Ήταν ἐνα γλέντι ψυχής στην πλατεία Γαργαλιάνων – Ας γίνει θεσμός!

Την προχθεσινή βραδιά, η πλατεία των Γαργαλιάνων γέμισε φωνές, μουσικές, συγκίνηση και χαρά. Η Χορωδία Γαργαλιάνων «Πολύμνια» μάς ταξίδεψε για δυόμισι ώρες με τραγούδια που μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων. Τραγούδια που ζέσταναν την ψυχή μας και μας θύμισαν ότι η μουσική ενώνει, γιατρεύει, δίνει νόημα στην καθημερινότητα.

Δείτε το βίντεο της εκδήλωσης εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=g8hv_ZHTlgc

Ας ευχηθούμε να καθιερωθεί αυτό το γλέντι κάθε καλοκαίρι, με τη συμμετοχή όλων των πολιτών, με στήριξη από τον Δήμο, με αγκαλιά ανοιχτή από την τοπική κοινωνία. Γιατί τέτοιες βραδιές δεν είναι απλώς «εκδηλώσεις». Είναι ανάσα πολιτισμού, ψυχικής ανάτασης και συλλογικής υπερηφάνειας.

Η Χορωδία μας χρειάζεται στήριξη

Όπως κάθε δημιουργική πρωτοβουλία, η Χορωδία «Πολύμνια» χρειάζεται στήριξη – όχι μόνο ηθική, αλλά και έμπρακτη. Από τη Δημοτική Αρχή, με οικονομική ενίσχυση και υλικοτεχνική υποδομή. Από τους πολίτες, με συμμετοχή, παρουσία και ενθάρρυνση. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στο φιλότιμο των εθελοντών για να κρατήσουμε ζωντανές τέτοιες προσπάθειες.

Μήπως όλα σβήνουν γύρω μας;

Ας το πούμε καθαρά:
Η Φιλαρμονική μας έκλεισε.
Τα ξενοδοχεία μας έκλεισαν.
Οι κινηματογράφοι μας έκλεισαν.
Το τουριστικό μας περίπτερο ρήμαξε.
Τα Ιαματικά Λουτρά του Βρωμονερίου εγκαταλείφθηκαν.
Ο πολιτισμός, η τοπική ανάπτυξη, ακόμα και το κέφι της κοινωνίας απαξιώνονται με τα χρόνια.

Γιατί άραγε; Ποιος φταίει;
Μήπως φταίει μόνο η Δημοτική Αρχή; Ή μήπως και εμείς, οι πολίτες, όταν αδιαφορούμε, όταν σιωπούμε, όταν δεν στηρίζουμε τίποτα πέρα από το προσωπικό μας συμφέρον;
Μήπως δεν απαιτούμε, δεν οργανωνόμαστε, δεν διεκδικούμε;
Μήπως βολευτήκαμε στην παραίτηση και την αδράνεια;

Τι πρέπει να αλλάξει;

Αν θέλουμε να μη χαθούμε τελείως σαν κοινωνία, πρέπει να αναγεννηθούμε μέσα από τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ενεργή συμμετοχή. Να επενδύσουμε ξανά στον πολιτισμό μας, στα παιδιά μας, στον δημόσιο χώρο, στη μνήμη και την ταυτότητά μας. Να απαιτήσουμε από τον Δήμο αυτά που δικαιούμαστε. Αλλά και να δώσουμε κι εμείς – με έργα, με ιδέες, με συμμετοχή.

Γιατί αν δεν κάνουμε κάτι όλοι μαζί, αύριο δεν θα έχει μείνει τίποτα να σώσουμε.
Ούτε Χορωδία, ούτε Φιλαρμονική, ούτε πλατεία για να γιορτάσουμε.
Μόνο σιωπή. Και εγκατάλειψη.

Αυτό θέλουμε;

Φώτης Παναγιωτακόπουλος