μας, ούτε σε ξένους, ούτε σε ντόπιους, όπως γίνεται σήμερα.

 

 

 Δεν υπάρχει όμως ο κίνδυνος της μαζικής διαρροής κεφαλαίων από την Ελλάδα στο εξωτερικό;

Χώρες σε ανοδική πορεία σήμερα, όπως η Κίνα, η Βραζιλία, κ.ά. εφαρμόζουν ελέγχους και κριτήρια στη διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίων. Με την απαλλαγή από τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαλλασσόμαστε και από την απαγό­ρευση ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων και σταματάει η χωρίς έλεγχο κίνησή τους, που έχει ήδη προκαλέσει τεράστια διαρροή στο εξωτερικό. Η γενική αναπτυξιακή πολιτική θα βοηθηθεί σημαντικά με τους ελέγχους κεφαλαίων: για να κρατηθεί η ισοτιμία της δραχμής στο στοχευμένο επίπεδο, για να μην μπορούν να πουλούν οι χρηματαγορές επιθετικά και κερδοσκοπικά δραχμές, για να μην υπάρξει άλλη διαρροή, αλλά σταθεροποίηση. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων είναι άλλωστε και ο βασικός τρόπος για να μπουν επιτέλους φόροι στις πολυεθνικές, στο μεγάλο κεφάλαιο, στους πάμπλουτους.

 

Λένε ότι είναι δύσκολη τεχνικά ή έξοδος από το ευρώ, πρέπει να τυ­πωθεί χρήμα, να εκσυγχρονιστούν τα συστήματα των τραπεζών κλπ…

Τα νέα χαρτονομίσματα μπορεί να τυπωθούν γρήγορα, εκτός από το νομισματο­κοπείο στο Χολαργό, που παραμένει σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, αλλά και σε ειδικές εταιρίες του εξωτερικού, όπως γίνεται από πολλά κράτη. Για τις λίγες εβδο­μάδες της νομισματικής αναστάτωσης, αν μάλιστα δεν έχει ετοιμασθεί Σχέδιο Β, θα χρησιμοποιηθούν και επιταγές, κάρτες και ειδικά χρεωστικά σημειώματα (IOU) που θα εκδίδουν κατόπιν αδείας μεγάλες μονάδες του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με πολλούς εργαζόμενους και ημερομηνία λήξης την ημερομηνία ολοκλήρωσης εκτύ­πωσης του εθνικού νομίσματος, ενώ σταδιακά θα εισέρχεται και στην κυκλοφορία το νέο εθνικό νόμισμα. Τα ευρώ θα λειτουργήσουν στην κυκλοφορία από την πρώτη μέρα, ως ξένο συνάλλαγμα. Όλες οι τιμές θα εκφραστούν στο νέο εθνικό νόμισμα. Η μετάβαση από ένα ακριβό σε ένα πιο φθηνό νόμισμα είναι η αντίστροφη από αυτή που έγινε με την μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ. Με την κατάλληλη προετοιμα­σία, μπορεί να λειτουργήσει επίσης αντίστροφα, δηλαδή αυτή τη φορά ενάντια στην ακρίβεια.

 

 Θα υπάρξει μαύρη αγορά;

Ποτέ στις μεγάλες τομές δεν λείπουν οι κερδοσκόποι. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει την παρουσία και τη γρήγορη κυριαρχία του νέου νομίσματος παντού. Με εθνικό νόμισμα θα αγοράζεις από πατάτες μέχρι ένα ακίνητο. Όλες, ανεξαιρέτως, οι ανταλλαγές με το εξωτερικό θα γίνονται ανταλλάσσοντας ξένα νομίσματα με το δικό μας. Εκ των πραγμάτων όμως, σε χώρες με εθνικά νομίσματα, και με δυναμικό τουρισμό, συνυπάρχει πάντα μια παράλληλη μικρή κυκλοφορία των διεθνών νομι­σμάτων, όπως το δολάριο και το ευρώ. Πολύ περισσότερο για την Ελλάδα, όπου οι κάτοικοί της συναλλάσσονταν την προηγούμενη μέρα με ευρώ. Στο βαθμό που υπάρχουν εγγυήσεις στους μικροκαταθέτες, που η δραχμή επισημοποιείται, επιβάλ­λεται και σταθεροποιείται δεν υπάρχουν περιθώρια για τους κομπιναδόρους της μαύρης αγοράς.

 

 Θα συνεχίσουν να λειτουργούν τα καταστήματα με τους κίτρινους τοίχους για την «αγορά χρυσού»;

Θα κλείσουν, όχι την επόμενη, αλλά την ίδια μέρα με την εισαγωγή της δραχμής, όλα τα καταστήματα «αγοράς χρυσού», που κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος του πλήθους των νεόπτωχων. Οι κρατικές τράπεζες θα αναλάβουν την έκδοση των μικροδανείων για τις ανάγκες της επιβίωσης, χωρίς να βάζουν στο χέρι ούτε τη βέρα του νεκρού πατέρα, ούτε την καρφίτσα της προγιαγιάς από τη Μικρασία.

 

 Τι γίνεται με το χρέος, με τη δραχμή δεν θα μεγαλώσει το χρέος, πώς θα το ξεπληρώσουμε;

Το εξωτερικό χρέος της χώρας δεν μπορεί να πληρωθεί ούτε κατά το μισό, εκτός αν πουλήσουμε όλη τη χώρα και τους κατοίκους της για δούλους. Άλλωστε το συνολικό δημόσιο χρέος πλησιάζει το 200% του ΑΕΠ! Η διαγραφή χρέους πρέπει να είναι συντριπτική. Αποδοχή του εξωτερικού χρέους σημαίνει, φτώχεια, υποτέλεια, αθλιότητα, κατάργηση κάθε εργατικού δικαίου, δικτατορία των δανειστών. Δεν επιβι­ώνουν οι λαοί που εξαθλιώνονται, αλλά αυτοί που εξεγείρονται και πετάνε το Δ.Ν.Τ. στη θάλασσα. Σήμερα, τίθεται καθαρά θέμα εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας. Πρέπει να κηρύξουμε άμεσα, μαζί με τη νομισματική αλλαγή, στάση πληρωμών έναντι του εξωτερικού χρέους. Παύση πληρωμών, στο παρελθόν, στην Ευρώπη, έχουν κάνει η Γαλλία, Γερμανία, η Σουηδία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ρωσία, η Ισπανία. Θα αξιοποιήσουμε όλες τις ιστορικές εμπειρίες.

