Είχε πλέξει δις το εγκώμιο των εμβολίων COVID-19
Μόλις λίγα 24ωρα πριν έφευγε ξαφνικά από τη ζωή ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών Παύλος Κλεπετσάνης.
Σήμερα πέθανε ο διακεκριμένος φυσικός, ο οποίος είχε διατελέσει πρύτανης και ευρωβουλευτής με το Ποτάμι, Γιώργος Γραμματικάκης.
Νοσηλευόταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου. Προχθές παρουσίασε αναπνευστική ανεπάρκεια, μπήκε στη ΜΕΘ, και έφυγε από τη ζωή σήμερα Τετάρτη (25/10). Έτσι απλά.
Ο Γιώργος Γραμματικάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Σπούδασε Φυσική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Imperial College του Λονδίνου.
Απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1973 και η διατριβή του είχε τίτλο “Analysis of some multiparticle final state in 10 and 6 GeV/c K-p interactions”.
Διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης για έξι χρόνια
Υπήρξε και αντιπρόεδρος της Λυρικής Σκηνής
Τον Μάιο του 1962, ύστερα από δικαστική προσφυγή των μελών των ακροδεξιών φοιτητικών παρατάξεων ΣΔΟΕ και ΕΚΟΦ κατά της διοίκησης της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΔΕΣΠΑ), το δικαστήριο τον διόρισε μέλος του νέου δ.σ της ΔΕΣΠΑ, θέση από την οποία παραιτήθηκε αμέσως καταγγέλλοντας σκευωρία.
Από το 1982 έως το 2006 που συνταξιοδοτήθηκε και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ομότιμου Καθηγητή, ήταν καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1990 έως το 1996 διατέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Το 2014 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με «Το Ποτάμι» και συμμετείχε στην Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών. Επίσης ήταν αντιπρόεδρος στο Δ.Σ της Λυρικής Σκηνής.
Ήταν 21 Φεβρουαρίου 2021 όταν ο Γιώργος Γραμματικάκης έκανε τη 2η δόση του εμβολίου COVID-19.
Mε αυτή την ευκαιρία ο καλός καθηγητής θα συνέχιζε το εγκώμιό του στα εμβόλια ευθανασίας COVID.
Έγραψε>
Η ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΗ ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΣΙΑΣ
Η προηγούμενη ανάρτηση μου, που ιστορούσε τα όσα σπουδαία έζησα και είδα κατά τον πρώτο εμβολιασμό μου, προξένησε ένα κύμα ευχών αλλά και χαριτωμένων σχολίων. Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Φάνηκε πάντως, ότι η ανάρτηση πέτυχε τον στόχο της.
Πρώτον, να εκφρασθεί η ευγνωμοσύνη προς όλους εκείνους, που με προθυμία και γνώση,, στελεχώνουν τα εμβολιαστικά κέντρα• δεύτερον, να πεισθούν όσοι φοβούνται ακόμα η και αμφιβάλλουν, ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν από τον εφιάλτη είναι το εμβόλιο. Εκείνο είναι που οδηγεί στην περίλαμπρη οδό της ανοσίας.
Καθώς πλησίαζε λοιπόν η ημερομηνία της δεύτερης δόσεως, δεν έκρυβα την αδημονία μου, αν ζούσα και πάλι το θαύμα της «παράλληλης Ελλάδας». Εκείνης, δηλαδή, που ανεξάρτητα από τις συνθήκες η τον χρόνο, πράττει πάντα το σωστό και το δύσκολο.
Η ελπίδα μου δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Στο Κέντρο Υγείας Ηρακλειου, όπου μια άψογη διαδικτυακή διαδικασία με έστειλε να εμβολιαστώ, όλα είχαν ευτυχώς παραμείνει τα ίδια. Η εξαίρετη οργάνωση, η ευγένεια και η ικανότητα των γιατρών και των νοσηλευτών, μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήθους. Υπήρχε μόνον μια αξιοσημείωτη διαφορά: ότι το καπέλο μου αυτήν την φορά ήταν πλατύγυρο και χρώματος καφέ, περίπου όπως εκείνο που φορούσε ο Ιντιάνα Τζοόυνς στις ατέλειωτες περιπέτειες του.
Η πρώτη φωτογραφία, που παραθέτω στο τέλος επιβεβαιώνει λοιπόν το αξιοθαύμαστο ρεκόρ μου: ότι είμαι ο πρώτος, ίσως και ο τελευταίος, που εμβολιάζεται – και μάλιστα δύο φορές!- με το καπέλο του. Θέλω να ελπίζω ότι οι ιστορικοί της πανδημίας, που είμαι βέβαιος ότι θα αφθονούν στο μέλλον, δεν θα λησμονήσουν το επίτευγμα μου. Εκείνο που ενδιαφέρει εμένα είναι ότι, χωρίς να αποχωριστώ το εμβληματικό καπέλο, βαδίζω ήδη προς την περίλαμπρη οδό της ανοσίας.
