Ζώντας κοσμοϊστορικές στιγμές που διαδραματίζονται σε οικονομικό επίπεδο τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη κι ενώ τέθηκε ευθέως από επίσημα ευρωπαϊκά χείλη θέμα μείωσης της εθνικής μας κυριαρχίας, η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και οι συναγελαζόμενοι με αυτήν εκδότες – δημοσιογράφοι και άλλοι τραγικοί, τηρούν στάση άκρας σιωπής για την άμεση απειλή μείωσης της εθνικής μας κυριαρχίας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, σίγουρα μόνο καλό δεν είναι).
Είναι, άραγε, το οικονομικό θέμα – πρόβλημα το μέγιστο θέμα που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας; Οι εξελίξεις ανά τον πλανήτη αποδεικνύουν πως στην Ελλάδα εκδηλώθηκε πιο γρήγορα (γιατί άραγε;) από ότι σε άλλες χώρες… Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Μόνο, που, στην Ελλάδα και μόνο προς την Ελλάδα εκτοξεύθηκε η προειδοποίηση – απειλή περί μείωσης της εθνικής μας κυριαρχίας!!! Και ο βραβευμένος σκεπτόμενος υπο-πρωθυπουργεύων δεν σκέφτηκε καν να ρωτήσει τι εννοούσαν τα θλιβερά ευρω-ανθρωποειδή όταν ξεστόμισαν αυτού του είδους την απειλή για την Ελλάδα. Προτίμησε να σιωπήσει (αλλά και να μιλούσε τι θα έλεγε άραγε πέρα από κάποιο ακόμη ψέμα;) και να συνεχίσει να ζει τον μύθο του σε μία πατρίδα που εκ των πράξεών του αποδεικνύει πως δεν την νοιάζεται…
Μαζί με τον τύποις πρωθυπουργεύοντα έτρεξαν να συνταχθούν όλα τα παπαγαλάκια, που αίφνης αποφάσισαν να τηρήσουν την γνώριμη στάση της ομερτά, δηλαδή την άκρα του τάφου σιωπή… Η Ελλάδα απειλήθηκε με συρρίκνωση και με απώλεια εθνικής κυριαρχίας της, αλλά κανείς λαλίστατος κομπορημονούντας δεν βρέθηκε να θέσει ένα έστω ερώτημα προς τους «εταίρους» – δανειστές και «διασώστες» μας: Τι εννοείτε κύριοι με τα λεγόμενά σας; Πόθεν ισχύει απώλεια εθνικής κυριαρχίας για λόγους οικονομίας; Μήπως εσείς κύριε Ρομπάι έχετε τακτοποιημένα τα οικονομικά της δικής σας πατρίδας και είστε άνευ χρεών; Γιατί δεν ξεκινάμε από τους μεγάλους χρεώστες και προτιμάτε να επιτεθείτε σε μία χώρα η οποία επί σειρά δεκαετιών έχει πέσει θύμα ασύδοτων κλεπτών, που άλλοτε φέρουν την μορφή του πολιτικού σωτήρα και άλλοτε φέρουν την μορφή στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής;
Ερχόμενοι, όμως, στο ζητούμενο, δηλαδή την απειλή απώλειας εθνικής κυριαρχίας, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε τι εννοούν λέγοντάς του αυτό οι σαπρόμυαλοι της Ευρώπης και τα σημαίνει η σιωπή των ολίγιστων και ριψάσπιδων των Αθηνών; Λέτε να κινδυνεύει η Αττική; Μήπως η Πελοπόννησος, που τόσο φαιδρά χρησιμοποιήθηκε από την κυβερνητική προπαγάνδα ως «αντικείμενο» πώλησης; Μήπως, αναρωτιέμαι, κινδυνεύει να απωλέσει την εθνική της κυριαρχία η Κρήτη, το προπύργιο και η βασική δεξαμενή ψήφων του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου; Λέτε, να κινδυνεύει η Θεσσαλία ή μήπως τα Επτάνησα; Φυσικά όχι! Ο κίνδυνος απώλειας εθνικής κυριαρχίας, είναι εκείνος ο κίνδυνος περί γεωγραφικής μείωσης της Ελλάδας που ανέφερε η Ψαρούδα Μπενάκη προς τον Κάρολο Παπούλια όταν αυτός πρωτοαναλάμβανε την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας (και που, ω! του θαύματος, κανείς δεν ρώτησε ποτέ την κυρία Ψαρούδα Μπενάκη, αλλά ούτε και τον Κάρολο Παπούλια, τι σήμαιναν τα λόγια εκείνα…!) και που αφορά την εσχατιά αυτής της μικρής, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μεγάλης, χώρας.
