ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΡΙΝ 52 ΧΡΟΝΙΑ! Ε’ ΤΑΞΙΣ του Β’ Δημοτικού Σχολείου Γαργαλιάνων
ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ Ε’ ΤΑΞΗΣ
Προσέξτε τα κεφάλια μας, όλοι φρέσκο-κουρεμένοι με την μηχανή για την φωτογράφηση!
Ο δάσκαλός μας ήταν ένας χρυσός άνθρωπος που ερχόταν στο σχολείο με μια γκρι Vespa.
Όταν συναντώ τους τότε συμμαθητές μου και συζητώ μαζί τους, βλέπω ότι δεν έχουμε γεράσει πνευματικά καθόλου. Όλοι, όσοι έχουμε υγεία, θέλουμε να καλαμπουρίσουμε, να κάνουμε τις πλάκες μας και τα αστεία μας όπως τότε …το μακρινό 1961.
Μόνο το σώμα μας γερνάει. Πιστεύουμε ότι είμαστε ακόμα νέα παιδιά μέχρι που θα αισθανθείς τον πόνο εδώ, τον πόνο εκεί το πόνο παραπέρα.
Θα ήθελα πολύ αν ήταν δυνατόν να ξαναμαζευόμασταν για μια φωτογραφία και να …μετρηθούμε να δούμε ποιος λείπει…
Σε 20 χρόνια θα ψαχνόμαστε για να δούμε ποιοι έχουν απομείνει…
Η ζωή είναι πολύ μικρή φίλοι μου. Τυχεροί όσοι μπορούν να ζούνε κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία τους! Σχεδόν όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε μόνιμοι και όχι περαστικοί από τούτη τη ζωή! Μεγάλο λάθος!
Η Μάνα μας θυμάμαι έλεγε:
“Καιρός χαράς χαρείτε
καιρόν μην καρτερείτε,
γιατί ο καιρός διαβαίνει
και δεν γυρίζει πια.”
