Απίστευτη παλιανθρωπιά…

Ολόκληρη η δήλωση του κ. Πνευματικού:

«Πρέπει να δούμε την αξιολόγηση των πράξεων. Πόσες απ’ αυτές τις πράξεις που κάνουμε κάθε μέρα χρειάζονται; Δηλαδή ένα κόστος τεραστίων διαστάσεων μπορεί να γίνει αν περιορίσουμε μερικά από αυτά τα πράγματα που δεν χρειάζονται να γίνουν. Δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τον άρρωστο αν πάμε και του πούμε ότι “δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτό για σας”. Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό… Δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των συνανθρώπων. Υπάρχει ένα σημείο λοιπόν που δεν έχει λόγο να κάνεις κάτι παραπάνω. Βέβαια θα μου πει κάποιος ότι ο καλός Θεός έχει αποφασίσει διαφορετικά. Μα πράγματι,

αλήθεια είναι αυτό το πράγμα, αλλά όμως στο τέλος της ημέρας πώς θα γίνει, τι θα γίνει;

Αυτά τα πράγματα τα έχουν δει… Η Αμερική είναι ένα τρομακτικό παράδειγμα: Γιατί ψάχνουν τα πάντα, ψάχνουν το κόστος, το κόστος των πράξεων, το cost benefit ratio σε μία πράξη κτλ κτλ. Όταν είχαμε πρωτοπάει αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη γυναίκα μου στην Αμερική, η πρώτη συζήτηση που είχαμε ακούσει ήταν πραγματικά πόσο ακριβό είναι το αμερικάνικο σύστημα. Γιατί ήταν τόσο πολύ ακριβό; Γιατί όλοι φτάνανε στο νοσοκομείο, σε όποια κατάσταση κι αν ήταν και γινόντουσαν τα πάντα για όλους. Και με αυτό τον τρόπο ανακαλύψανε ότι μετά από λίγο καιρό δεν θα μπορούν να παρέχουν υπηρεσίες σε κανέναν. Άρα θα πρέπει να κάνουν μια σχετική επιλογή το πόσο μπορούν να ξοδέψουν… Ακούγοντάς με κάποιος μπορεί να πει ότι είμαι περίεργος γιατί μιλάω για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είμαι, την αγαπάμε την ανθρώπινη ζωή, έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας σε αυτό το πράγμα, αλλά επειδή είναι περατά τα resources και οι δυνατότητες που έχουμε, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε πώς θα τα χρησιμοποιήσουμε αυτά. Αν είχαμε απεριόριστο αριθμό δυνατοτήτων, θα κάναμε τα πάντα για τους πάντες, από την αρχή μέχρι το τέλος. Έτσι είναι η αλήθεια. Όμως πρέπει να σκεφτούμε ότι υπάρχει όριο κάποια στιγμή, γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Ακούγεται λίγο κυνικό – Δεν είναι κυνικό, είναι ανθρώπινο, γιατί αν η υπηρεσία που παρέχω σήμερα σε κάποιον δεν πρόκειται να του προσφέρει κάτι, την παίρνω από κάποιον άλλο που θα μπορούσε να του σώσει τη ζωή αύριο. Αυτό πρέπει να σκεφτούμε και αυτά τα πράγματα θα πρέπει να τα δει κάποιος».

Είναι απίστευτα όσα είπε ο υποψήφιος βολευτής, αλλά πέρα ως πέρα αληθινά… Πως να πάμε μπροστά με τέτοιους καθηγητίσκους της απάνθρωπης ιατρικής;

Εσύ ψηφοφόρε που σκέφτεσαι να τον ψηφήσεις, μπορεί να είσαι το επόμενο θύμα αυτής της βαρβαρότητας…

Αυτός, θέλει να αποφασίζει αν ο πατέρας σου, η μάνα σου, το παιδί σου ή και εσύ ο ίδιος αξίζεις τα λεφτά που χρειάζονται για να μείνεις ζωντανός…

Μαύρο στον καθηγητίσκο που (έχοντας καβαλήσει το καλάμι, όπως οι περισσότεροι) νομίζει ότι είναι Θεός και μπορεί να αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…