Εύκολα μπορούν να προσδιοριστούν τα γεωγραφικά διαμερίσματα που βάλλονται έξωθεν και έχουν εγκαταλειφθεί λόγω ανικανότητας (ή σκοπιμότητας;) της εξωτερικής πολιτικής που γίνεται από ερασιτέχνες μάγους, απολύτως αδαών επί των εθνικών θεμάτων αλλά κυρίως με μηδενικό αυτοσεβασμό περί των εθνικών και του έθνους… Με θέματα ανοιχτά στην Ήπειρο και την Θεσπρωτία με τους Τσάμηδες, με θέματα ανοιχτά στην Δυτική Μακεδονία και δη στην Φλώρινα με τους Σκοπιανούς, με θέματα ανοιχτά στην Θράκη και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου με τους Τούρκους, με τεράστια θέματα ανοιχτά στα Δωδεκάνησα και ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή του Καστελόριζου… Με τόσα, λοιπόν, ανοιχτά θέματα, με ανθρώπους που φωνάζουν για τους κινδύνους που επελαύνουν, αλλά κανείς υπεύθυνος εκ του κράτους των Αθηνών δεν ακούει, απορίας άξιο είναι πως κανένας δεν αναρωτήθηκε τι σημαίνει η απειλή των εταίρων μας, αλλά και άλλων ετέρων που προφανώς παρεδόθησαν στις ορέξεις φίλων και εχθρών…
Κάθε μέρα η Αθήνα απομακρύνεται… Κάθε μέρα που περνά, όλο και μακρύτερα βρίσκεται το Καστελόριζο, όλο και πλησιέστερα βρίσκονται οι Τσάμηδες, όλο και απειλητικότεροι δείχνουν οι Τούρκοι… Αλλά, το κράτος των Αθηνών, πρωθυπουργοί, υπουργοί και οι λοιποί αυλικοί, κόλακες και γελωτοποιοί, τηρούν άκρα σιωπή. Μαθητευόμενοι μάγοι ή επαγγελματίες μεσίτες; Τι από τα δύο είναι άραγε όλοι εκείνοι που σιωπούν ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ξέρουν, βλέπουν και ακούνε όλα όσα διαδραματίζονται στις ακριτικές περιοχές της χώρας μας; Πώς να χαρακτηρίσει ένας νηφάλιος αυτή την κραυγαλέα «σιωπή των αμνών» που στην πραγματικότητα είναι ύαινες που περιμένουν υπομονετικά και «νομοτελειακά» να απολαύσουν τα απομεινάρια της άνανδρης σιωπής τους;
- Γιατί κανείς δεν βλέπει τι γίνεται στην Θράκη, που οργώνεται από πράκτορες και βρίσκεται ένα (μικρό) βήμα πριν από την Κοσοβοποίησή της;
- Γιατί κανείς δεν μας λέει ποιοι, πότε και γιατί επισκέπτονται από αέρος ή θαλάσσης το Καστελόριζο;
- Γιατί κανείς δεν παίρνει μέτρα καταστολής στην ασυδοσία που έχει επιβληθεί στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, αλλά και στο λιμάνι της Θεσπρωτίας;
- Γιατί έχει ξεχαστεί ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων;
Αυτή η χώρα, η πατρίδα η δικιά μου και η δικιά σας, δέχτηκε απειλή. Μία απειλή που έμεινε αναπάντητη επειδή υπήρξαν άλλες προτεραιότητες, όπως κανό, κολύμβηση, διακοπές… Και το δυστυχέστερο είναι πως όλα αυτά δεν τα έκαναν μόνο οι ολίγιστοι κακοί λογιστές που μετράνε και πουλάνε τις ζωές μας στα παζάρια των τραπεζών… Αυτή την αδιάφορη στάση απέναντι στην ευθεία απειλή κρατήσαμε όλοι μας και γίναμε ένα με τους σύγχρονους νενέκους…
