Δεν υπάρχουμε. Ενας ολόκληρος λαός περιμένει ο ένας τον άλλον. Κοιτάμε τον διπλανό. Περιμένουμε ένα Μεσσία να μας σώσει. Ο καθένας ένα σωτήρα που να έχει κάτι από το χρώμα του. Να είναι μαύρος, κόκκινος, πράσινος, μπλε...
Κάθε κίνημα, κάθε πρωτοβουλία που γίνεται περνάει από κόσκινο. Ο ένας με τον άλλον ψαρεύουμε πληροφορίες από τους “ομοιδεάτες”. Καλά τα λέει ο τάδε αλλά τι είναι? Υποπτη δεν είναι η τάδε κίνηση? Μήπως είναι δεξιά μήπως είναι αριστερά? Ρώτα το Βαγγέλη ξέρει τίποτα. Εγώ άκουσα από τη ξαδέλφη της Μαρίτσας που γνωρίζει το Μήτσο που τα ξέρει αυτά, πως μάλλον οι τάδε κρύβονται από πίσω.
Τέτοια αθλιότητα δεν έχει ξαναγίνει. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις άβουλες, σαστισμένες, υποτακτικές η κάθε μία στα πολιτικά της παιχνίδια έχουν αφήσει τους οπαδούς τους σύξυλους. Δεν τους κάνουν ούτε ένα νεύμα.
Περιμένουν τα κοπάδια ένα σφύριγμα από κάποιο διαιτητή να αρχίσει τον αγώνα και βουβαμάρα παντού. Κάτι ηλίθιες, ανούσιες δηλώσεις, κάτι αντιδράσεις του κερατά, ψοφήμια που ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν τελικά.
Κι ο πολίτης, ο έλληνας σε στάση αναμονής. Κοιτάει δεξιά κι αριστερά και σκέφτεται δεν μπορώ γαμώτο μου να πάω μόνος να φωνάξω. Θα με κλείσουν στο ψυχιατρείο για τρελλό. Ούτε μπορώ στα καλά καθούμενα να αρχίσω να τα σπάω. Δεν μπορώ καν να λείψω από τη δουλειά μου για μια απεργία γιατί φοβάμαι.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΛΥΨΗ….
Δεν μπορεί ο πολίτης να γίνει στρατιώτης χωρίς κάποιον να τον καλύπτει την ώρα που θα ξεκινήσει το χάος. Αριστεροί και δεξιοί έχουν χάσει τους “πατερούληδες”. Που να πάμε ανοργάνωτοι στα αγκάθια σκέφτονται. Τρεις άνθρωποι πήγαν να καθίσουν στο Σύνταγμα ήρεμα και τους πήγαν για εξακρίβωση στο τμήμα.
Ενώ άλλοι λαοί μοιάζουν να γίνονται μια ψυχή τη κρίσιμη ώρα και βγαίνουν έξω με τα παιδιά τους στην αγκαλιά χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ραντεβού, έτσι στα τυφλά, εμείς μοιάζουμε τόσο φοβιτσιάρηδες σαν τα παιδάκια που δε ξέρουν μπάνιο και κοιτάνε τη μαμάκα με παρακάλι να τους δώσει το σωσίβιο.
Διαβάζω τόσες μέρες για μια πρωτοβουλία 300 ανθρώπων να πάνε να καθίσουν στο Σύνταγμα και να μη φύγουν. Το τι κόσκινο έχει πέσει δε λέγεται. Ποιοι είναι τι θέλουν? Στη σελίδα τους λένε θέλουμε αυτό κι όποιος θέλει ακολουθεί. Κοιτάνε τα λινκ από δίπλα, για να δούμε ποια μπλογκ τους προτείνουν είναι δεξιά, είναι αριστερά, είναι πράσινα, μπλέ? Από που ξεφύτρωσαν? Γιατί το κόμμα μου δεν μου έχει πει τίποτα γι αυτούς? Γιατί η οργάνωση δεν συμπαρίσταται? Κάτι στραβό θα συμβαίνει?
Δεν τα ξέρω τα παιδιά τους 300 ΕΛΛΗΝΕΣ, δεν ξέρω τι είναι η ΣΠΙΘΑ, δεν ξέρώ τι είναι το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, δεν ξέρω ποιοι έφτιαξαν το ντοκυμαντέρ ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ….
ΕΛΕΟΣ!!!
Είσαι νέος ρε φίλε και σου θάβουν το μέλλον σου. Αύριο θα ξυπνήσεις και δεν θα έχεις τίποτα πια. Τα έχεις ήδη χάσει όλα. Κουνήσου από τη θέση σου κι αν είσαι δύσπιστος άρχισε να κάνεις βόλτες. Σε όλους.
