H αγωνία είναι μέρος της ζωής…

Χωρίς την εμπειρία της αγωνίας, ίσως να περνούσαμε τη ζωή μας σαν υπνοβάτες, βάση του Kierkegaard (1813-1855).

Οι περισσότεροι από εμάς, ειδικά στην εφηβεία, ζήσαμε τη ζωή μας με εμπόδια, ανησυχίες, και αβεβαιότητα. Η ζωή, μας παρουσίασε το ένα εμπόδιο μετά το άλλο, καταλάβαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχουν εγγυήσεις πέρα από την βεβαιότητα του θανάτου. Η σκέψη πως αύριο ίσως να μην δούμε το φως, μας προξενεί φόβο, και προσπαθώντας να τον κατευνάσουμε, κάνουμε ριψοκίνδυνες επιλογές, για να νιώσουμε «καλύτερα..» (ποτό, τσιγάρο, τεμπελιά, στρουθοκαμηλισμός…). Μόνο που όλοι ξέρουμε πως αυτή δεν είναι λύση…

Η ανησυχία μας για το θάνατο είναι ενας τρόπος να μας φέρει σε επαφή με τον αυθεντικό μας εαυτό, να αναρρωτηθούμε, «Ζω βάση των δικών μου αρχών, ή βάση των προσδοκιών κάποιων άλλων?» Φαίνεται πως ίσως είναι χρησιμότερο να χρησιμοποήσουμε την «κρυμμένη» βούλησή μας να κάνουμε ένα άλμα πίστης στις ικανότητές μας να ανταπεξέλθουμε τις δυσκολίες μας

—Έχουμε καθήκον απέναντι στον εαυτό μας να ανακαλύψουμε τις ανεξάντλητες πιθανότητες που πηγάζουν μέσα μας

—Να έλθουμε σε επαφή με κάποιους που έχουν βρεί την εσώτερη δύναμή τους, να τους ζητήσουμε να μας φωτίσουν το δρόμο, να μας κρατήσουν το χέρι μέχρι να ανακαλύψουμε το δικό μας δρόμο.

Αρκεί να πιστέψουμε πως δεν είμαστε μόνοι

—Υπάρχουν συνοδοιπόροι δίπλα μας

—Πρέπει όμως να αφαιρέσουμε τις παρωπίδες…

Μαίρη Παναγιωτακοπούλου