Του Θανάση Νικολαΐδη
Η Χούντα έπεσε, τα χρόνια πέρασαν, η δημοκρατία ρίζωσε στην Ελλάδα (των ηρωισμών και των αθλιοτήτων), ο κοινοβουλευτισμός έστρωσε νιες και παλικάρια στις έδρες τους και ήρθε η ώρα των «ρυθμίσεων». Για εαυτούς και αλλήλους, συγγενείς και απογόνους, λες κι ήταν σινάφι φορτοεκφορτωτών, μη τους φάνε τον ιδρώτα. Κόμματα και «αγωνιστές» τα βρήκαν. Οι φωνές χαμήλωσαν, οι τόνοι έπεσαν, οι κραυγές έγιναν ψίθυρος και οι «ιδεολογίες» το’ σκασαν απ’ το….παράθυρο (του κοινοβουλίου).
ΚΑΠΟΙΟΙ (πολλοί) πολιτικοί, στο παρελθόν, στερήθηκαν το σπίτι, τα παιδιά τους. Σύρθηκαν οι παλιοί σε Μακρονήσια, μεταγενέστεροι στη Γυάρο κι όταν ο λαός τους τίμησε με μια έδρα στη βουλή, υπήρξαν σοφοί, σεμνοί και μετρημένοι. Κι αν όλοι τους δεν μπορούν να’ ναι σεμνοί π.χ. σαν τον Μανώλη Γλέζο, τους θέλαμε ίσους κι όμοιους με τον τελευταίο πολίτη. Τους επέλεξε το κόμμα και ο αρχηγός, τους εξέλεξε ο λαός, τους… έπρεπε δόξα και τιμή, γι αυτό δεν έμειναν με το μυαλό κολλημένο σε αρχές και ιδεολογίες.
ΜΙΑ-δυο, λοιπόν, και το «κοντέρ» του βουλευτή γράφει διπλά, τριπλά για να’ ρθει η βουλευτική… καπέλο. Οι συγγενείς βολεύονται με νόμο, η «αποζημίωση» πάει με τον μισθό των δικαστών, οι ατέλειες χωρίς όρια δεν έχουν τελειωμό και η «πελατεία» έξω απ’ το γραφείο πιστοποιεί, «δικαιώνει» και… ενθαρρύνει.
ΣΤΗΘΗΚΕ το σκηνικό για «αμαρτίες» πολιτικών (με συνέργεια πολιτών) και η μπόχα, σαν άρωμα ακριβό, απλώθηκε στην Ελλάδα της διαφθοράς. Ωστόσο, τα προνόμια χωρίς μέλλον και κατοχύρωση δεν είναι προνόμια και «το φυλάξαι τ’ αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι». Κι αν αύριο πιάσεις πολιτικό αμαρτάνοντα, τι νόημα θα’ χει να συρθεί στα δικαστήρια; Κάποιος «υψηλόβαθμος» τον εμπνεύσθηκε κι ας μην το μαρτυράει, οι άλλοι συμφώνησαν, η πλειοψηφία τον ψήφισε και να σου ο νόμος «περί (μη) ευθύνης υπουργών»! Να και τα πέντε χρόνια παραγραφής (έναντι 20), ανοιχτός ο δρόμος για μίζες, κλεψιές και αμαρτίες και τα χέρια της δικαστικής εξουσίας δεμένα.
ΤΙ άλλο σοφίστηκαν και το ‘στρωσαν αριστοτεχνικά; Αν οι αμαρτήσαντες είναι «μικτοί», παύει η δίωξη των πολιτικών, συνεχίζεται εκείνη των λοιπών (διοικητικοί, υπάλληλοι κ.λπ.). Η κατάπτωση! Το αίσχος!!
ΤΟΥΣ βλέπουμε πανικόβλητους ποιον θα «σώσουν», ποιον θα «δώσουν» και η σιχασιά μας δυναμώνει. Βλέπουμε τον (έντιμο και ικανό) Χ. Καστανίδη να «μερεμετίζει» (δεν γίνεται αλλιώς) έναν νόμο αμαρτωλό όσο οι ατιμώρητοι μιζαδόροι και μουντζώνουμε εαυτούς και αλλήλους.
