Έφυγα από το Σύνταγμα λίγο μετά τις 10:00 το βράδυ. Ήρεμος. Ευχαριστημένος. Ναι, οι Έλληνες ήταν εκεί και παραμένουν. Την ώρα μάλιστα που έφευγα, πλησίαζαν και άλλοι πολλοί, ενώ από τη Λεωφόρο Συγγρού, ανέβαινε μια πορεία φορτηγών με ελληνικές σημαίες. ΕΛΛΗΝΕΣ παντού. Που φώναξαν με την ειρηνική παρουσία τους, ότι ως εδώ και μη παρέκει.
Κοίταζα γύρω μου συνεχώς, παρατηρώντας το πλήθος, την πρωτοφανή για τα δεδομένα των τελευταίων ετών ανθρωπομάζα. Η συντριπτική πλειοψηφία των παριστάμενων, νέοι, πολύ νέοι, με τη φλόγα στα μάτια, κοιτούσαν αγέρωχα τη Βουλή, στέλνοντας το μήνυμα μέσα, σε όσους ψήφισαν το μνημόνιο, ότι δεν μπορούν να τους κλέψουν τα νιάτα και τη ζωή.
Αισθάνθηκα ανακούφιση. Φοβόμουν αρχικά ότι δεν θα μαζευόταν κόσμος. Κι όμως, μαζεύτηκε. Και τι κόσμος! Η μεσαία τάξη, έδωσε ένα βροντερό «παρών» στο Σύνταγμα, προειδοποιώντας την απεχθή πλέον στους πολίτες εθνομηδενιστική πολιτική ηγεσία του τόπου, ότι πλησιάζει το τέλος της.