 

 Τι θα γίνει όμως με τις τελευταίες δανειακές συμβάσεις που περι­λαμβάνουν ρήτρες για την κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας;

Οι ευθύνες των κυβερνήσεων της τρόικα είναι ιστορικές, γιατί πήραν νέα δάνεια, γιατί τα πήραν από κράτη φέρνοντάς μας σε σύγκρουση με τους πολίτες τους, γιατί είναι δικαιοδοσίας Λονδίνου κι όχι Αθήνας, γιατί έβαλαν ενέχυρο τη δημόσια περιουσία. Εντός της χώρας πάντως δεν μπορούν να μας κατασχέσουν τίποτε, εκτός κι αν στείλουν κανονιοφόρους, εφόσον το εκτελεστικό δίκαιο εξακολουθεί να είναι εθνικό. Υπάρχει η νομική πλευρά, υπάρχει όμως και η ουσιαστική, δηλαδή με ποιο τρόπο ο πιστωτής θα περιορίσει τη ζημιά. Μέχρι τώρα το πάνω χέρι έχουν οι δανει­στές που απειλούν ότι θα διακόψουν τη ροή ευρώ, τις «δόσεις» προς την Ελλάδα. Με την παύση πληρωμών, το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση το παίρνει η Ελλάδα. Αυτοί θα αναγκαστούν να συμβιβασθούν με τα λίγα, για να μη τα χάσουν όλα.

 

 Θα έχουμε ενεργειακό πρόβλημα;

Οι κάτοικοι στη Β. Ελλάδα, «ταξιδεύουν» σε γειτονικές χώρες, που δεν είναι στο ευρώ, και ψωνίζουν φτηνά είδη, ανάμεσά τους και καύσιμα. Οι αρχικές δυ­σκολίες λόγω συναλλαγματικής στενότητας μπορούν να λυθούν με νέες διακρατικές συμφωνίες, για εισαγωγή με πίστωση, όπως γίνεται και σήμερα. Εξάλλου με το Ιράν ή τη Ρωσία μπορούν να γίνουν και συμφωνίες για ανταλλαγή αγροτικών προϊόντων με πετρέλαιο. Το Ιράν αναζητά με αγωνία, λόγω του ευρωαμερικανικού αποκλεισμού, εμπορικούς εταίρους. Η Ρωσία ενδιαφέρεται να αναβαθμίσει τις πολιτικές της σχέ­σεις με μεσογειακές χώρες, γιατί κινδυνεύει να χάσει τη μόνη σύμμαχό της, και τη μόνη ναυτική της βάση στην περιοχή, τη Συρία.

 

Τα καύσιμα όμως δεν θα γίνουν πανάκριβα;

Η Ελλάδα σήμερα είναι η τρίτη πιο ακριβή χώρα σε βενζίνη στον κόσμο. Σήμερα η βενζίνη έχει φτάσει περίπου τα 2 ευρώ το λίτρο. Το μισό ευρώ πάνω-κάτω είναι η πραγματική τιμή και το 1,5 ευρώ φόροι. Αν η νέα ισοτιμία είναι 1 ευρώ = 1,5 δραχμή, τότε η πραγματική τιμή θα είναι 0,75 της δραχμής. Ακόμα και αν επιβλη­θούν φόροι 100% τότε θα κοστίζει 1,5 δραχμή το λίτρο, δηλαδή 1 σημερινό ευρώ. Η τελική τιμή των καυσίμων θα είναι αποτέλεσμα μιας συνολικής οικονομικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει μέτρα για τον πληθωρισμό, την ανταγωνιστικότητα, τις ανάγκες των πολιτών, τη φορολογία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τα δημόσια έσοδα.

 

 Στα φάρμακα πρόκειται να παρουσιαστούν ελλείψεις σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρώ;

Αν είμαστε προετοιμασμένοι με το Σχέδιο Β, τότε τα προβλήματα ακόμα και τις πρώτες μέρες μπορεί να είναι μικρά μέχρι ελάχιστα. Από την πρώτη στιγμή πρέπει να κινητοποιήσου­με την Εθνική Φαρμακοβιομηχανία, που σήμερα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Ακόμα να κινηθούμε και προς άλλες πηγές φαρμάκων – πέρα από τις πέντε φαρμακευτικές πολυεθνικές και τα χαράτσια τους – πάντα όμως με την πλήρη πιστοποίηση από τον ΕΟΦ.

 

 Δεν θα έχουμε πια εμπορικές συναλλαγές με το εξωτερικό;

Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η Ελλάδα, αλλάζοντας νόμισμα, αλλάζει μέσο συναλλαγής με το εξωτερικό, δεν αποφασίζει να αποκλειστεί από το διεθνές εμπόριο. Αντίθετα, τροποποιεί τους κανόνες του προς όφελός της. Με την αύξηση των εξαγωγών, με τον τουρισμό, τη ναυτιλία, θα έχει συνάλλαγμα για να αγοράζει εμπορεύματα από το εξωτερικό. Μπορεί ακόμα να βάλει περιορισμούς και ποσο­στώσεις στην εισαγωγή ειδών πολυτελείας, αν το θεωρήσει αναγκαίο, για να ελέγχει καλύτερα τις διεθνείς της συναλλαγές

 

 Τι θα γίνει με τα τρόφιμα;

Σε μεταβατικές καταστάσεις τα προβλήματα τα πολλαπλασιάζει, αν δεν τα δημι­ουργεί κιόλας, ο πανικός ενός αιφνιδιασμένου λαού. Να, ξανά η ανάγκη για το Σχέδιο Β. Σε μεσοπρόθεσμη προοπτική ανοίγουν ορίζοντες, για να ξαναγίνει η εύφο­ρη Ελλάδα χώρα αγροτικής παραγωγής. Οι εισαγωγές λεμονιών, σταφυλιών, λαδιού και τόσων άλλων προϊόντων θα γίνουν ασύμφορες. Ο Έλληνας αγρότης θα ανακτή­σει την εσωτερική αγορά και θα μπορεί να εξάγει κιόλας, χωρίς το βάρος ενός μη ανταγωνιστικού νομίσματος, όπως το ευρώ. Η αποδέσμευση από τις υποχρεωτικές εισαγωγές, την έλλειψη δασμολογίου, τους ασφυκτικούς περιορισμούς που επιβάλ­λει η Κοινή Αγροτική Πολιτική θα δώσει φτερά στη γεωργία και στην κτηνοτροφία. Η ταχύτατη και δυναμική πρόοδος που μπορεί να υπάρξει, σε συνδυασμό με τη δημιουργία βιομηχανίας επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, θα συμβάλει στη δημι­ουργία πολλών θέσεων εργασίας. Τα κινήματα αποκλεισμού των μεσαζόντων, νέων συνεταιρισμών, αξιοποίησης δημοσίων εκτάσεων θα αποβούν εξαιρετικά χρήσιμα.

