Τα βιογραφικά που φτάνουν καθημερινά στο γραφείο μου, είναι δεκάδες. Νέα παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν δημοσιογράφοι, μου ζητάνε να ρίξω απλώς μια ματιά στα προσόντα τους και να τα έχω “υπ’όψην”!
Το πιο “φτωχό” από αυτά τα βιογραφικά έχει συνήθως … μόνο ένα πτυχίο από Σχολή Δημοσιογραφίας και … μόνο δύο ξένες γλώσσες! Γιατί στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα παιδιά αυτά διαθέτουν σπουδές και γνώσεις που με κάνουν να… ντρέπομαι!
Ντρέπομαι πια να απορρίπτω και να κλειδώνω σε ένα συρτάρι, ανύμπορος να βοηθήσω αφού στον χώρο μας δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο για πρόσληψη νέων εργαζομένων! Το μεγάλο στοίχημα είναι να χαθούν όσο το δυνατόν λιγότερες θέσεις εργασίας από τις υπάρχουσες ή -στην πιο αισιόδοξη περίπτωση!!- να βρεθεί ένας τρόπος να απορροφηθούν κάποιοι από τους ήδη ανεργους δημοσιογράφους!
Ντρέπομαι και θυμώνω για τα αμέτρητα χρόνια σπουδών, την σωματική και πνευματική κούραση, τις στερήσεις και τις θυσίες των γονιών αλλά και των ίδιων, με στόχο “να γίνει το όνειρο πραγματικότητα”!
Αν με ρωτήσετε ποιό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα αυτών που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή της κατάσταση, θα σας απαντήσω χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είναι αυτό ακριβώς: το ότι έχουν στερήσει από τους νέους ανθρώπους το δικαίωμα να ονειρεύονται!
Ο γιος μου είναι ένας από τους μαθητές που σε έναν μήνα από σήμερα θα δώσουν Πανελλαδικές Εξετάσεις “κυνηγώντας το όνειρο”! Και δεν ξέρετε πόσο μελαγχολώ, όταν περνάει από το μυαλό μου η σκέψη “άραγε, πώς θα είναι η Ελλάδα όταν αυτά τα παιδιά τελειώνουν τις σπουδές τους σε 4-5 χρόνια;”.
Η δική του απάντηση όμως, γεμάτη από την άγνοια κινδύνου και το πάθος των 18 του χρόνων, με επαναφέρει αμέσως στην… τάξη: “Μην ανησυχείς! Μπορεί εσείς να τα κάνατε ΣΚΑΤΑ, αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε και θα τα καταφέρουμε!”.
Μακάρι!!!
Κώστας Χαρδαβέλλας
newsbomb