- Επειδή προτιμήσαμε τις διακοπές μας από το να βγούμε στους δρόμους και να φοβίσουμε τους δαίμονες που μας απειλούν…
- Επειδή προτιμήσαμε να κλείσουμε τους διακόπτες του μυαλού μας για να απολαύσουμε τις χαρές που μας προσφέρει ετούτη η πατρίδα, ξεχνώντας πως το δικό μας χρέος απέναντί της είναι να την κρατάμε ελεύθερη…
- Επειδή προτιμήσαμε να αναβάλλουμε τους αγώνες, λόγω καύσωνα, ξεχνώντας την φωτιά που μπροστά μας βάζουν κάποιοι στα σπιτικά μας…
- Επειδή προτιμήσαμε και πάλι τα μικρά προσωπικά μας από τα μεγάλα που απαιτούν οι καιροί…
- Επειδή προτιμήσαμε να σωπάσουμε και να παρασυρθούμε (για μία ακόμη φορά) από εκείνους που μόνιμα εκμεταλλεύονται εμάς και την πατρίδα μας…
Αναρωτήθηκες ποτέ Κωνσταντίνε, εάν ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ποτέ, αυτήν την κακιά μητριά ‘πατρίδα’ που λές ότι ‘χάνουμε’; Ποτέ δεν ήταν δικιά μας, αυτή η πορνοκατασκευή των εγγλέζων, η Εταίρα της Κοινής (Αγοράς), η προτεκτορατοτερατώδης κατασκευή των μασσώνων.
Για δαύτο υποθέτω ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΛΑΙΕΙ κανένας. Κι όπως λέει ο Παλαμάς, Άκλαφτο θα πάη το ψοφήμι. Μην κλαίς λοιπόν Κωνσταντίνε για μια ξεφτιλισμένη πορνοχώρα που χάνεται. Αντάξιός της είναι ο ρευστής συνειδήσεως νύν ηγέτης και οι πρώην επιβήτορες της πανάθλιας ‘εξουσίας’.
Ο ελληνισμός και η Ρωμηοσύνη το απέδειξαν ότι δεν χρειάζονται μια κακιά μητριά για να επιζήσουν και να μεγαλουργήσουν. Το σίχαμα ‘ελλάς’ (άστο με μικρό τ’ αρχικό του) το χρειάζονταν μόνο οι αλήτες της ουλής των ανθελλήνων για ν’ αβγατίζουν το τζάμπα βιός, τις μίζες δηλονότι και τις αρπαχτές με την μαγγιά τους. Πού διαφωνείς;
+Απόστολος Κ. Γάτσιας
@ Απόστολος Κ. Γάτσιας 9 Αυγούστου 2011 3:29 π.μ.
Ποιό βάθος απροσμέτρητο α-νοησίας πρέπει να έχει γευτεί κανείς για να γράψει αυτά που λες;
Αν την πατρίδα δεν την είχαμε, είναι γιατί την αφήσαμε στα χέρια των προδοτών, είναι γιατί εμείς οι ίδιοι την προδώσαμε. Και τώρα τί;
Οι Έλληνες δεν χρειάζονται πατρίδα; Θα μεγαλουργήσουν υπό τουρκικό ζυγό;
Θα φτάσουν σε πολιτισμικές κορυφώσεις έχοντας χάσει την γη τους; Όχι, αγαπητέ!
Αν χαθεί η Ελλάδα θα χαθεί κι ο Ελληνισμός, δεν θα υπάρχουν Έλληνες στον 22ο ή στον 23ο αιώνα.
Και το παιχνίδι παίζεται τώρα! Στις επόμενες 1-2 δεκαετίες τα πάντα θα έχουν κριθεί!
Ω, ναι, η αρχαιοελληνική σκέψη δεν θα χαθεί, θα ζει στην Δύση, η ορθοδοξία δεν θα σβήσει, θα ζει στην Ρωσία. Όμως αγαπητέ θα είναι μια δυτική (παραμορφωμένη) εκδοχή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, θα πρόκειται για μια ρωσική πρόσληψη της ορθοδοξίας!