 

 Μήπως ακριβύνουν τα εισαγόμενα αγαθά, όταν μάλιστα είμαστε μια χώρα που δεν παράγουμε και δεν εξάγουμε τίποτε;

Οι εξαγωγές μας θα είναι πιο φθηνές κι έτσι πιο διεισδυτικές και ανταγωνιστι­κές. Οι εισαγωγές μας θα είναι πιο ακριβές, αυτό όμως θα αλλάξει το καλάθι της κατανάλωσης και θα στραφούμε στα εγχώρια αγαθά. Η εγχώρια παραγωγή θα αντικαταστήσει τμήμα των εισαγομένων, θα δημιουργηθούν δουλειές. Χρειάζεται παραγωγικό σχέδιο, δημόσιες επενδύσεις, συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπορούμε να ξαναφτιάξουμε βιομηχανίες ηλεκτρικών ειδών, αλλά και να αναπτύξουμε νέες τεχνολογίες. Μπορούμε σε μια φάση να ζήσουμε με ένα αυτοκίνητο ανά οικογέ­νεια, μπορούμε να αγοράσουμε και μεταχειρισμένο, όπως πριν, αρκεί να έχουμε εργασία και αξιοπρέπεια. Θα αναστηθεί η παραγωγή που έχει υποστεί καθίζηση λόγω σκληρού ευρώ. Ακόμα και στα μηχανήματα και τα είδη που δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε και που αναμένεται να ακριβύνουν, ο έλεγχος των μονοπωλιακών τιμών, η διαφοροποίηση των εισαγωγών και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι συμφω­νίες διακανονισμού μπορούν να ελαχιστοποιήσουν το πρόβλημα.

 

 Αυτά όλα σημαίνουν ότι επιτέλους θα αρχίσει να αντιμετωπίζεται η φοβερή πληγή της ανεργίας;

Ένας από τους βασικούς λόγους της νομισματικής αλλαγής είναι η αναζωογό­νηση της παραγωγής και η μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας. Η ιστορική εμπειρία από τις χώρες που είχαν ύφεση, κι όχι κατ’ ανάγκην τόσο καταστροφική όσο της Ελλάδας σήμερα, είναι ότι η χρησιμοποίηση της υποτίμησης του νομίσματος και η επακόλουθη ρευστότητα μπορούν να τονώσουν την εγχώρια ζήτηση, για να ξανανοίξουν τα μαγαζιά, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να ξυπνήσει η οικοδομή. Έτσι δημιουργείται η απασχόληση. Σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και γρήγορα.

 

Έτσι θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην κατάσταση που ήμα­σταν πριν από τέσσερα χρόνια;

Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Δεν μπορεί πάλι σε ένα οικοδομικό τετράγωνο να φυτοζωούν 15 μαγαζιά. Σε ένα οικοδομικό τετράγωνο τώρα θα συμβιώνουν και μαγαζιά και μη ρυπαίνουσες βιοτεχνίες και εργαστήρια και σχολικές αίθουσες και στέκια νέας τεχνολογίας και κήποι με σιντριβάνια και παιδικές χαρές. Χρειάζεται σχεδιασμός. Το παλιό μοντέλο της πλουτοκρατίας, του παρασιτισμού, της επιβίω­σης με δανεικά, του χωρίς όρια καταναλωτισμού, της κοινωνικής αδικίας πρέπει να κλείσει οριστικά. Να ανοίξουμε το δρόμο για μια κοινωνία ισότητας, οικονομικής δημιουργικότητας, καινοτομίας, πολιτισμού. Όχι λοιπόν προς το χθες, αλλά προς το αύριο. Είναι το δικό μας πείραμα, με το λαό κι όχι ενάντιά του.

 

Η αλλαγή νομίσματος θα επηρεάσει το πρόβλημα της μετανάστευ­σης προς την Ελλάδα και πώς;

Ναι. Γιατί ένας οικονομικός μετανάστης από την Ανατολική Ασία περνάει δέκα χώ­ρες και σταματάει στην Ελλάδα; Γιατί δεν μένει στην Τουρκία, που έχει σημαντική ανάπτυξη αντί για τη δική μας ύφεση; Γιατί εδώ είναι το ευρώ, ένα σκληρό διεθνές νόμισμα, που στη χώρα του αποκτά πολλαπλάσια αξία. Με τη νομισματική αλλαγή αυτό το κίνητρο εξαλείφεται. Άλλοι πια θα είναι οι προορισμοί. Έτσι η Ελλάδα θα ακυρώσει στην πράξη τις ρυθμίσεις του Δουβλίνου ΙΙ που την έχουν κάνει αποθήκη εξαθλιωμένων μεταναστών δίπλα σε εξαθλιωμένους Έλληνες. Και να γίνει αυτό που είναι δίκαιο, είναι σε όφελος των ίδιων των μεταναστών, να γίνει διασπορά τους και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και να δοθεί τέλος στο ρατσισμό, την εγκληματικότητα, την κτηνωδία, το ναζισμό.

 

Το νέο φαινόμενο, όμως, της μετανάστευσης της ελληνικής νε­ολαίας;

Για να σταματήσει η άλλη μετανάστευση, των ελλήνων επιστημόνων και της νεολαίας που ξαναπαίρνουν το δρόμο των παππούδων τους προς την ξενιτιά, χρειάζεται άλλη πολιτική. Αυτό, το πιο σημαντικό κεφάλαιο της χώρας, μόνο με τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας υψηλής ειδίκευσης, μπο­ρεί να συγκρατηθεί. Μπορούν να επιστρέψουν και αυτοί που έφυγαν, και αυτοί που εργάζονται χρόνια στο εξωτερικό, ως δύναμη παραγωγικής ανανέωσης. Η παραμονή δυστυχώς στο ευρώ και στις ανάλογες πολιτικές οδηγεί στην οριστική αποψίλωση της χώρας από το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό της, οδηγεί στην καθυστέρηση.

 

Όλα αυτά σημαίνουν ότι αρχίζουμε τον πόλεμο με έναν τόσο ισχυρό αντίπαλο, όπως η Ευρωζώνη;

Εμείς αναζητούμε φίλους, δεν θέλουμε εχθρούς. Το υπέρτατο συμφέρον του λαού επιτάσσει τη νομισματική αλλαγή και τη μη πληρωμή των δανείων. Έχουμε κάθε λόγο να επιδιώξουμε ένα συναινετικό διαζύγιο που θα ακολουθήσουν φυσιολογικές κι όχι βίαιες σχέσεις. Κι ας το ξέρουμε: τα προβλήματα της Ευρωζώνης είναι τόσο δο­μικά, μέχρι τα ίδια της τα θεμέλια, ώστε θα το σκεφτούν πολύ να κρατήσουν ανοικτή την κρίση, να τραβούν το σκοινί και να τροφοδοτούν έτσι συνεχώς την επίθεση των χρηματαγορών ενάντια στο ευρώ. Σε μια περιοχή μάλιστα γεωστρατηγικά ασταθή και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και για τις ΗΠΑ.

