Ήταν Σάββατο πρωί 10 του Μάη του 1980…
Χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου μου στην Astoria και ταράχτηκα, κατάλαβα ότι έφυγε για πάντα… Ήταν τηλεφώνημα από το νοσοκομείο Elmhurst στο Queens της Νέας Υόρκης. “Your mother just died, I am sorry sir”… Σαν αστραπή έφτασα στο νοσοκομείο και της έκλεισα τα μάτια, που παραδόξως ήταν 40 μέρες κλειστά.
Μόλις στα 67 της, όταν άρχιζε να της χαμογελάει επιτέλους η ζωή, ήλθε και την συνάντησε ο χάρος με ένα εγκεφαλικό κάπου στην Αστόρια… Ήταν 40 ημέρες σε κώμα… Ήμουν σίγουρος ότι καταλάβαινε, διότι την προηγούμενη ημέρα, όταν της έβαλα το χεράκι της στη κοιλιά της Μαίρης να πιάσει τον εγγονό της… ένα δάκρυ έτρεξε από τα κλειστά της μάτια…
Πέρασαν από εκείνη την ημέρα 43 ολόκληρα χρόνια που δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν την απώλεια της Μάνας μου…Ήταν όμορφη γυναίκα με ευγενική ψυχή γιομάτη αγάπη για όλους μα περισσότερο για τους αδύναμους και καταφρονημένους… Σαν σήμερα το κερί της έσβησε, μα για μένα ακόμα φέγγει! Ζει μέσα από τα 10άδες γράμματα που μου έστειλε στην ξενιτιά από το 1969 που έφυγα μέχρι το 1980 και είναι αυτά που με κράτησαν όρθιο, δυνατό και Έλληνα για 10ετίες στη ξένη γη. Δεν έχω χάσει ούτε ένα γράμμα της, πολλά έχουν ακόμα μέσα στο φάκελο τα ροδοπέταλα που μου έστελνε! Όλα της τα γράμματα ήταν γεμάτα συμβουλές και ευχές και πάντα είναι επίκαιρα! Μεγάλωσε 6 παιδιά έχοντας μόνο το 1/6 της όρασή της… Δεν έβλεπε και φυσικά δεν διάβαζε ότι έγραφε… δεν σταμάτησε όμως να γράφει. Τα δικά μου γράμματα τα διάβαζε σιγά σιγά με ένα μεγεθυντικό φακό. 
Σαν μνημόσυνο στη μνήμη της μοιράζομαι ένα απόσπασμα μια επιστολής που μου έστειλε 2 μήνες μετά το γάμο μου με τη Μαίρη.
“Χρυσά μου παιδιά. 9-3-1977
Ήμεθα καλά. Την κασέτα και φόρεμα πήραμε από Αλέκο (Αναστασόπουλο) μαζί με νέα σας. Χαιρόμεθα που ήσθε τόσο αγαπημένοι και τεριαστοί Φώτη μου με την Μαίρη μας. Εύχομε μέχρι βαθυτάτου γήρατος νάχουτε την αυτή αγάπη. Το πιστεύω όμως αυτό όταν κάνετε πέρα τα τρίτα πρόσωπα που αρέσκονται να βλέπουν τους άλλους κατοτερούς τους. Μακριά από τους ανθρώπους που έχουν ένδυμα προβάτου και ψυχή λύκου, τόπε ο Χριστούλης πολαίς φορές αυτό.”
“Νάχουτε την ευχή μου Φώτη μου. Ποτέ της Μάνας η καρδιά δεν σταματά να εύχεται και από τον Άδη έπιτα από 30 χρόνια θα στέλνη ευχαίς, τι λες μορέ φουντουλιάρικο; Σε φιλώ η Μάνα σου.”
Η Μαγδαληνή Δημοπούλου (Γκόνη) – Παναγιωτακοπούλου γεννήθηκε το 1913 και έζησε μέχρι 35 ετών στην Άνω Πόλη Κυπαρισσίας. Το μαγαζί του πατέρα μου (πιλοποιείον) ήταν στο κτίριο του Σαγώνα απέναντι ακριβώς από το Δικαστικό Μέγαρο Κυπαρισσίας. Το 1948 μετακόμισαν στους Γαργαλιάνους και έμειναν εδώ μέχρι το 1966. Μετά στην Αθήνα, μετά στην Νέα Υόρκη και τέλος αναπαύονται στους Γαργαλιάνους…
Αυτή ήταν η δική μου Μάνα, στην οποία οφείλω τα πάντα!