Πήγαινε παντού. Ψάξτο. Δες με τα μάτια σου. Διακινδύνευσέ το. Κάνε κάτι τέλος πάντων.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΠΕΘΑΝΑΝ!
Δεν βλέπεις πως εκείνοι που τόσα χρόνια περίμενες δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να κάνουν τίποτα? Δεν βλέπεις πόσο μόνοι μας μείναμε? Εχουμε όμως κάτι κοινό. Αγανάκτηση, οργή, τη θηλιά στο λαιμό, μαζί όλοι έτσι κι αλλιώς γκρεμιζόμαστε.
Πέσε στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο και μπορεί να παρασύρεις κι άλλους φοβισμένους που περίμεναν ο ένας τον άλλον. Κάποιος τελικά πρέπει να σφυρίξει τη γαμημένη την έναρξη….
http://vasiliskos2.blogspot.com/
Ναι παιδιά να αντισταθούμε στην κλεψιά των ονείρων, στο θάψιμο του μέλλοντός μας, στην αδικία, στην προδοσία, στην ατιμία…
ΟΙ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΠΕΘΑΝΑΝ! γράφετε…
Αυτοί δηλαδή που αδικούσαν, που πρόδιδαν που ατιμούσαν μια κατηγορία πολιτών, προκειμένου να υποστηρίξουν τα συμφέροντα μιας άλλης. Σωστά???
Επειδή όμως τα συμφέροντα είναι αδηφάγα, φτάσαμε σταδιακά στο σημείο, να αισθανόμαστε όλο και πιο πολύ, όλο και και πιο πολλοί αδικημένοι.
ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ!!!!!!!!! Ας είμαστε όμως λιγάκι ρεαλιστές. Ας ελένξουμε λιγάκι όλοι τους εαυτούς μας. Κι ας αναρωτηθούμε? Πόσοι από εμάς επιδείξαμε συνέπεια στις πράξεις ας?,
Πόσοι τηρήσαμε τα ωράρια της δημόσιας υπηρεσίας στην οποία εργαζόμαστε?,
Πόσες τρικλοποδιές βάλαμε στο συνάδελφο, προκειμένου να κερδίσουμε εμείς την εύνοια του διευθυντή?
Πόσοι γλύψαμε εκεί που τώρα φτύνουμε για να βολευτούμε σε μια δουλίτσα, για να πάρουμε την θέση κάποιου άλλου, για να χτίσουμε παράνομα, για να γίνει η δουλειά μας γενικά.
Πόσοι αγαπήσαμε πραγματικά τον άντρα ή την γυναίκα? και πόσοι ”πετάξαμε στη θάλασσα τα μικρά τα ψάρια όπως ο καλός ψαράς”?
ΚΑΝΕΝΟΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΛΕΨΕΙ!!!!!
Ναι να αντισταθούμε φίλοι μου όλοι μαζί!!!
Πιστεύω όμως πως πρέπει προηγουμένως να έχουμε το γνώθι σεεαυτόν…
Δεν μπορεί να θεωρούμε κεκτημένο και στάση ζωής την λαμογιά!
Δεν μπορεί να αγωνιζόμαστε για να διασώσουμε μια προυπάρχουσα κατάσταση ΣΑΘΡΗ !
Έχει φτάσει το τέλος. Και δεν φταίνε οι πατερούληδες, εμείς φταίμε που τους επιτρέπαμε τόσα και τόσα χρόνια να ορίζουν τις ζωές μας, καλλιεργώντας την αυταπάτη πως η άνοδος δεν έχει επιστροφή!
Όμως “συν Αθηνά και χείρα κίνει” . Όταν δω λοιπόν αγόρια της φυλής μας να περιμένουν το πρωί για μεροκάματο και τα κορίτσια να τους πηγαίνουν το μεσημέρι φαγητό μαγειρεμένο απ΄τα χεράκια τους, τότε ναι θα πω ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ!!! Γιατί ναι! στο 50 βρισκόμαστε και θα πρέπει να αναπαράγουμε τον τότε μόχθο για να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στο 2011.
Προσωπικά, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα σωσίβιο! Αλλά ειλικρινά ούτε στη θάλασσα θα πεφτα για να σωθούν τα απανταχού λαμόγια. Προτιμώ να σώσω τον εαυτό μου, τα όνειρά μου και την ελπίδα πως κι άλλοι-πολλοί θα κάνουν το ίδιο!!!