 

Και θα απομονωθούμε από την Ευρώπη, θα γίνουμε από ευρωπαϊκή χώρα μια βαλκανική επαρχία;

Το αντίθετο. Τώρα είμαστε οι φτωχοί συγγενείς, οι ζητιάνοι που μας παρουσιά­ζουν τεμπέληδες και αναξιοπρεπείς. Το ευρώ δεν είναι διαβατήριο για την ευ­ρωπαϊκή ανάπτυξη, είναι απαγορευτική μπάρα. Χώρες με συγκριτικά ψηλό επίπεδο ανάπτυξης και κοινωνικών παροχών είναι εκτός ευρώ με τη θέλησή τους, όπως η Σουηδία και η Δανία. Η «ευρωπαϊκότητα» μετριέται με το επίπεδο ανάπτυξης, τεχνολογίας, απασχόλησης κι όχι με ποιο νόμισμα έχει ο καθένας στις – τρύπιες πολλές φορές – τσέπες του. Η αποχώρηση από το ευρώ αντίθετα θα μας δώσει τη δυνατότητα να συμμετέχουμε πιο ενεργά, πιο ισότιμα, πιο επωφελώς στο διεθνή κα­ταμερισμό εργασίας, χωρίς τους περιορισμούς της Ευρωζώνης, που μας κατάντησαν χρεωμένο και χρεοκοπημένο πελάτη για τις γερμανικές εξαγωγές. Σε μια άλλη ισό­τιμη, αμοιβαία επωφελή βάση μπορούμε να διερευνήσουμε και να οικοδομήσουμε μορφές οικονομικής συνεργασίας με άλλες οικονομίες της περιοχής – Ν. Ευρώπη, Μεσόγειος – όπου το επίπεδο παραγωγικότητας είναι συγκρίσιμο και το ζητούμενο είναι η αλληλοβοήθεια κι όχι η εκμετάλλευση.

 

Με αυτά που υποστηρίζετε δεν θα φύγουμε και από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η σύγκρουση για το χρέος, η επιβολή ελέγχων στην κυκλοφορία κεφαλαίων, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η απαλλαγή από τους περιορισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής μας φέρνουν σε σύγκρουση με την Ε.Ε. Σε κάθε τέτοια σύ­γκρουση είναι η επιβίωση και η προοπτική του λαού που υπερτερεί και είναι ο λαός που αποφασίζει για την πορεία του.

 

Με την αποχώρηση μας από την Ευρωζώνη δεν θα απομονωθούμε πολιτικά, με εθνικούς κινδύνους, π.χ. από την Τουρκία;

Μήπως εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έγιναν τα Ίμια; Μήπως με το ευρώ είχαμε τέτοια εθνική ασφάλεια, ώστε να μη έχουμε τους πιο ακριβούς εξοπλισμούς σε όλη την ήπειρο και τις μίζες υπουργών με μεγάλες γερμανικές εταιρίες; Μήπως με το ευρώ κάναμε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο; Για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, ένας πρώτος παράγοντας είναι η οικονομική της ευρωστία που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο βγαίνοντας από το ευρώ.

 

Τελικά η έξοδος από την κρίση είναι απλά θέμα νομίσματος και χρέ­ους ή συνδυάζεται και με άλλες σοβαρές προϋποθέσεις;

Η έξοδος από το ευρώ και η απαλλαγή από τη θηλιά του χρέους είναι η αφετηρία. Πρέπει να συνδυαστεί και με άλλες τομές, όπως είναι: •Η εθνικοποίηση των τραπεζών, ώστε το πιστωτικό σύστημα, μέσω διαφορικών επιτοκίων να στηρίζει τους παραγωγικούς κλάδους. •Τα εθνικά εργαλεία για την ανάπτυξη – οι εγκαταστάσεις και το δίκτυο της ΔΕΗ, οι υποδομές, οι δρόμοι, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, οι τηλεπικοινωνίες, το νερό, ώστε να αποτελέσουν «κλειδιά» για την πρόοδο. •Ο ερ­γατικός και κοινωνικός έλεγχος, ώστε να σταματήσει η δημόσια οικονομία να είναι χώρος ιδιωτικής κερδοσκοπίας και διαφθοράς των στελεχών. •Ο δημοκρατικός οι­κονομικός σχεδιασμός για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, που είναι αδύνατη με τη σημερινή παράδοση στις χρηματαγορές. •Το κράτος κοινωνικής προστασίας, ώστε να έχει και να νιώσει ο πολίτης πάλι ασφάλεια.

 

Σημαντικά όλα αυτά, αλλά ποιος θα τα κάνει;

Όλα αυτά, τα απολύτως αναγκαία, σημαίνουν ότι αμφισβητείται η εδώ και δεκα­ετίες κεντρική στρατηγική του κατεστημένου που πυρήνας της είναι η παραμο­νή στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγή που απαιτεί την υιοθέτησή της από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ο λαός μας πρέπει και μπορεί να ανακτήσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του, να συνειδητοποιήσει ότι αυτός «είναι» η δύναμη. Δεν θα μας «σώσουν» οι άλλοι, θα πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Όπως σε άλλες ιστορικές στιγμές, ο λαός μας θα γράψει ιστορία. Θα δώσει ένα νέο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό παράδειγμα σε όλη τη Μεσόγειο. Η ανάδειξη ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος θα συμβάλει να καλύψουμε το χαμένο χρόνο. Να πετύχουμε την ανάδειξη μιας ανατρεπτικής πολιτικής δύναμης για το Σχέδιο Β, δημοκρατικά οργανωμένης, όπου πολλές συνεργαζόμενες, μαχητικές συλ­λογικότητες θα μπορούν να έχουν ένα γόνιμο ρόλο.

 

Γιατί υποστηρίζετε την έξοδο από την Ζώνη του Ευρώ;

Μετά τον ταπεινωτικό «συμβιβασμό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την συνέχιση της εκχώρησης της όποιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, στα ξένα αφεντικά και στο Βερολίνο, αποδείχτηκε, ότι η Ζώνη του Ευρώ, είναι μια οικονομική περιοχή, όπου κάνει κουμάντο μια γραφειοκρατική «μαφία» που ελέγχει το νόμισμα, τις τράπεζες και τελικά τις κυβερνήσεις. Μπορεί να ανοίγει και να κλείνει την «κάνουλα» του νομίσματος, να επιβάλει οικονομική ασφυξία, να κουρεύει καταθέσεις (Κύπρος), και τελικά μέσω εκβιασμών, να επιβάλλει μια ατέλειωτη λιτότητα και κοινωνική καταστροφή. Οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική οικονομική πολιτική, για έξοδο από την κρίση, υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση τον έλεγχο των τραπεζών από μια κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση, προϋποθέτει δηλαδή μια νέα, δημόσια, και ανεξάρτητη από την Ε.Κ.Τ. τράπεζα της Ελλάδος, προϋποθέτει τελικά, την έκδοση εθνικού νομίσματος.

