Γράφει η Μαίρη Παναγιωτακοπούλου, MACP
Φυτεύουμε ωφέλιμες σκέψεις σήμερα!
Η ζωή μας, είναι μια αντανάκλαση των σκέψεων που συνεχώς σκεφτόμαστε….Συνεπώς, ας αρχίσουμε, αν ήδη δεν το κάνουμε, να “φυτεύουμε” καλές σκέψεις.
Αν φανταστούμε τις σκέψεις μας ως σπόρους, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο μικροσκοπικό σπόρο του καρότου και αυτό της βελανιδιάς. Το πρώτο καθήκον του κηπουρού, είναι να φυτέψει το σπόρο σε εύφορο έδαφος, το δεύτερο καθήκον είναι να αναλάβει τη φροντίδα του σπόρου, να τον ποτίσει, να διασφαλίσει ότι θα αναπτυχθεί σωστά, προσθέτοντάς του λίπασμα και ξεριζώνοντας τυχόν αγριάδες γύρω του. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν ανησυχεί κάθε λίγο και λιγάκι εάν αυτό μεγαλώνει…Πιστεύει ότι κάποια στιγμή ο μίσχος θα αρχίσει να ξεπροβάλλει πάνω από το έδαφος. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ξέρουμε ότι κάτω από τις σωστές συνθήκες οι σπόροι θα φυτρώσουν.
Μπορούμε να μάθουμε πολλά από τη φύση…αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το φαινόμεο της στιγμιαίας ικανοποίησης που μερικές φορές μας κρατά γειωμένους σε πρώιμες συμπεριφορές που απαιτούν ικανοποίηση στο “εδώ και τώρα”. Προφανώς και είναι αναποτελεσματικό, να χάνουμε την υπομονή μας, επειδή δεν μπορούμε να δούμε άμεσα τα αποτελέσματα του κόπου μας. Μόνο που ότι αξίζει να δημιουργηθεί, αξίζει την υπομονή μας και την προσμονή για την ικανοποίηση που θα ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας.
Έχω παρακολουθήσει με δέος τη δημιουργία και την ανάπτυξη καταπληκτικών καταστάσεων στη ζωή μου, και κυρίως τα Δώρα της Ζωής που έλαβα μέσα από τη χαρά της μητρότητας.
Η αλήθεια είναι, ότι δεν θα ξέρουμε με σιγουριά πόσες μέρες, εβδομάδες ή χρόνια μπορεί να χρειαστούν έως την δημιουργία- την περίοδο ανάμεσα στο όραμα και το αποτέλεσμα. Όμως, το σύμπαν έχει πολλάκις αποδείξει ότι η πίστη μέσα από την πράξη, μπορεί να δώσει σάρκα και οστά σε μία ιδέα, μετατρέποντας την σε κάτι απτό, φυσικό και μετρίσιμο.
Η ερώτηση είναι: “Τί θέλω να δημιουργήσω ακριβώς και τί εμπόδια είμαι διατεθειμένος/η να ξεπεράσω γι αυτό το σκοπό;”
Ας πιστέψουμε στο προσωπικό μας όραμα, ας το νουθετήσουμε με τις ηλιαχτίδες της ΠΡΟΘΕΣΗΣ, χωρίς να απαγοητευτούμε ακόμα κι αν μερικές φορές χρειαστεί να το ποτίσουμε με τα δάκρυα της ψυχής μας.
Πρώτο βήμα: Ξεκαθαρίζουμε και συγκεκριμενοποιούμε τις προθέσεις μας.
Δεύτερο βήμα: Υλοποιούμε τις προθέσεις μας με ιεραρχικό τρόπο, από το ευκολότερο βήμα στο δυσκολότερο.
Τρίτο βήμα: Δεν δειλιάζουμε, δεν τα παρατάμε! Αναζητάμε συνοδοιπόρους-κηπουρούς που τα έχουν καταφέρει, ζητάμε βοήθεια όπου και όποτε την χρεαζόμαστε και δεν κάνουμε υπεκφυγές. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας! Θα διαπιστώσουμε, ότι τις περισσότερες φορές, οι συνοδοιπόροι με ευχαρίστηση θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα μας για υποστήριξη, με στοιχεία και συμβουλές που έχουν οι ίδιοι κατακτήσει μέσα από την εμπειρία τους.
Το αύριο είναι ήδη εδώ…
Μπορούμε να κρατήσουμε τη θέληση ζωντανή! Μπρούμε να δούμε τα λουλούδια του ονείρου να ανθίζουν, όσο παραμένουμε επίμονοι κηπουροί και αρωγοί της πρόθεσής μας!
Μαίρη Παναγιωτακοπούλου
Συμβουλευτική Ψυχολόγος MACP
