
Γράφει η Μαίρη Παναγιωτακοπούλου,
(Γράφτηκε πριν 12 χρόνια αλλά συνεχίζει να είναι επίκαιρο)
Ένιωσα μιαν ανατριχίλα στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού που αναφερόταν σε μια άλλη εποχή, όπου οι Έλληνες βιώναμε στο πετσί μας τη φτώχεια, την αδικία και την έλλειψη ελευθερίας.
Πολλοί συμπατριώτες μας πήραν τα μάτια τους κι έφυγαν μακριά, παίρνοντας για στήριγμα λίγο χώμα ελληνικό, κάποιες φωτογραφίες αγαπημένων, και τ´όνειρο του γυρισμού…
Κι αυτοί που έμειναν πίσω, δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται ότι κάτι θ᾽ άλλαζε σ᾽αυτόν τον τόπο. Πίστευαν, πως θάβλεπαν κι αυτοί μιαν άσπρη μέρα…
Ταξινόμησαν στη λήθη τις παλιές πίκρες, ξόρκισαν τους φόβους με λεβέντικο πείσμα, κι έκαναν μικρά θαύματα… Μια γλυκιά αναμονή για το καινούργιο οδηγούσε τα βήματά τους, αναθάρρυνε τις πεποιθήσεις τους, για ένα δημιουργικό αύριο απαλλαγμένο απ´τη μιζέρια και το φόβο. Οι Έλληνες ήμασταν πάντα τολμηροί στα δύσκολα…
Καταχωνιάσαμε στη μνήμη γεγονότα που μας πόνεσαν, ελπίζοντας πως οι Ερινύες θα τιμωρούσαν αυτούς που κατασπάραζαν τον πλούτο του τόπου μας. Του κάκου περιμέναμε για θεία δίκη…
Οι φόβοι μας έγιναν δική μας καταδίκη. Από όποια πλευρά κι αν το δούμε, σήμερα η ανθρώπινη υπόσταση συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες της οργής και της παραίτησής μας…
Πολλά έχουν ειπωθεί για τις δύσκολες μέρες που περνάμε, για την ανέχεια που κατατρώει το κορμί και την ψυχή, για τα σκυθρωπά βλέμματα που στρίβουν αλλού, όταν δουν κάποιον γνωστό… Κι είναι αλήθεια μεγάλος ο πόνος των περήφανων και καταφρονεμένων συνανθρώπων μας, εκείνων που τα χέρια τους μάτωσαν στη σκληρή δουλειά για ένα καλύτερο αύριο, εκείνων που η συνείδησή τους δεν τους επέτρεψε να πουληθούν για μια θέση…
Αναρωτιόμαστε, για πόσο ακόμα; Ίσως, αν ψάξουμε τους λόγους που μας οδήγησαν ως εδώ, να βρούμε το κουράγιο να ξετυλίξουμε ακόμα μια φορά το κουβάρι της Αριάδνης… Ίσως, η πολυπόθητη “λύση” που ψάχνουμε, να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα μάτια και τ´αυτιά μας…
Συχνά οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε, πρώτον ότι τα “ ατυχήματα και οι ασθένειες” είναι πιο πιθανό να συμβούν σε άλλους και δεύτερον, νιώθουμε προσωπικά άτρωτοι.
Πιστεύουμε στην καλοσύνη των άλλων και γενικά σε έναν κόσμο δικαίου. Και είναι ίσως, αυτή η “αδικαιολόγητη αισιοδοξία” μας, που τελικά κατέστρεψε όποιες υποθέσεις περί δικαιοσύνης, τάξης και ασφάλειας είχαμε ενσωματώσει στην καθημερινότητά μας.
Μην μπορώντας να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, διαλέξαμε ενσυνείδητα τις στρεβλές μας πεποιθήσεις… Λόγου χάριν, “δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, το κόμμα θα με στηρίξει” ή το γνωστότερο, “ Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…” Η απόλυτη άρνηση, που άρχισε να ριζώνει μέσα μας εδώ και 4 δεκαετίες, φάνταζε πιο ευνοϊκή από μια παραδοχή, πως “ότι λάμπει δεν είναι χρυσός”…
Φαίνεται πως, οι υποθέσεις αυτές, είχαν στόχο να μειώσουν τις καθημερινές μας αγωνίες για επιβίωση και να ομαλοποιήσουν την προσαρμογή μας σε έναν κόσμο που φάνταζε έξω από τη σφαίρα της δικής μας επιλογής… Παράλληλα, η ψεύτικη ευδαιμονία της μεταπολίτευσης, ωθούσε σε μία ακόρεστη επένδυση εγωκεντρισμού, μας αποπροσανατόλιζε συστηματικά από ότι είχε πραγματική αξία… και τελικά μας αφάνισε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, οι Έλληνες πρέπει να ξαναγεννηθούμε, να αρχίσουμε από την αρχή. Η επανάκτηση του εαυτού, συνεπάγεται την εκ νέου ερμηνεία της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας, καθώς και της προσωπικής και συλλογικής μας συνείδητότητας.
Είναι επιτακτική ανάγκη να γεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ των βασικών παραδοχών της δικής μας αμέλειας και της θέλησής μας για δράση, στο τώρα! Να πιστέψουμε επιτέλους στον εαυτό μας, να αδράξουμε τη δύναμή μας με σκοπό να ξαναχτίσουμε τον τόπο μας. Λιθαράκι –λιθαράκι!
Ας καταλάβουμε επιτέλους, πως ο κόσμος δεν είναι δίκαιος και πως άσχημα πράγματα θα συμβούν και σ᾽εμάς! Το θέμα δεν είναι πότε και εάν θα συμβούν, αλλά το πώς θα αδράξουμε τη δύναμη με σθένος και αξιοπρέπεια να τα αντιμετωπίσουμε!
“Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα…”
Κι εμείς αποφασισμένοι να σπάσουμε τον κλοιό που μας εμποδίζει από την πραγμάτωση των ονείρων μας!
Ο καθένας μας ξέρει τι πρέπει να κάνουμε…
Τίποτα άξιο θαυμασμού δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνα…
Καλή χρονιά φίλοι μου!
Μαίρη Παναγιωτακοπούλου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
“ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΙ NEWS”