 

Το ευρώ όμως ως κοινό νόμισμα δεν ενώνει με κάποιο τρόπο την Ευρώπη, ή αντίθετα διαιρεί τους λαούς της;

Το ευρώ διόγκωσε σε υπέρμετρο βαθμό την αντίθεση Βορρά-Νότου, ή κέντρου-περιφέρειας που υπήρχε ήδη μέσα στην Ε.Ε.. Απόδειξη είναι, ότι ακόμη και η Ιταλία, μια πάντα πλούσια και ευημερούσα χώρα, βρίσκεται σε κρίση χρέους, κρίση τραπεζική, κρίση οικονομική και σε συνεχή μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού της. Το Βερολίνο μέσω των «κανόνων» και των «συνθηκών», του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, και του πρόσφατου Δημοσιονομικού Συμφώνου, ελέγχει τους κρατικούς προϋπολογισμούς και επιβάλει λιτότητα σε όλους τους «παραβάτες», είτε είναι σε μνημόνια, είτε δεν είναι. Η ίδια η ευρωζώνη, με τους κανόνες της είναι από μόνη της ένα σκληρό μνημόνιο. Είναι πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, ότι η Ιταλία θα εγκαταλείψει σύντομα και αναγκαστικά την ευρωζώνη και θα μετατρέψει το χρέος της σε λιρέτες, κάτι που θα οδηγήσει σε διάλυση όχι μόνο τη ζώνη του ευρώ, αλλά ίσως και την Ε.Ε.. Δεν αποκλείεται, η διάλυση να έρθει και από την Γαλλία μέσω της Λεπέν. Θυσιάζουμε λοιπόν την χώρα μας και την νεολαία μας, για κάτι, που σαπίζει, την λεγόμενη «παραμονή στην ευρωζώνη», που όλο και περισσότερο διαιρεί τους λαούς της, δημιουργεί ακροδεξιά «παρέκκλιση» και καταστρέφει τον Νότο και την περιφέρεια.

 

Μετά όμως από επτά χρόνια θυσίες, δεν είναι μεγάλο ρίσκο να γυρίσουμε στην δραχμή; Τώρα μάλιστα που έρχεται η ανάπτυξη;

H επιστροφή στην ανάπτυξη είναι ένας μύθος, που από το 2010 και μετά, όταν επιβλήθηκε το μνημόνιο, την προβλέπουν για τον επόμενο, η τον μεθεπόμενο χρόνο. Επτά χρόνια, σε μια νέα δικτατορία, η Ελλάδα βυθίζεται συνέχεια, και τίποτε δεν δείχνει την αλλαγή πορείας. Η κρίση στην Ελλάδα, είναι η μεγαλύτερη που υπήρξε μεταπολεμικά σε χώρα με μέσο ή υψηλό επίπεδο ανάπτυξης, τόσον όσον αφορά το χρόνο της ύφεσης, την πτώση του ΑΕΠ, και το μέγεθος της ανεργίας. Όπως άλλωστε οι ίδιοι ομολογούν, είμαστε, μέσω του χρέους, δεμένοι χειροπόδαρα, τουλάχιστον έως το 2060!!! Η Ελλάδα γερνάει και πεθαίνει, οι νέοι και οι επιστήμονες την εγκαταλείπουν, η πατρίδα μας μετατρέπεται σε βάλτο του ευρώ και η πλειοψηφία των ελλήνων, σε σύγχρονους δουλοπάροικους.

 

Πόσο αλήθεια ανάπτυξη θέλουμε, για να ξαναδούμε δουλειές με αξιοπρεπείς αποδοχές και συνθήκες εργασίας; για να δούμε το τέρας της ανεργίας να πεθαίνει;

Η ανεργία στην Ελλάδα, η καλύτερα, η εξαΰλωση της εργασίας, είναι πρωτοφανής. Αν δεν υπήρχαν οι εκατοντάδες χιλιάδες που μεταναστεύουν, οι άλλοι τόσοι που συνταξιοδοτήθηκαν τα χρόνια των μνημονίων και οι νέες θέσεις «εργασίας», που στην πλειοψηφία τους είναι θέσεις τρίωρης και τετράωρης απασχόλησης, θα είχαμε σπάσει το ρεκόρ της Ν. Αφρικής και θα καταγράφαμε ανεργία, της τάξης του 40% και 50%. Δυστυχώς δεν αρκεί ανάπτυξη 2%-2,5% το έτος (όσο ελπίζουν και «ονειρεύονται», κυβέρνηση, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ) για να μειωθεί η ανεργία. Είναι νόμος της οικονομικής επιστήμης, ότι ένας τέτοιος ρυθμός ανάπτυξης δεν αυξάνει την απασχόληση. Μια μικρή αύξηση της παραγωγής, δεν οδηγεί σε προσλήψεις μια επιχείρηση, γιατί μπορεί να την καλύψει με τους υφιστάμενους εργαζόμενους. Χρειαζόμαστε, μεγάλη ανάπτυξη, π.χ.: 5%-6% για πέντε χρόνια, η δημιουργία 180.000 περίπου θέσεων εργασίας ανά έτος, για να επιστρέψει η απασχόληση και η ανεργία σε επίπεδα προ μνημονίων. Για να είμαστε σαφείς, ακόμη και αν οι φρούδες ελπίδες τους για ετήσια ανάπτυξη 2%-2,5% την επόμενη τριετία αποδειχτούν σωστές, δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση της ανεργίας. Αντίθετα οι μισθοί θα πέφτουν και οι συνθήκες μεσαίωνα θα εξαπλώνονται.

 

Μπορούμε να δούμε τέτοιο άλμα με την Δραχμή;

Είναι ο μόνος δρόμος που επιτρέπει τέτοιο άλμα. Στην πατρίδα μας υπάρχει τεράστια υποαπασχόληση ανθρώπων και κεφαλαίου. Μπορούμε λοιπόν να πάμε αντίθετα ακριβώς με την πολιτική των μνημονίων. Να κάνουμε αυτό που λένε, τα «παλαιά» οικονομικά βιβλία του εθνικού νομίσματος, σε συνθήκες κρίσεις. Δηλαδή με την κατάλληλη κρατική-παρεμβατική πολιτική να ρυθμίσουμε την οικονομία, ώστε να προσεγγίσει συνθήκες πλήρης απασχόλησης.