Άλλο είναι ωστόσο το σημαντικό. Ότι όλο αυτό το διάστημα, το προγραμμα των εμβολιασμών, που είναι ένα τεράστιο και δύσκολο εγχείρημα, ξεπέρασε πολλούς σκοπέλους, και κερδίζει διαρκώς σε ορμή και αξιοπιστία. Δεν θα είχα καμιά δυσκολία να παραδεχθώ, όπως άλλωστε εισηγούνται και πολλοί φίλοι, ότι υπεύθυνο γι αυτήν την επιτυχία είναι το «επιτελικό» κράτος, που δικαίωσε έτσι την αποστολή και τον αυτοθαυμασμό του. Πέραν όμως του ότι η έννοια του επιτελικού κράτους παραμένει θολή και αόριστη, απέτυχε να δείξει τις ίδιες ικανότητες στην αντιμετώπιση της σφοδρής κακοκαιρίας, που έπληξε πρόσφατα την μονάκριβη πατρίδα μας.
Ανεξάρτητα πάντως από τους ήρωες η τους αυτουργούς της επιτυχίας, ένα έχει σημασία. Ότι η προσπάθεια για τους εμβολιασμούς πρέπει να συνεχιστεί, με την ίδια η και μεγαλύτερη ένταση. Μόνον τότε η περίλαμπρη οδός της ανοσίας θα μετατραπεί, στο κοντινό μας μέλλον, σε μια αξιοθαύμαστη λεωφόρο, για να παίζουν τα παιδιά και οι γέροντες.
Την αισιόδοξη αυτή προοπτική υπονοεί και η δεύτερη φωτογραφία, που παραθέτω στο τέλος του κειμένου. Στο δικό μου πρόσωπο αποτυπώνεται η μελαγχολία, γιατί το προνόμιο του γρήγορου εμβολιασμού, που μου χαρίστηκε, έχει το άρωμα του χρόνου που περνά. Το ωραίο όμως πρόσωπο της ευγενικής νοσηλεύτριας δεν αφήνει αμφιβολίες. Ένα αδιόρατο χαμόγελο φωτίζει τα υπέροχα μάτια και ακυρώνει την μάσκα. Είναι η ζωή που κερδίζει πάλι το βασίλειο της, η ελπίδα που ατενίζει από μακριά την περίλαμπρη λεωφόρο της ανοσίας.
Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο του 2021 το πρώτο τρύπημα του καλού καθηγητή με το εμβόλιο COVID.
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ
Σε αυτόν τον φιλόξενο αλλά και προβληματικό χώρο, που ονομάζεται Facebook, τόνιζα σε μια ανάρτηση μου στις 17 Δεκεμβρίου την διαχρονική αξία των εμβολιασμών.
Και κατέληγα:
«Εγώ λοιπόν, ο Γιώργος Γραμματικάκης, καθηγητής Φυσικής, κάποτε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης και πρώην Ευρωβουλευτής, δηλώνω από αυτήν εδώ την φιλόξενη θέση, ότι δεν έχω κανένα ενδοιασμό η αμφιβολία για την αξία των εμβολίων, που με αξιοθαύμαστη ταχύτητα πρόσφερε στον άνθρωπο η επιστήμη. Θα επιδιώξω λοιπόν, όσο αυτό δεν παραβιάζει τους κανόνες, να είμαι από τους πρώτους που θα εμβολιασθούν. Έχω μάλιστα την πρόθεση, απαθανατίζοντας εκείνη την ιστορική στιγμή, να αυτοφωτογραφηθώ -ότι από τους νεότερους αποκαλείται selfie.»
Η χθεσινή λοιπόν ημέρα, η 29 Ιανουαρίου του 2021, δεν έχει ασφαλώς κανένα λόγο να καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξε όμως ιστορική για τον υπογράφοντα. Διότι, συνεπής με την υπόσχεση μου, έκανα την πρώτη δόση του εμβολίου, που υπόσχεται να μας απελευθερώσει από τον εφιάλτη του φθονερού COVID-19 και των παραφυάδων του.
Σπεύδω μάλιστα να κοινοποιήσω το γεγονός, όχι γιατί έτσι δίνεται η ευκαιρία να καυχηθώ για τον ηρωισμό μου -που δεν χρειάστηκε καθόλου! – αλλά επειδή έζησα στην πράξη και σε όλο της το μεγαλείο, την έννοια της παράλληλης Ελλάδας, που πάντοτε υπερασπιζόμουνα.
