Το όνειδος της παρωδίας…
Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
Είναι σαν να μη γίνεται…
Ξεκίνησε τον περασμένο Απρίλιο αλλά τη θυμόμαστε μόνον όταν καταθέτουν οι γονείς του Παύλου Φύσσα. Συμπάσχουμε προς στιγμήν και προχωράμε ανέμελα στην επόμενη είδηση…
Τα κανάλια έχουν φροντίσει ήδη να αποστειρώσουν πολιτικά τις καταθέσεις του Παναγιώτη και της Μάγδας Φύσσα, προβάλλοντας επιλεκτικά το «μελό» κομμάτι…
Ο πόνος της μάνας που «έχασε το παιδί της», λες και το παιδί χάθηκε σε τροχαίο, ή σε κάποια φυσική καταστροφή…
Ατυχώς για τους σχεδιασμούς που έστησαν από την αρχή μια δίκη- έκτρωμα και ευτυχώς για κάθε σκεπτόμενο νού, οι γονείς του Παύλου Φύσσα έχουν ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση εξόχως ενοχλητική… Οι καταθέσεις τους, μνημεία αντιφαστικού λόγου και ανατομία ενός από τα πιο βρώμικα παιχνίδια που έχει οργανώσει το παρακρατικό σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες, χαλάνε τη σούπα της παρωδίας…
Η δίκη της Χρυσής Αυγής «μπάζει» από την πρώτη στιγμή…
-Γίνεται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου δεν μπορεί να περάσει «κουνούπι», αντί να γίνεται σε μια μεγάλη και λειτουργική αίθουσα, με την όλη διαδικασία ανοιχτή στα ΜΜΕ…
– Ο ηγετικός πυρήνας της εγκληματικής οργάνωσης, καλυμμένος και… περιέργως ασφαλής, έκανε από την πρώτη κιόλας ημέρα της δίκης, προκλητική επίδειξη περιφρόνησης και ισχύος. Έλαμψε δια της απουσίας του και ουδείς διέταξε τη βίαιη προσαγωγή… Η Δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω …
– Διεξάγεται με τους όρους του Τάκη Μιχαλόλια, αδελφού του Ν.Μιχαλολιάκου και μετατρέπεται από δίκη των θυτών σε δίκη των θυμάτων !
– Δεν υπήρξε η αυτονόητη στοιχειώδης μέριμνα για προστασία των μαρτύρων κατηγορίας της Χ.Α. !
– Απορρίφθηκε εξαρχής η τήρηση πρακτικών με ηχογραφημένη καταγραφή!
– Από τον Απρίλιο που ξεκίνησε, παρακολουθούμε μια φάμπρικα απαξίωσης με χρονοκαθυστέρηση, συνεχείς διακοπές και αναβολές, αβελτηρίες και επεισόδια που αλλοιώνουν το χαρακτήρα και το νόημα της δίκης…
Για πρώτη φορά στα χρονικά, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα και μάλιστα τρίτο σε δύναμη, δικάζεται με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης και η υπόθεση αντιμετωπίζεται από δικαστικές αρχές και ΜΜΕ, σαν μια συνηθισμένη ιστορία ρουτίνας…
Πίσω από κλειστές πόρτες, με την αρχή της δημοσιότητας να παραβιάζεται στο όνομα έωλων επιχειρημάτων, η ιστορική δίκη με μείζονα πολιτική σημασία, τεράστιο κοινωνικό ενδιαφέρον και μεγάλης χρησιμότητας από νομικής πλευράς, μετατρέπεται σε καρικατούρα διαδικασίας, που διευκολύνει τους θύτες, προστατεύει τους προστάτες τους και επιταχύνει τη λήθη …
Έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από την οργανωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η δίκη βρίσκεται ακόμη στην αρχή…
Μοιάζει να γίνεται για να μη φτάσει ποτέ στο τέλος, ή όταν φτάσει, να έχουν ξεχαστεί όλα…
Ποιος ωφελείται; Όχι πάντως η συντεταγμένη Πολιτεία που συνηγορεί είτε με τα λάθη, είτε με τις παραλείψεις της σε ένα κουκούλωμα που θα καταγραφεί ως όνειδος αν παραμείνει κουκούλωμα…