 

Πώς ακριβώς γίνεται αυτή η πολιτική;

Η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η Δραχμή, οδηγούν σε επανεθνικοποίηση της οικονομικής πολιτικής. Η Ελλάδα, αποκτάει άμεσα τρείς μοχλούς οικονομικής πολιτικής που είχε εκχωρήσει στην ευρωζώνη, την δημοσιονομική, την νομισματική και την συναλλαγματική. Αυτοί, π.χ., μας λένε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 6-7 δις του ΑΕΠ για να πληρώνουμε τους τόκους. Αν γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, τότε μπορούμε αντίστροφα να έχουμε λελογισμένα δημόσια ελλείμματα, αντί για πλεονάσματα, που θα ανακουφίσουν την οικονομία, θα μειώσουν τους φόρους, μπορεί να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να γίνουν δημόσιες επενδύσεις, να χρηματοδοτηθεί η παιδεία και η υγεία, να δημιουργηθεί σταδιακά πάλι κοινωνικό κράτος, να αναπνεύσουν οι συνταξιούχοι κλπ, κλπ.

 

Θα «κόψετε» λοιπόν χρήμα όπως στο παρελθόν για να καλύψετε δημόσιο έλλειμμα; Δεν θα δημιουργήσετε υπερπληθωρισμό;

Είναι Γκαιμπελική προπαγάνδα αυτά που λέγονται, περί υπερπληθωρισμού. Η Ελλάδα σήμερα δεν πρέπει να φοβάται τον πληθωρισμό, αλλά αυτό που βιώνει, την κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης, δηλαδή τον «αποπληθωρισμό». Όσο η αύξηση της ζήτησης κινητοποιεί το υποαπασχολούμενο παραγωγικό δυναμικό της χώρας, το κόψιμο χρήματος με φειδώ, και σχέδιο, δεν δημιουργεί κινδύνους μεγάλου πληθωρισμού. Κάτι τέτοιο, μπορεί να συμβεί όταν η οικονομία προσεγγίσει συνθήκες πλήρους απασχόλησης, δηλαδή όταν η ανεργία μειωθεί στο ελάχιστο όριο και η υποαπασχολούμενη παραγωγική δυνατότητα της χώρας εξαντληθεί. Όταν δηλαδή, η αύξηση της ζήτησης, δεν μπορεί πλέον να καλυφτεί από αύξηση της παραγωγής. Αυτό λέει η οικονομική λογική.

 

Τι άλλα πλεονεκτήματα έχει η σήμερα η Δραχμή;

Συναλλαγματική και Νομισματική πολιτική. Η αύξηση της εγχώριας ζήτησης πρέπει να κατευθυνθεί στο εσωτερικό της χώρας. Τα εγχώρια προϊόντα πρέπει να προστατευθούν, οι εξαγωγές πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικές, δικιά μας παραγωγή να αντικαταστήσει κομμάτι των εισαγωγών. Αυτό συνεπάγεται την ανάγκη μιας υποτίμησης. Το ευρώ είναι ένα σκληρό και ακριβό νόμισμα που έθαψε την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αυτή η υποτίμηση θα δώσει ώθηση στην ανάκαμψη και στην αύξηση της απασχόλησης. Μην ξεχνάμε ότι με μια πετυχημένη υποτίμηση, το 1953, αυτή του Μαρκεζίνη άλλαξε η ρότα της Ελλάδος. Συγχρόνως, οι τράπεζες θα περάσουν σε δημόσιο έλεγχο, θα υπάρξει ρευστότητα στην αγορά, τα πραγματικά επιτόκια θα πέσουν, οι επιχειρήσεις θα ανακουφιστούν, οι «μικρομεσαίοι» που εξαφανίζονται θα ξαναδούν τον ήλιο.

 

Με την υποτίμηση όμως δεν θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη; Δεν θα υπάρξει άλλος πληθωρισμός, ο λεγόμενος εισαγόμενος;

Η μεγάλη γάγγραινα της χώρας είναι η ανεργία. Σε κάθε σπίτι υπάρχει ένας-δύο-τρείς άνεργοι. Όταν ανοίξουν οι δουλειές θα ανεβεί αμέσως η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών αφού οι άνεργοι θα φέρουν εισόδημα. Επίσης από μελέτες αποδεικνύεται ότι μια υποτίμηση π.χ., 25%, (δηλαδή όταν ένα ευρώ θα κοστίζει 1,25 νέας Δραχμής) φέρνει τον πρώτο χρόνο, έναν εισαγόμενο πληθωρισμό 5% στην χειρότερη περίπτωση που θα βαίνει μειούμενος. Όμως, θα υπάρξει ΑΤΑ πάνω από τον πληθωρισμό, οπότε οι πραγματικοί μισθοί θα αυξηθούν. Ο πληθωρισμός δεν είναι έτσι κατανάγκην «κακός», όπως μας λένε. Μάλιστα, είναι υπέρ αυτών που χρωστούν, γιατί με τον χρόνο «τρώει» τα χρέη. Αντίθετα, η απουσία πληθωρισμού είναι πάντα σύμμαχος των πιστωτών.

 

Δεν θα ακριβύνει η βενζίνη, το πετρέλαιο;

Όχι, ιδίως όσο αφορά τα καύσιμα θα συμβεί το αντίθετο. Η Ελλάδα έχει την πιο ακριβή βενζίνη στην Ε.Ε. (και στον πλανήτη) μετά την Ολλανδία. Γιατί, τα μνημόνια, έχουν επιβάλλει 70% της τιμής να είναι φόροι. Στην Ελλάδα του ευρώ, η βενζίνη κοστίζει 1,5 ευρώ το λίτρο. Στην Βουλγαρία του Λέβα, κάνει 1 ευρώ. Χιλιάδες, άλλωστε συμπολίτες μας στην Β. Ελλάδα, ταξιδεύουν εκεί για να γεμίσουν τα αυτοκίνητά τους. Στην Ελλάδα της Δραχμής με την μείωση των φόρων που θα επιτρέπει η απαλλαγή από τα μνημόνια, το 1 λτ βενζίνης θα κοστίζει λιγότερο από 1,5 δραχμές.

 

Τι θα γίνει με τα χρέη των πολιτών;

Όλα τα χρέη των πολιτών θα μετατραπούν σε αναλογία ευρώ προς δραχμή 1:1, αν κάποιος χρωστάει 30.000 ευρώ θα χρωστάει 30.000 Δραχμές. Ο όποιος πληθωρισμός θα ροκανίζει σταδιακά το χρέος. Για τους πιο αδύναμους, θα υπάρξουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, μια νέα «σεισάχθεια».

