Γράφει η Μαίρη Παναγιωτακοπούλου
29-2-2016
Σήμερα το πρωί, πριν ξεκινήσουμε για το Ελληνικό, τηλεφωνήσαμε στο 698206xxxx όπως μας είχαν προτρέψει να κάνουμε, ώστε να μας υποδείξουν πού να αφήσουμε τα δέματα για τους πρόσφυγες. Οι ῾῾αρμόδιοι῾῾ μας απέτρεψαν να αφήσουμε τα είδη που είχαμε φέρει, λέγοντάς μας ότι θα ήταν έτοιμοι να τα παραλάβουν την Τετάρτη… 
Μη μπορώντας να βρούμε άκρη και λαμβάνοντας υπ όψιν την ένταση που κυριαρχούσε, με τους πρόσφυγες να διαδηλώνουν για το άνοιγμα των εισόδων στην ξενοφοβική Ευρώπη, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στον Πειραιά, στην Πύλη 2, όπου και αφήσαμε τα δέματα με είδη πρώτης ανάγκης. 
Όσοι πρόσφυγες ήταν τυχεροί, είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν μια γωνίτσα μέσα στο κτίριο υποδοχής, κάποιοι είχαν στήσει μια μικρή σκηνή για την οικογένειά τους, που ίσα ίσα τους χωρούσε…ενώ κάποιοι άλλοι είχαν κατασκηνώσει στην άσφαλτο, εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης με μοναδική κάλυψη μια λεπτή κουβέρτα.
Τι να πω γι´αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους, που δεν έφταιξαν σε τίποτα γι᾽ αυτά που περνάνε. Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση τους κι ένιωσα την απόλυτη φρίκη… Δεν σας κρύβω, ότι ένιωσα ντροπή, γιατί εγώ θα επέστρεφα στη θαλπωρή της οικογένειάς μου. Πριν 2 μήνες είχα σπάσει το πόδι μου και μερικές φορές, όταν με ενοχλεί, έχω την πολυτέλεια να το ξεκουράζω…
Φαντάστηκα πόσο δύσκολο θα είναι για άτομα που υποφέρουν από κάποια ασθένεια, ή δεν μπορούν να περπατήσουν κι όμως, παρ᾽ όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν, κρατάνε τα μπόσικα με κουράγιο και αξιοπρέπεια. Πρόσεξα πως κάποια παιδάκια και νέοι άνδρες δεν φορούσαν παπούτσια, κι όμως κλωτσούσαν μια μπάλα ποδοσφαίρου κοντά στην προβλήτα, ενώ μερικά νέα κορίτσια καθόντουσαν κατάχαμα κοιτώντας τη θάλασσα χωρίς να μιλάνε…
Ποιός ξέρει τι εικόνες περνούσαν από το νου τους, ποιος ξέρει τι να πρόσμεναν… ίσως να έψαχναν για κάποιο ελπιδοφόρο σημάδι, μια υπόσχεση ίσως… δεν είδαμε ποτέ τα πρόσωπά τους, με μάτια καρφωμένα στον προορισμό, δεν γύρισαν να κοιτάξουν πίσω για πάνω από δύο ώρες…
Κάποια παιδάκια παίζανε κρυφτό πίσω από κάδους σκουπιδιών που είχαν υπερχειλίσει, οι φωνούλες τους αντηχούσαν σαν καμπάνες μέσα στην κακοφωνία του περιβάλλοντος χώρου.
Ένα κοριτσάκι χαμογελαστό με πλησίασε. Ήταν δεν ήταν δέκα χρονών, με βλέμμα διαπεραστικό και στεντόρεια φωνή, με ρώτησε ευγενικά: “please help us go to Germany, my cousins there…” Με σπαστά αγγλικά, μου ζητούσε να την βοηθήσω να πάει στα ξαδέλφια της στη Γερμανία… Ένα αθώο παιδί, με κοίταζε βαθιά στα μάτια, έψαχνε απαντήσεις που δεν ήμουν σε θέση να της δώσω…εύχομαι όμως να κατάλαβε ότι μια ξένη προς αυτήν ύπαρξη ήταν εκεί μαζί της να την ακούσει, να καταλάβει την αγωνία της, να τιμήσει την ύπαρξή της. Ίσως να κατάλαβε ότι θα ψάξω να την βρω αύριο, κι αν δεν ξανασυναντηθούμε θα της εύχομαι το ταξίδι της να είναι όσο το δυνατόν πιο ήρεμο, με όσο το δυνατόν λιγότερα εμπόδια για εκείνη, την οικογένειά της, καθώς και όλες τις ταλαιπωρημένες ψυχές που προσπαθούν να φτάσουν στις προσωπικές τους Ιθάκες…
Φίλοι μου, μιά επίσκεψη στα μέρη όπου βρίσκονται οι πρόσφυγες, θα σας προσφέρει πολύ περισσότερα από αυτά που εσείς θα δώσετε…θα νιώσετε ευγνωμοσύνη για την τύχη να έχετε Πατρίδα, δικούς σας ανθρώπους να σας νοιάζονται και φυσικά, άσχετα από όποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζετε…
Ας μην ψάχνουμε για τελειότητα, κάθε τι, όσο μικρό και να είναι, μπορεί να προσφέρει χαρά. Η καλή θέληση για προσφορά είναι αυτό που μετράει και δεν έχει σημασία το είδος της προσφοράς.
Παραδείγματος χάριν, στην πρώτη στάση μας στο Ελληνικό, ένας μεσήλικας προσέφερε γύρω στα 10 πακέτα μπισκότα, αυτό μπορούσε να προσφέρει.
Δυστυχώς, οι ῾῾αρμὀδιοι῾῾ του συμπεριφέρθηκαν με αγένεια, τον έσπρωξαν κυριολεκτικά φωνάζοντάς του να φύγει! Δείτε το βίντεο:
Θέλω να πιστεύω ότι αυτή ήταν μια αξαίρεση κακεντρέχειας σε έναν άνθρωπο που δεν είχε υπολογίσει ότι τα μπισκότα δεν θα έφταναν για τα 400 παιδάκια του συγκεκριμένου hot spot… Βάση της προσωπικής μου εμπερίας, θα σας πρότεινα να επιλέξετε ένα ή δύο διαφορετικά αντικείμενα, όπως είδη ατομικής υγιεινής, ή μη αναλώσιμα τρόφιμα.
Οι ανάγκες των προσφύγων είναι πολύ μεγάλες και χρειάζονται τα πάντα! Φανταστείτε τις νέες κοπέλες και τί μπορεί να χρειάζονται…Σκεφτείτε τις μανούλες με τα μωράκια τους, μπορεί να χρειάζονται πάνες, γάλα, κρεμούλες. Τα μεγαλύτερα παιδάκια επίσης χρειάζονται ρουχαλάκια, τροφή και παιχνιδάκια… Δεν μπορούσα να φανταστώ πόση χαρά μπορεί να προσφέρει μια μπάλα, μέχρι που είδα πώς φωτίστηκαν τα ματάκια ενός μπόμπιρα όταν την πήρε στα χέρια του!
Κλείνοντας, θα σας παρακαλούσα να σκεφτείτε τους μεγάλους στην ηλικία, ο πόνος τους είναι απύθμενος…έχουν χάσει την Πατρίδα τους, μπορεί να είναι άρρωστοι και ίσως να νιώθουν βάρος για την ευθύνη που έχουν άθελά τους εναποθέσει στα παιδιά τους…
ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ !!!
Η Αλληλεγγύη είναι αρετή και γνώρισμα πολιτισμένης κοινωνίας και δεν γνωρίζει σύνορα!
