Στη θάλασσά μας πλέουν δύο κόσμοι.
Από τη μία, τα πολυτελή καταμαράν και οι θαλαμηγοί που ξεχειλίζουν από χλιδή, χρώματα, μουσικές και σαμπάνιες. Ο πλούτος να κόβει βόλτες πάνω στο κύμα, προκλητικός, αδιάφορος, αυτάρεσκος.
Κι από την άλλη, μερικές εκατοντάδες μίλια νοτιοανατολικά, δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι στη Γάζα κυριολεκτικά λιμοκτονούν. Χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από την πείνα. Οικογένειες χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, χωρίς φάρμακα, χωρίς στέγη. Ένας ολόκληρος λαός που σβήνει μπροστά στα μάτια της «πολιτισμένης» Δύσης.
Μπροστά μας βλέπουμε ένα πολυτελές ιστιοπλοϊκό καταμαράν, λίγο πιο πέρα ένα μεγαθήριο, μια τεράστια θαλαμηγό. Οι «τυχεροί» απολαμβάνουν τη δροσιά του πελάγους, την πολυτέλεια, τη σιγουριά της αφθονίας.
Αυτή είναι η αλήθεια του κόσμου μας: Η απόλυτη αδικία, η πιο κραυγαλέα ανισότητα. Ο πλούτος συγκεντρωμένος σε λίγα χέρια να πλέει ήρεμος, ενώ η πείνα πνίγει εκατομμύρια.
Αυτός είναι ο κόσμος που φτιάξαμε. Ένας κόσμος με αδιανόητα πλούτη για λίγους και αβάσταχτη δυστυχία για πολλούς. Μια θάλασσα ευδαιμονίας από τη μία, και μια θάλασσα δακρύων από την άλλη.
Η αδικία δεν είναι φυσικός νόμος. Είναι δημιούργημα ανθρώπινο. Είναι η κατάντια μας, η απουσία Ανθρωπιάς. Γιατί αν ο άνθρωπος είχε κρατήσει μέσα του τη στοιχειώδη ευαισθησία για τον συνάνθρωπο, δεν θα υπήρχε τέτοιο χάσμα.
Δεν είναι ο Θεός που έφτιαξε τον κόσμο έτσι. Εμείς τον φτιάξαμε. Με την απληστία, την αδιαφορία, την ανοχή μας. Εμείς επιτρέψαμε να χωριστεί η Γη σε «νησιά χλιδής» και «στρατόπεδα γενοκτονίας». Ο Θεός μάς έδωσε τον κόσμο πλούσιο. Εμείς τον κάναμε άνισο.
Η πραγματική μας κατάντια δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είναι ότι τα βλέπουμε, τα ξέρουμε, και συνεχίζουμε να σιωπούμε. Όσο σωπαίνουμε, είμαστε συνένοχοι στα εγκλήματα και τις γενοκτονίες.
Το ερώτημα είναι απλό και καίριο:
Μέχρι πότε θα δεχόμαστε να πλέουν λίγοι σε γιωτ, ενώ εκατομμύρια συνάνθρωποί μας βουλιάζουν στην πείνα; Η Ανθρωπιά χάθηκε. Και μαζί της χάνεται η αξιοπρέπειά μας.
Φώτης Παναγιωτακόπουλος
