“ΑΡΚΕΤΑ κ. Στρος Κόεν! Ως εδώ”

Αν δεν είχαμε εκχωρήσει μαζί με την εθνική μας κυριαρχία και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Αν είχαμε πρωθυπουργό και κυβέρνηση που θα έβαζε πάνω από όλα το συμφέρον των Ελλήνων. Αν διαθέταμε αξιακό πολιτικό σύστημα, δυνάμενο να παραδειγματίσει, να καθορίσει αυτό τις εξελίξεις και να ανοίγει δρόμους αντί να σύρεται ασθμαίνον πίσω από έξωθεν διαταγές και κελεύσματα. Αν υπήρχαν ακόμα θεσμοί στην κοινωνία μας ικανοί να εξαναγκάσουν τους πολιτικούς μας ηγέτες σε εγρήγορση για την προστασία της εθνικής μας υπόστασης και ακτινοβολίας. Αν υπήρχε συνείδηση της ελληνικότητας του ελλαδικού χώρου, και ό,τι η έννοια του ελληνισμού εκπέμπει. Αν, τελικά, όλα τα ανωτέρω δεν είχαν εξαφανίσει κάθε ψήγμα εθνικής αξιοπρέπειας από τους έχοντες την ευθύνη καθοδήγησης της χώρας μας.

Τότε, αυτό θα έπρεπε, πρώτος ο πρωθυπουργός μας, συνεπικουρούμενος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όλο το πολιτικό σύστημα, να απαντήσει στον κο Στρος Καν! «Αρκετά κε Στρος Καν, ως εδώ!». Στον πρόεδρο του ΔΝΤ που τόσο ανερυθριάστα, τόσο επιπόλαια και ελαφρά τη καρδία, κατηγορεί έναν ολόκληρο λαό ότι «είναι βουτηγμένος στα σκ…», αποδίδοντας μας μάλιστα ότι είμαστε όλοι φοροφυγάδες και απατεώνες, διασπείροντας έτσι και εδραιώνοντας την πεποίθηση της αλλοδαπής κοινής γνώμης ότι ο έλληνας είναι εξ ορισμού απατεώνας, φοροφυγάς, «βουτηγμένος στα σκ…».

Και όμως, κανείς δεν θίχτηκε, κανείς δεν προσέλαβε τα λεγόμενα αυτά του κου Στρος Καν ως κατάφορη προσβολή του ελληνισμού, η οποία δεν μπορούσε να μείνειαναπάντητη. Κανένας πολιτικός δεν τόλμησε να ψελλίσει (ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά φοβούμαι πως όχι) κάποια κριτική στα λεγόμενα του προέδρου του ΔΝΤ, ως ένδειξη ελάχιστου εναπομείνοντος εθνικού εγωισμού. Ούτε λόγος βέβαια για αντίδραση από τον πρωθυπουργό μας! Άλλωστε το αντίθετο θα μας προκαλούσε έκπληξη. Καμία αντίδραση ωστόσο ούτε από τον πρώτο τη τάξει (έστω και τύποις) πολιτικό άνδρα της χώρας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που τόσο καιρό βάλουν μανιωδώς κατά του Μνημονίου.

Καμία αντίδραση και από οποιονδήποτε άλλο θεσμικό παράγοντα, ο οποίος θα μπορούσε να εισακουστεί. Άλλωστε, και τα ΜΜΕ δε φώτισαν τις συγκεκριμένες δηλώσεις, παρά μόνον στα sites και τα blogs αναπτύχθηκε ο σχετικός διάλογος.

Ένοχη σιωπή.

Κατάπιαμε και αυτή την προσβολή. Όλοι. Και ως προς τους πολιτικούς μας, η σιωπή αυτή μπορεί να εξηγηθεί από τα ενοχικά σύνδρομα που κουβαλάει, από την ενδόμυχη πεποίθηση ότι κάπως έτσι είναι τα πράγματα, από την αναγνώριση μιας πραγματικότητας της οποίας είναι υπεύθυνοι. Αλλά και από την δουλικότητα τους, από την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικού αναστήματος, το οποίο προαπαιτεί πνευματική και πολιτιστική εκπαίδευση την οποία δεν διαθέτουν.

Από την άλλη η σιωπή των πολλών, η σιωπή των «αμνών», οφείλεται στην επιτηδευμένη και ενορχηστρωμένη προσπάθεια που προηγήθηκε να μπολιαστεί με τέτοια ενοχικά σύνδρομα ολόκληρος ο ελληνικός λαός που να μπορεί να χωνέψει ο,τιδήποτε. Ακόμα και τις πιο ωμές προσβολές.

