Γαργαλιάνοι: Ενθύμιον Σχολικού Έτους 1961-62 Β΄Δημοτικόν Σχολείον Γαργαλιάνων – Ε΄Τάξις

Μοιράζομαι μαζί σας μια παλιά σχολική φωτογραφία, που τραβήχτηκε πριν 62 χρόνια…
Κοιτούσαμε όλοι την φωτογραφική μηχανή για την φωτογραφία της σχολικής χρονιάς 1961-62! Δεν αγοράστηκαν πολλές φωτογραφίες…
Θυμάμαι καλά εκείνη τη στιγμή της φωτογράφησης με τον αξέχαστο δάσκαλό μας Γιάννη Χρονόπουλο, που ήταν όλο καλοσύνη! Τότε που παίζαμε διάφορα ομαδικά παιχνίδια και γελούσαμε και βρίζαμε και ξαναμονοιάζαμε!
Ο φωτογράφος είχε έλθει πρωί -πρωί, πριν χτυπήσει το κουδούνι.
Τα αγόρια ήμασταν όλα φρέσκοκουρεμένα με την “χοντρή”… Οι σάκες είναι στοιβαγμένες στο παράθυρο με το σπασμένο τζάμι.

Μια μέρα ένας μαθητής στα νεύρα του, πέταξε μια πέτρα σε κάποιον, αστόχησε ευτυχώς, αλλά έσπασε το τζάμι και βάζαμε χαρτόνια για να μην πουντιάζουμε όταν φυσούσε… Φτιάχτηκε μετά από μήνες…
Το μοναδικό πλουσιόπαιδο (του έφορα ο γιος παρακαλώ… αμ πως) είχε τη καλύτερη δερμάτινη σάκα, ενώ πολλοί είχαν πάνινες… Ποτέ δεν τον είδα να γελάει. Όλοι μας (εκτός του Μπαρλάκου) με φτωχικά αλλά πεντακάθαρα ρούχα! Πεντακάθαρες και οι καρδιές μας!

Ονειρευόμουν πότε θα μεγαλώσω να ντύνομαι με κουστούμι και γραβάτα σαν τον δάσκαλό μας! Ο Γιάννης Χρονόπουλος (Μπλατσάρας) ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που είχα στο δημοτικό. Ήταν πάντα γλυκομίλητος, ήρεμος και μας αγαπούσε. Ερχόταν στο σχολείο με μια βέσπα Vega ασημί, την θυμάμαι καλά. Δεν θυμάμαι ποτέ να μας είχε χτυπήσει με τη βέργα, όπως έκανε συχνά ο κ. Μασούρας…. που αν είχαν μεγαλώσει λίγο τα μαλλιά μας, μας σήκωνε πιάνοντας τις φαβορίτες… Για να σωθούμε τα κουρεύαμε με τη μηχανή.

Εμένα με κούρευε ο πατέρας μου (δεν περίσσευαν λεφτά για κουρέα…) και ήμουν πάντα φρεσκοκουρεμένος κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου. Όταν η τρίχα έφτανε το πόντο μου έλεγε να του φέρω το κουτί με την μηχανή και να σκύψω το κεφάλι… Μετά έτρεχα στο καθρέφτη να δω αν μου είχε αφήσει γραμμές…

Από ότι ξέρω 6 αγόρια δεν είναι πια μαζί μας… (Γιώργος Γλαρόπουλος, Χρήστος Βλαχαδάμης, Ηλίας Καμπύλης, Ανδρέας Χρυσομπόλης και τα αδέλφια Γιάννης & Γιώργος Βλαχάκης). Αραιώνουμε σιγά-σιγά…
Είναι θλιβερό να ακούμε για την απώλεια ορισμένων συμμαθητών μας, και η σκέψη περί αραιώσεως αγαπημένων προσώπων πάντα φέρνει συναισθηματική αναστάτωση.

Όμως είναι σημαντικό να θυμόμαστε και να τιμούμε τη μνήμη τους.

Ζούσαμε σε έναν κόσμο αγνότητας και αθωότητας, όπου χωρίς τηλεοράσεις, τηλέφωνα και κομπιούτερ, ονειρευόμασταν το μέλλον και τις μελλοντικές μας επιτυχίες.

Φώτης Παναγιωτακόπουλος