Η Ελληνική Ορθοδοξία, η Ελληνική διαισθητική επικοινωνία με τον Αρχαίο κόσμο, όλα αυτά θα χαθούν και θα χαθούν ΟΡΙΣΤΙΚΑ!! Και βέβαια κάποιοι φανατικοί δήθεν πατριώτες, που όμως ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ τους και εύχονται να χαθεί, κάποιοι σαν κι εσένα, θα χαίρονται ίσως γιατί ο κόσμος τί να τους κάνει αυτούς τους δύστροπους Έλληνες που γαντζωμένοι στον βράχο τους παλεύουν να κρατηθούν 3 ή 5 χιλιάδες χρόνια! Αρκεί που έχουμε τα βιβλία των Αρχαίων τους να διαβάζουμε!
Ευμένης
“…Ρωμιοί βιλάνοι , εκει έξω από τη σανιδένια, τη ρεπιασμένη πόρτα, παραμονεύει ο Φράγκος.
Αυτιάζεται το βογγητό σας και χαίρεται, μυρίζει τ΄αχνιστό σας αίμα και τρίβει μ΄αγαλλίαση τα χέρια του.
Είναι ικανοποιημένος, γιατί βρήκε σε σας τους ίδιους τον καλλίτερό του βοηθό. Δεν τις στήνει ο Φράγκος τις κρεμάλες, εσείς τι στήνετε! Δεν έχει χρεία πια ν΄απλώσει το νυχοπόδαρό του να σας αδράξει. Του πέφτετε στη χούφτα μέσα.
Ντροπή, Ρωμιοί βιλάνοι, ντροπή.
Εγώ θα μιλήσω γλώσσα τραχειά, γλώσσα άπονη, θα πνίξω την καρδιά, θα φιμώσω το θρήνο.
Οποιος κλαίει είναι εχθρός μας, δε μας θέλει καλό.
Εγώ θα σας γυρέψω μονάχα να μου δείξετε τα μπράτσα σας , τα γερά, τ΄αργασμένα.
Που μαλάζουν το σίδερα, που οδηγάνε τ΄αλέτρι, που σφίγγουν το σφυρί.
Γιατί αφήνετε το λύκο να πατάει το καλύβι σας, να μολεύει με σάπιο χνώτο τα παιδιά σας;
Οσο νάρθει το πλήρωμα του χρόνου, αγρυπνάτε. Νάστε μονιασμένοι, τούτο μην ξαστοχάτε. Αυτή είναι η δύναμή σας. Τα δάχτυλα, σαν είναι χωρισμένα, δεν μπορούνε τίποτα, σαν όμως σφιχτούν μαζί γίνονται μια γροθιά… ”
Το φθινόπωρο, όταν οι Φράγκοι γιορτάζανε στην Αχαία σε τορνέο, “ένας άνθρωπος χύμηξε, πέρασε πίσω από το θρονί της πριγκηπέσσας κι έσκυψε στ΄αυτί του πρίγκηπα:
-Μαντάτο από την Καλαμάτα. Ροβολατόροι βιλάνοι πήρανε το κάστρο σας το πατρικό”.
Προτού αντιγράψω τούτο το απόσπασμα από τον Αγγελο Τερζάκη, ένοιωθα να πνίγομαι.
Η απελπισία είχε τρυπώσει για τα καλά στην καρδιά και το μυαλό μου.
Σκεφτόμουν πόσο “πικρό είναι το ψωμί της σκλαβιάς, δε θρέφει τα σπλάχνα του ανθρώπου, αδέρφια”.
Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο, που τόγραψε και τον Περίοπα με την Ολυμπία μας που φρόντισαν να το διαβάσουμε, το “γιατί κανένας δε μιλάει για την Πατρίδα, που χάνουμε”. Η απάντησή μου δεν είναι θρήνος, δεν είναι δάκρυα κι απελπισία.
Το απόσπασμα αυτό δείχνει τι κάνανε ο Ρωμιοί βιλάνοι πριν από 1300 τόσα χρόνια στο Μωριά σαν δείγμα κι ακολούθησαν όσα έπραξαν στο υπόλοιπο διάβα των αιώνων.
Τώρα, αδέρφια μου ακριβά, ήρθε η σειρά μας. “Οσο νάρθει το πλήρωμα του χρόνου,
ΑΣ ΑΓΡΥΠΝΑΜΕ, ΜΟΝΙΑΣΜΕΝΟΙ”.