Της Μαίρης Παναγιωτακοπούλου
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, με μια μπαλάντα που τρεμόπαιζε στα χείλη μου, 30.000 πόδια πάνω από τη Νέα Υόρκη. «Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά και συ την πήρες σοβαρά…»
Εμείς, οι «αθεράπευτα ρομαντικοί» του άπιαστου ονείρου, φαίνεται πως παίρνουμε δύναμη απ αυτό, και προχωράμε κόντρα σε ότι και όποιους προσπαθούν να αποδείξουν πως όλα έχουν χαθεί. Είναι, όπως, όταν πετάς με αεροπλάνο στα 30.000 πόδια πάνω από το έδαφος, κι όλα μικραίνουν μέχρι που εξαφανίζονται, εσύ δεν ανησυχείς, γιατί ξέρεις, πως κάτω από τα σύννεφα όλα είναι όπως τα άφησες…με τον ίδιο τρόπο ξέρεις, πως το όνειρο της καρδιάς είναι αληθινό και βρίσκεται κάπου κάτω από τα σύννεφα!
Κάθε ταξίδι, είναι μια ευκαιρία να δεις τα πάντα αλλιώς… Οι άνθρωποι, με τις αγωνίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας, είμαστε παντού οι ίδιοι, ζούμε με το «όνειρο» να φτάσουμε κάπου αλλού, να γνωρίσουμε κάποιους άλλους, που θα εκπληρώσουν τις επιθυμίες μας, ή που θα μας βοηθήσουν να ολοκληρωθούμε ως άτομα. Όμως κάθε ταξίδι στα άδυτα του νου, μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τον υψηλότερο εαυτό μας που είναι ο μοναδικός αληθινός συνοδοιπόρος κι αδελφός, στα δύσκολα μονοπάτια του ταξιδιού που επιλέξαμε.
Καλά ταξίδια!
“Όμως κάθε ταξίδι στα άδυτα του νου, μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τον υψηλότερο εαυτό μας που είναι ο μοναδικός αληθινός συνοδοιπόρος κι αδελφός, στα δύσκολα μονοπάτια του ταξιδιού που επιλέξαμε”.
Από τις μεγαλύτερες αλήθεις που έχω ποτέ διαβάσει.
Ειλικρινά χαίρομαι διαβάζοντας τα άρθρα σας. Με πηγαίνουν σε άλλη διάσταση που μου ήταν άγνωστη. Είστε τόσο ευγενική ψυχή.
Σας ευχαριστώ.