 

Ο Τσίπρας και οι άλλοι λέγανε όμως, ότι η Ελλάδα δεν έχει συναλλαγματικά διαθέσιμα, άρα δεν μπορεί να καθορίσει αυτή την ισοτιμία της;

Πέρα από το ότι αυτή η διαπίστωση είναι λάθος, η Τράπεζα της Ελλάδος θα ελέγχει αυστηρά το πρώτο διάστημα τις πωλήσεις Δραχμών στις αγορές, καθώς και τις κινήσεις συναλλάγματος. Οι φραγμοί που πρέπει να επιβληθούν στην ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, οδηγούν και σε «ελεύθερη» νομισματική πολιτική αλλά και στην σταθερή και επιθυμητή ισοτιμία του νέου εθνικού νομίσματος. Οι φραγμοί βέβαια αυτοί, αφορούν τις κινήσεις των κεφαλαίων και τις πωλήσεις συναλλάγματος. Οι πολίτες θα παίρνουν από τις τράπεζες όσες δραχμές θέλουν, από τις καταθέσεις τους, θα καταργηθούν οι σημερινοί περιορισμοί στις αναλήψεις.

 

Και με το Δημόσιο Χρέος της χώρας τι θα γίνει;

Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η βασική αιτία του εξωτερικού δημόσιου χρέους είναι τα εμπορικά ελλείμματα, που διόγκωσε η συμμετοχή της χώρας στην Ζώνη του Ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος καλπάζει στο 180% του ΑΕΠ και για αυτό υπεύθυνη είναι η πολιτική των μνημονίων που μας επέβαλλαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., για να κρατήσουν αλώβητες τις ξένες τράπεζες και την ευρωζώνη. Έχουμε κάθε πολιτικό, νομικό και ηθικό δικαίωμα να αρνηθούμε αυτό το χρέος για την επιβίωση του λαού μας. Το μέσον σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η κήρυξη χρεοστασίου, (σταματάμε τις πληρωμές στους πιστωτές και ξεκινάμε διαπραγματεύσεις με όρους κυρίαρχου κράτους). Πρόσφατα η Αργεντινή, η Ρωσία, ο Ισημερινός κ.α., αλλά και η μικρή Ισλανδία ακολούθησαν παρόμοια διαδικασία. Η Αργεντινή για δέκα χρόνια μετά την παύση πληρωμών του 2002 και την αποδέσμευση του πέσο από το δολάριο, αναπτυσσόταν με ρυθμούς πάνω από 7% ετησίως, ήταν δεύτερη χώρα σε ανάπτυξη στον κόσμο, μετά την Κίνα. Η Ρωσία, μετά την παύση πληρωμών της και την επιτυχημένη αναδιάρθρωση του χρέους της το 1997, άρχισε να πατάει πάλι στα πόδια της. Η δε μικρή Ισλανδία, ακολούθησε την αντίθετη συνταγή από αυτήν που της πρότεινε η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.. Αρνήθηκε το απίθανο χρέος των τραπεζών της, αποσύρθηκε από το «φλέρτ» για είσοδο στην Ε.Ε., εφάρμοσε φραγμούς στην κίνηση κεφαλαίων και αποτελεί σήμερα μια δημοκρατική, ελεύθερη και κυρίαρχη χώρα. Συγχρόνως, όχι μόνο έσωσε το κοινωνικό της κράτος, αλλά δημιούργησε και ένα ζηλευτό οικονομικό θαύμα, σε απόλυτη ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές. Αποτελεί σήμερα παράδειγμα όχι μόνο για μελέτη, αλλά και για μίμηση. Ο Σημίτης σε μια «νύχτα», με την είσοδο στην ΟΝΕ μετέτρεψε όλο το δημόσιο χρέος της χώρας, από δραχμές σε ευρώ. Δικαιούμαστε όχι μόνο μια μεγάλη διαγραφή χρέους, τέτοια που να μην είναι το χρέος αλυσίδα για την οικονομία και την κοινωνία, αλλά και την μετατροπή αυτού του μικρού τμήματος που θα μείνει στο εθνικό μας νόμισμα.

 

Η άρνηση του χρέους και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αρκεί για να ευημερήσουμε;

Όχι για πάντα, όμως μπορεί να απελευθερώσει την χώρα από την σφοδρή κρίση, να της δώσει την αναπνοή που της λείπει, να την βγάλει από την εντατική των μνημονίων. Φυσικά, χρειάζεται ένα λαϊκό ρεύμα και μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τις κατάλληλες πολιτικές. Μια κυβέρνηση της δημοκρατίας, του λαού και των δυνάμεων της εργασίας. Χρειάζεται επίσης ένας οικονομικός σχεδιασμός, με έλεγχο της αγοράς και των τιμών ιδίως κατά την πρώτη περίοδο της νομισματικής αλλαγής .

 

Μήπως λέτε τα ίδια με τον Σόιμπλε;

Καθόλου. Πέρα από το ότι η περίφημη πρόταση Σόιμπλε για επιστροφή στη δραχμή, παραμένει «εντέχνως» μυστική και δεν αποκλείεται να μην έχει καμία βάση, δεν αγνοούμε ότι μπορεί να υπάρξει και συντηρητική έξοδος από την ευρωζώνη. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα κάνει «διάλειμμα» από το ευρώ, θα παραμένει δέσμια κανόνων και συνθηκών λιτότητας. Δεν θα μπορεί να «κόψει» χρήμα, και να ακολουθήσει δικιά της επεκτατική, νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Εμείς μιλάμε για προοδευτική έξοδο, για εγκατάλειψη της λιτότητας, για οριστική απόσχιση από την ΟΝΕ και από κάθε διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως περιγράφεται στην συνθήκη του Μάαστριχτ. Μιλάμε για απόσχιση, που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία και στην λαϊκή κυριαρχία, για κατάργηση του οικονομικού ελέγχου και την αποαποικιοποίηση και απελευθέρωση της πατρίδας μας.