Πως θα μπορούσαμε αλήθεια να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση που προσπάθησε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι «μαζί τα φάγαμε», να υψώσει ανάστημα στις προσβολές αυτές; Πως θα απαιτούσαμε οποιαδήποτε αντίδραση από την κυβέρνηση εκείνη που μόνη της προσέτρεξε στην αγκαλιά του ΔΝΤ;

Και από πού προκύπτει ότι ο δανειστής σου επιτρέπεται να σε υποτιμά, να σε κουνάει ειρωνικά με το δάκτυλο, να σε υβρίζει, απλώς και μόνον επειδή σε δάνεισε!!

Δεν στρουθοκαμιλήζουμε, δεν αρνούμαστε τις δικές μας ευθύνες, οι οποίες είναι τεράστιες. Ως κράτος και ως πολίτες (όσοι) δώσαμε το δικαίωμα σε όλους αυτούς τους διεθνείς οικονομικούς παράγοντες να μας αντιμετωπίζουν με καχυποψία και επιφυλακτικότητα, τουλάχιστον.

Ωστόσο, ως εδώ Κοι!

Ως κράτος, ως πολιτεία, αναλάβαμε τεράστιες οικονομικές υποχρεώσεις. Δικό μας το στοίχημα να επιτύχουμε. Οι οικονομικές ωστόσο αμαρτίες μας, για τις οποίες ευθύνονται οι λίγοι, δεν σας επιτρέπουν να μαστιγώνεται έτσι έναν λαό.

Δεν είναι όλοι οι έλληνες «βουτηγμένοι στα σκ…», δεν είμαστε όλοι απατεώνες, δεν τα «φάγαμε όλοι μαζί» κοι!

Ο νέος που τέλειωσε ένα απίθανα προβληματικό ελληνικό πανεπιστήμιο και γυρεύει αγωνιωδώς εργασία, εξαναγκαζόμενος πολλές φορές να μεταναστεύσει, ο παππούς και η γιαγιά που έζησαν την κατοχή και την μεταπολεμική φτώχεια, για να φτάσουν στα εβδομήντα ή τα ογδόντα τους να βλέπουν να ψαλιδίζονται οι ούτως ή άλλως πενιχρές συντάξεις τους, ο ελεύθερος επαγγελματίας που με κόπο και συνέπεια προάγει τον τομέα του, ο υπάλληλος που χωρίς καμία υλικοτεχνική υποδομή πασχίζει να διατηρήσει εν ζωή τον κρατικό μηχανισμό, ο ψαράς που θαλασσοδέρνεται κάθε μέρα για ένα ποταπό μεροκάματο, η περίφημη νησιώτισσα που κρατά ζωντανή την Ελλάδα στο αιγαίο και το ιόνιο, η νοικοκυρά που το μόνο που έμαθε είναι να φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά της, ο χαμηλά αμοιβόμενος ιατρός που κάνει πράξη καθημερινά τον ιπποκράτειο όρκο σε αντίξοες συνθήκες, και τόσα άλλα πραγματικά παραδείγματα, δεν έχουν καμία ευθύνη για την σημερινή κατάντια του κράτους μας. Και ενώ καμία ευθύνη δεν έχουν, είναι εκείνοι που καλούνται να ξαναφτιάξουν την χώρα τους.

Ε, λοιπόν, αυτούς δεν μπορεί να τους υβρίζουν παγκόσμιοι οικονομικοί παράγοντες, που μόνο τους θεό έχουν το χρήμα. Ούτε τους ανθρώπους αυτούς επιτρέπεται να τους κυβερνούν ανεπαίσχυντοι κρετίνοι της κομματοκρατίας και να τους κατηγορούν ότι μαζί καταλήστεψαν τον δημόσιο κορβανά. Αν ο κος Στρος Καν είχε ελικρινείς προθέσεις ανάδειξης των υπεύθυνων, θα τους αναζητούσε στους ομοτράπεζους του πολιτικούς, που, όπως σε όλες τις χώρες, υπάρχουν και στην δική μας. Όμως, «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Γιατί πράγματι κάποια μερίδα του ελληνικού λαού, όχι ασήμαντη βέβαια, τα «έφαγε μαζί» με τους πολιτικούς, Όμως οι πραγματικά υπεύθυνοι σήμερα απλώς απολαμβάνουν όσα μάζεψαν «τρώγοντας».

Ως εδώ, λοιπόν, Κοι, αρκετά!

Δημήτρης Αναστασόπουλος

Δικηγόρος Αθηνών

olympia.gr