Ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1977 όταν θα λάμβανε χώρα η τελευταία εκτέλεση της θανατικής ποινής στη Γαλλία, ρίχνοντας έτσι αυλαία σε μια ζοφερή πρακτική αιώνων. Ο τυνήσιος μετανάστης Hamida Djandoubi, που ζούσε στη Μασσαλία, καταδικάστηκε σε θάνατο για τον βασανισμό και τη στυγερή δολοφονία της συντρόφου του, μέσα στη γενικευμένη πια κατακραυγή κοινού, Τύπου και μέρους του πολιτικού κόσμου για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις και τις διαμαρτυρίες, η έφεση του Djandoubi για τη μετατροπή της ποινής σε ισόβια δεσμά απορρίφθηκε, κι έτσι στις 10 Σεπτεμβρίου, στις 4:40 τα ξημερώματα, ο Σεβαλιέ άφησε την γκιλοτίνα να πάρει το κεφάλι του φονιά.
Η μέθοδος κρατικής θανάτωσης, ήδη στο στόχαστρο όπως είπαμε των πολέμιων της θανατικής ποινής, συγκέντρωσε μάλιστα κι άλλη αρνητική δημοσιότητα από την εκτέλεση του Djandoubi, όταν ο γιατρός των φυλακών βεβαίωσε ότι ο θανατοποινίτης ανταποκρινόταν περισσότερα από 30 δευτερόλεπτα μετά τον αποκεφαλισμό του!
Κι αυτή δεν ήταν καν η πρώτη φορά που καταδικασμένος στην γκιλοτίνα είχε τις αισθήσεις του παρά την απώλεια του κεφαλιού του. Τρανό γεγονός εδώ παραμένει ο Henri Languille, που θανατώθηκε στη λαιμητόμο το 1905, όταν κάρφωσε τα μάτια του στον μάρτυρα που αναφώνησε το όνομά του, παρά το γεγονός ότι το κεφάλι ήταν αποχωρισμένο από το σώμα…
Ο πρόεδρος Μιτεράν και ο υπουργός Δικαιοσύνης της Γαλλίας απάλλαξαν το 1981 τη χώρα από τη θανατική ποινή. Ξεμένοντας από απασχόληση, ο Σεβαλιέ επέστρεψε στα καθήκοντά του ως τυπογράφος, παίρνοντας ωστόσο σύνταξη για τα χρονικά του ως αρχι-δήμιος της Γαλλίας.