«Την παράλληλη Ελλάδα» έγραφα παλαιότερα «συνιστούν άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων, που σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας εξακολουθούν να πράττουν το σωστό και το δύσκολο, να πορεύονται με ευθύνη και ήθος».
Πράγματι. Από τα 1000 και παραπάνω κέντρα εμβολιασμού, που ανακοινώθηκαν με τις γνωστές – και άχρηστες- τυμπανοκρουσίες- αυτήν την στιγμή λειτουργούν στο πολυάνθρωπο Ηράκλειο μόνον τρία.Τα δύο στα νοσοκομεία της πόλεως, και το τρίτο σε ένα Κέντρο Υγείας, λίγο έξω από το Ηράκλειο. Εκεί έλαχε στον υπογράφοντα να κάνει το εμβόλιο, ύστερα από μια άψογη και συνεπή διαδικτυακή επικοινωνία για να οριστεί το περιπόθητο ραντεβού.
Ω του θαύματος, λοιπόν. Παρά τους δικαιολογημένους φόβους μου, το εμβολιαστικό αυτό κέντρο αποδείχθηκε υπόδειγμα. Σε οργάνωση, ευγένεια, σεβασμό στους πολίτες. Η κυρία, που σε υποδεχόταν σε ένα πρόχειρο, αλλά βολικό παράπηγμα στον εξωτερικό χώρο, έπαιρνε τα πρώτα στοιχεία, και σε καθοδηγούσε για τα περαιτέρω. Στο κυρίως κτήριο, οι γιατροί συμπλήρωναν το ιστορικό, κι έμοιαζαν έτοιμοι να απαντήσουν σε κάθε απορία. Κυρίως όμως, με το προστατευτικό και ήρεμο ύφος τους, αφαιρούσαν κάθε αμφιβολία από τους πολίτες, που ήταν συνήθως μεγάλης ηλικίας, και έφταναν κάπως αμήχανοι για να εμβολιασθούν. Λίγα μέτρα πιο πέρα, πίσω από κάποια κινητά αλλά ολοκάθαρα παραβάν, γίνονταν οι εμβολιασμοί. Το νοσηλευτικό προσωπικό έδειχνε προθυμία και ικανότητα, και σε λίγα λεπτά όλα τελείωναν. Δεν χόρταινα να βλέπω τα χαμόγελα των ηλικιωμένων και των συνοδών τους, να ακούω τις ευχαριστίες που έφταναν από παντού. Ζούσα την παράλληλη Ελλάδα σε πλήρη άνθιση, τα συστατικά της ετερόκλητα αλλά θαυμαστά.
Δεν ξέρω πως έγινε αυτό το θαύμα. Θα απέκλεια όμως ότι είναι έργο του «επιτελικού κράτους», που ήξερε να τοποθετεί ακατάλληλους διευθυντές σε πολλά νοσοκομεία της χώρας. Υποθέτω λοιπόν ότι εδώ υπήρξε κάποιου είδους αυτοοργάνωση, ότι η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας λειτούργησε αποτελεσματικά, ότι γιατροί και νοσοκόμοι είχαν ένα κοινό όραμα που επέτυχαν να κάνουν πράξη. Θέλω απλώς να ελπίζω ότι σε όλη την Ελλάδα θα υπάρχουν παρόμοια εμβολιαστικά κέντρα, που αποκαθιστούν την εμπιστοσύνη των πολιτων.
Όσο για τον υποφαινόμενο, δεν στάθηκε δυνατόν -έτσι ήθελαν οι κανόνες- να είμαι από τους πρώτους που εμβολιάστηκαν. Κατάφερα όμως, όπως δείχνει η φωτογραφία, να είμαι ο πρώτος – ίσως και ο τελευταίος-που εμβολιάζεται με καπέλο! Καθώς έφευγα από το εμβολιαστικό κέντρο, έβγαλα νοερά το καπέλο, και επιδόθηκα σε μια βαθύτατη υπόκλιση: Προς τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και τον κάθε εργαζόμενο που, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, στέκονται δίπλα στον άνθρωπο και την αγωνία του. Την υπόκλιση αυτή, την βαθύτατη, επαναλαμβάνω και από αυτόν τον φιλόξενο χώρο. Με την ευχή, να αποκτήσει κάποια στιγμή η πατρίδα μας, ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που θα δικαιώνει τις προσδοκίες και τις προσπάθειες όσων, με γνώση και αφοσίωση, σέβονται την ύψιστη αποστολή του.