 

Μπορούν να γίνουν και άλλα βήματα;

Επόμενα βήματα θα μπορούσαν να είναι, τράπεζες που θα χρηματοδοτούν συγκεκριμένες κλαδικές πολιτικές με χαμηλά επιτόκια. Επιστροφή στο δημόσιο, κερδοφόρων υποδομών και επιχειρήσεων, όπως αεροδρόμια, ΟΠΑΠ κλπ, επανεθνικοποίηση των ΔΕΚΟ για έλεγχο της οικονομίας και των τιμών, ώστε να μην ληστεύεται ο λαός. Πέρασμα της Αττικής Οδού και των εθνικών οδών στο δημόσιο, με παράλληλη κατάργηση των διοδίων. Άνοιγμα των ναυπηγείων της χώρας, ίδρυση νέων βιομηχανιών, εθνικοποίηση διυλιστηρίων και άλλων στρατηγικών επιχειρήσεων, διαμόρφωση συνθηκών εργατικού ελέγχου. Τελικά μια συντακτική εθνοσυνέλευση θα διαμορφώσει μια νέα και κυρίαρχη ελληνική δημοκρατία με ένα σύνταγμα που θα ορίζει πρωταγωνιστές και κυρίαρχους, τους μισθωτούς, τους εργάτες, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους επιστήμονες.

Μέχρι το που μπορεί να φτάσει ο λαός, θα είναι αποτέλεσμα της θέλησης και της δύναμής του. Δεν είναι όμως του παρόντος να λυθεί αυτό το ζήτημα. Πρώτη ανάγκη, πρώτο στάδιο, είναι η έξοδος της χώρας από τον Λάκκο των Λεόντων, την ευρωζώνη και την συνθήκη του Μάαστριχτ, η απελευθέρωσή της από τα μνημόνια και τον ζυγό του χρέους, η έξοδος από την κρίση με ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, η εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

 

Με την Ε.Ε. τι θα γίνει, θα πάμε τελικά σε αποδέσμευση;

Η νέα σχέση της χώρας με την Ε.Ε. θα αποτελέσει αντικείμενο μιας μεγάλης και σχετικά χρονοβόρας διαπραγμάτευσης. Ούτως ή άλλως, η διαδικασία αποδέσμευσης μέσω της μοναδικής διόδου, του άρθρου 50, της συνθήκης της Λισαβόνας, παραπέμπει σε χρονική διάρκεια της τάξης των δύο ετών. Η Ελλάδα θα πρέπει να ικανοποιηθεί σε ζητήματα εμπορικής, αγροτικής και βιομηχανικής πολιτικής. Ιδίως η βιομηχανία, είναι η μεγάλη μαύρη τρύπα της χώρας σε όλα τα επίπεδα, για αυτό χρειάζεται σχεδιασμό και μέσα προστατευτισμού για να αναπτυχθεί (δασμολογικά ή μη). Λογικά η χώρα θα εγκαταλείψει την Ε.Ε., αν βέβαια αυτή δεν έχει διαλυθεί ήδη. Αν θα μείνει μέρος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου, έξω όμως από την Ε.Ε., όπως η Ισλανδία και η Νορβηγία, θα εξαρτηθεί από το αν θα ικανοποιηθούν οι όροι που θα θέσει η ελληνική πλευρά στα καίρια ζητήματα της ανάκτησης βιομηχανικής, αγροτικής και εμπορικής πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση για την τελική σχέση με την Ε.Ε., θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός με αμεσοδημοκρατικό τρόπο, με δημοψήφισμα.

 

Δεν φοβάστε την σύγκρουση με την Ε.Ε., ή μια Ελλάδα μόνη της, απέναντι στην Τουρκία;

Η Ε.Ε. βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης, ήδη το Ηνωμένο Βασίλειο την εγκατέλειψε και η διαδικασία αποδέσμευσής του, ανοίγει πολλούς δρόμους. Φυγόκεντρες δυνάμεις υπάρχουν σε μια σειρά χώρες, μερικές, πολύ πιο σημαντικές για την Ε.Ε., από ότι η Ελλάδα. Εμείς άλλωστε δεν λέμε να πάμε για πόλεμο, λέμε να πάμε, για να διαπραγματευτούμε το διαζύγιο. Δεν περιμένουμε όμως και βοήθεια από κανέναν, θα προχωρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις που θα μας δώσει το εθνικό μας νόμισμα. Αν μας «κλείσουν» τις τράπεζες, εμείς θα τις «ανοίξουμε» με το δικό μας νόμισμα. Θα διακόψουμε αμέσως τις πληρωμές των δόσεων και τις ανάγκες του χρέους. Δεν θα πάμε σαν τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ως πρόβατα για σφαγή. Πρόσφατα η Ισλανδία, πήρε τον δικό της δρόμο αρνούμενη να συναινέσει στο σχέδιο Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και βγήκε κερδισμένη. Εχθρός του λαού μας είναι ο «φόβος», ο φόβος της Δραχμής, που έχουν σπείρει ο ξένος παράγοντας και η εγχώρια ολιγαρχία. Αν υπάρχει μια αποφασισμένη κυβέρνηση που έχει ολοκληρωμένο Σχέδιο Β., αν υπάρχει αποφασισμένος λαός, ο ξένος παράγοντας, αλλά και η εγχώρια παρασιτική ολιγαρχία, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, θα συμβιβαστούν με μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Μήπως εντός Ε.Ε., δεν έγιναν τα Ίμια; Μήπως το ευρώ μας εγγυάται οποιαδήποτε εθνική ασφάλεια; Μήπως με το ευρώ κάναμε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο, ή σταμάτησαν τις παραβιάσεις οι Τούρκοι; Για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, ένας πρώτος παράγοντας είναι η οικονομική της ευρωστία που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο βγαίνοντας από το ευρώ. Ως επαίτες και παρηκμασμένη αποικία του Βερολίνου, δεν μας σέβεται κανείς, ούτε μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την σημαντική γεωπολιτική μας θέση.

 

Σημαντικά όλα αυτά, αλλά ποιος θα τα κάνει;

Όλοι εμείς, που σήμερα ζούμε την καταστροφή της ζωής μας, της εργασίας μας, που βλέπουμε τα παιδιά μας να φεύγουν στο εξωτερικό.

Όλοι εμείς, που βιώνουμε το καθημερινό πένθος μιας Ελλάδας που διαλύεται για ξένα και ντόπια συμφέροντα, όπως ακριβώς έγινε και στις ανατολικές χώρες.

Όλοι εμείς, ας γίνουμε το κύμα που θα αλλάξει την ζωή μας. Όλοι εμείς, μαζί, μπορούμε!

 

 

Τελικά πέστε μας, είναι ακριβείς οι απαντήσεις σας;

Είναι κατ’ αρχάς ειλικρινείς. Και προέρχονται και από πολίτες που εξαρχής είχαν αντιρρήσεις για το ευρώ, αλλά και από πολίτες που πριν την κρίση θεωρούσαν ότι η Ελλάδα είναι δυνατό να πορευθεί μέσα στην Ευρωζώνη. Έχουμε πλήρη συναίσθηση ότι σε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα που διασυνδέεται με την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή οικονομία οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να ρίξει όλες τις δυνάμεις της στην ετοιμασία και τεκμηρίωση του Σχεδίου Β.