Τις φωτογραφίες τις τράβηξα τις προηγούμενες τρεις-τέσσερις μέρες, τυχαία, σουλατσάροντας στους δρόμους της Αθήνας.
Στους δρόμους η κατάθλιψη περισσεύει. Άνθρωποι σκυθρωποί, αγχωμένοι, άνεργοι, άστεγοι, ζητιάνοι. Εγκλωβισμένοι μετανάστες, σε μια χώρα που δουλειά δεν μπορεί να τους προσφέρει αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, τους κρατά φυλακισμένους στο εσωτερικό της όπου ο ρατσισμός (κρατικός και παρακρατικός) καλά κρατεί.
Αλλά και οι Έλληνες εργαζόμενοι εγκλωβισμένοι μετανάστες αισθάνονται. Μετανάστες και ιθαγενείς εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί σε ένα διεθνές πείραμα. Τη μετατροπή όλων των εργαζομένων μιας ανεπτυγμένης καπιταλιστικά χώρας σε προλετάριους τριτοκοσμικής χώρας. Η Ελλάδα δείχνει, απλά, το μέλλον και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας αρκεί για να τα δεις όλα. Να αισθανθείς το φόβο ότι ο επόμενος άστεγος μπορεί να είσαι εσύ, ο γείτονάς σου, κάποιος δίπλα σου. Να αισθανθείς το φόβο αλλά και το θυμό. Θυμό που ψάχνει τρόπους έκφρασης. Ο συνδυασμός μιας αδίστακτης άρχουσας τάξης που ζητά ολοένα και περισσότερα και ενός κόσμου της εργασίας που κινδυνεύει να χάσει ((ή ήδη έχει χάσει) τα πάντα οδηγεί σ’ ένα μόνο συμπέρασμα: θα χυθεί αίμα. Έτσι και αλλιώς, ήδη χύνεται αίμα -μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας το επιβεβαιώνει.
Αλλά…
…θα έχω αρκετές ευκαιρίες να καταγράψω φωτογραφικά τους ανθρώπους της Αθήνας. Εδώ και μερικές μέρες ανήκω στην πλειοψηφία:
Είμαι άνεργος.
