Όταν ο σταυρός τους λάμπει κι η συνείδησή τους σκουριάζει. Οι δεσποτάδες των πανηγυριών και της σιωπής…

Περιμένω — μάταια — να δω έναν ρασοφόρο να κατεβαίνει στο Σύνταγμα.
Να σταθεί δίπλα στον Πάνο Ρούτσι, τον πατέρα που λιμοκτονεί για 20 ημέρες μπροστά στη Βουλή, ζητώντας το αυτονόητο — να μάθει πώς πέθανε το παιδί του.
Μα φαίνεται πως το μαρτύριο ενός πατέρα δεν είναι «ιερό» αρκετά.

Οι κυβερνητικοί γελωτοποιοί παρελαύνουν μπροστά στις κάμερες, οι δικαστικοί προσκυνούν την εξουσία φορώντας τον μανδύα της ανεξαρτησίας,
κι οι δεσποτάδες… οι «σεβάσμιοι» δεσποτάδες…
τρέχουν όπου έχει πανηγύρι, ευλογώντας ψησταριές και πολιτικούς.

Τους βλέπεις να ραίνουν με αγιασμό υπουργικά γραφεία και να ευλογούν κορδέλες εγκαινίων, αλλά όταν ένας πατέρας πεθαίνει για την αλήθεια, δεν βρίσκεται ούτε ένας να του ψιθυρίσει «είμαι εδώ».
Κανείς τους δεν βρέθηκε δίπλα στον άνθρωπο που σταυρώνεται μπροστά στη Βουλή.
Κανείς δεν ύψωσε φωνή, κανείς δεν έσκυψε με σεβασμό. Γιατί να πήγαιναν; Τους βλέπεις να τρέχουν όπου υπάρχει προβολή, μα όχι εκεί όπου υπάρχει πόνος, δικαιοσύνη και αλήθεια.

Μόνο σιωπή, λιβάνι και φωτογραφίες με τους ισχυρούς.
Αυτή είναι η Εκκλησία που ευλογεί την εξουσία και γυρίζει την πλάτη στον πόνο.

Φαίνεται πως ο Θεός τους δεν κατοικεί στο Σύνταγμα,
παρά μόνο στα τραπέζια των ισχυρών και στα φωτοστέφανα των χορηγών.

Η Εκκλησία που κάποτε δίδασκε συμπόνια,
σήμερα ευλογεί την αδιαφορία και κοινωνεί τη συγκάλυψη.

Όταν οι δεσποτάδες σιωπούν, η αλήθεια σταυρώνεται.

Φώτης Παναγιωτακόπουλος