Από ένα σημείο και μετά ζεις για να πληρώνεις ή ορίζεις τη ζωή σου με βάση το ημερολόγιο των υποχρεώσεών σου. Και έρχεται πλέον μία στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να δουλεύεις πάνω από κάποιο όριο
Από ένα σημείο και μετά ζεις για να πληρώνεις ή ορίζεις τη ζωή σου με βάση το ημερολόγιο των υποχρεώσεών σου. Τελειώνει η μία δέσμη δόσεων και αρχίζει άλλη, της επόμενης χρονιάς.
Δεν ξέρω πως γίνεται να πεθάνεις και να μη χρωστάς. Ομως για όλο και περισσότερους ανθρώπους έρχεται πλέον μία στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι δεν αξίζει τον κόπο, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να δουλεύεις πάνω από κάποιο όριο. Διότι ξέρεις πως τα επιπλέον που θα προσφέρεις στο κράτος, δε θα έχουν ανταποδοτική ισχύ. Ούτε τα παιδιά σου θα μπουν σε καλύτερες τάξεις, ούτε εσύ σε καλύτερο θάλαμο στο νοσοκομείο.
Σκέφτεσαι ότι δεν πληρώνεις μόνο το χρέος της χώρας, αλλά και το ταξικό τους νταραβέρι, που θα έλεγε ο Κυρίτσης, τους Καρανίκες και πρωτίστως την αδυναμία τους να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο -λίγο ως πολύ τα ίδια πληρώνεις εδώ και χρόνια, απλώς τώρα ανέβηκε ο λογαριασμός. Και αν θυμώσεις, θα βγει κάποιος να σου κουνήσει το δάχτυλο. Ξέρω πλέον πολλούς που τους πήρε και τους σήκωσε. Μερικούς δε, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Ενας από αυτούς, πρώην καταστηματάρχης, μου έλεγε ότι τώρα βλέπει με άλλο μάτι τις γεμάτες ταβέρνες. «Ημουν και εγώ εκεί μέχρι που με έδειξε ένα τεράστιο δάχτυλο και ακούστηκε μία φωνή που έλεγε, «εσύ μαλάκα, θα πληρώνεις»».
