Πρέπει να είσαι εσύ η αλλαγή που θα ήθελες να δεις να γίνεται στον κόσμo!
Πρέπει να είσαι εσύ η αλλαγή που θα ήθελες να δεις να γίνεται στον κόσμo (του Δ. Μπουραντά)
Ένας απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου όπου εργάζομαι τα τελευταία χρόνια, ήρθε στο γραφείο μου για να ζητήσει μια συστατική επιστολή για να συνεχίσει τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Με ενημέρωσε ότι έχει ‘διοριστεί’ στη Βουλή και όταν τον ρώτησα με ποιον τρόπο με κυνισμό μου απάντησε ότι κάποιος γνωστός του τον ‘έβαλε’. Στη συνέχεια σχολίασε ότι δεν είναι αυτό που θέλει να κάνει αλλά απαξίωσε όλες τις άλλες επιλογές γιατί που να τρέχεις τώρα και που να βρεις καλύτερα αφού όλα θέλουν μέσο και ο ιδιωτικός τομέας δεν προσλαμβάνει. Του απάντησα ότι είμαστε τα αποτελέσματα των επιλογών μας και θιγμένος με ρώτησε εγώ πως βρέθηκα στο Πανεπιστήμιο (υπονοώντας ότι και εγώ ακολούθησα τον ίδιο δρόμο με εκείνον). Όταν του εξήγησα ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν μπαίνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο μου απάντησε ότι δεν αξίζει να κυνηγάς το όνειρό σου αφού όσοι συμφοιτητές του το έκαναν είναι τώρα άνεργοι ή σίγουρα δεν παίρνουν τα ίδια χρήματα με εκείνον. Τον αποχαιρέτισα λέγοντας του κάτι από τον Γκάντι που μου είχε πει εμένα ένας δάσκαλός μου παλαιότερα και λειτουργεί ως φάρος στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή
‘Πρέπει να είσαι εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις να γίνεται στον κόσμο’
Αυτό το περιστατικό που είναι μάλλον σύνηθες έχει το εξής μεγάλο πρόβλημα. Αυτά τα παιδιά μπήκαν με αυτόν τον τρόπο και έτσι πιστεύουν ότι όλοι έτσι λειτουργούν και το χειρότερο είναι ότι θα συνεχίσουν αυτή την πρακτική αφού δεν γνωρίζουν άλλη. Εδώ έχουμε τρεις επιλογές ή θα περιμένουμε κάποιο ‘αρμόδιο’ να το λύσει ή θα χρησιμοποιήσουμε για ακόμα μια φορά το εθνικό μας άλλοθι που είναι η τουρκοκρατία ή θα βελτιώσουμε την καθημερινή μας πρακτική μόνοι μας.. Η αλλαγή έρχεται με μικρά βήματα. Για παράδειγμα ας αποδοκιμάζουμε στον κοντινό ή ευρύτερο κύκλο μας όσους κοκορεύονται για το ‘εγώ ήμουν έξυπνος και βολεύτηκα εάν μπορείς κάντο και εσύ’, ας δείχνουμε ένα καλύτερο δρόμο σε όσους έχουν αποπροσανατολιστεί όπως ο φοιτητής που σας περιέγραψα στην αρχή και πολλά άλλα που πιθανόν να θέλετε να συμπληρώσετε εσείς. Σχόλια ευπρόσδεκτα.
Δ. Μπουραντάς
Την παρακάτω ιστορία μάλλον θα τη γνωρίζετε.
Αν βάλεις ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό, ο βάτραχος θα βρεθεί σε οικείο περιβάλλον και πιθανότατα θα το απολαμβάνει. Εστω τώρα ότι “ανοίγεις το μάτι” όπως λέμε και αρχίζει να ζεσταίνεται το νερό. Η θερμότητα προσδίδεται με χαμηλό ρυθμό ώστε η αύξηση θερμοκρασίας να γίνεται πολύ αργά. Καθώς ζεσταίνεται λίγο λίγο το νερό ο βάτραχος δείχνει να προσαρμόζεται στο νέο, αργά μεταβαλλόμενο, περιβάλλον. Αυτό συνεχίζεται μέχρι ενός σημείου όπου πλέον η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά και ο βάτραχος πέφτει σε κατάσταση λήθαργου οπότε και να θέλει δεν μπορεί να αντιδράσει. Στην επόμενη φάση απλά βράζεται στο ζουμί του ανήμπορος να αντιδράσει.
Του άξιζε του βάτραχου το βράσιμο;
Ο οποίος βάτραχος αν ξαφνικά τον βουτήξεις σε καυτό νερό θα ‘ρίξει έναν πήδο’ και θα φύγει να πάει αλλού.
Η συμπεριφορά του φοιτητή είναι πλέον ένα στερεότυπο συμπεριφοράς στην Ελληνική κοινωνία. Τα στερεότυπα δεν προκύπτουν ξαφνικά, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονων διεργασιών. Το νερό ζεσταινόταν σιγά σιγά. Δεν νοιώθω βολικά να εστιάσω και να κατακρίνω μια ατομική συμπεριφορά όταν η συλλογική πλέον έχει διαμορφωθεί τόσο ισχυρά. Είναι ασσύμετρο να απαιτούμε από τον κάθε ένα ξεχωριστά να σταθεί κόντρα στο ρεύμα, να αναλάβει ένα ηρωϊκό ρόλο και να δώσει μια μάχη μόνος του μέσα σε μια κοινωνία. Και αν ποτέ το κάνει, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα είναι καθαρά μια προσωπική υπόθεση για προσωπική ικανοποίηση και η επίδραση των αποτελεσμάτων του στην κοινωνία μάλλον πολύ μικρά.
Σήμερα όμως είμαστε αντιμέτωποι με κάτι διαφορετικό. Η ανάγκη για αλλαγή είναι έκδηλη σχεδόν παντού γύρω μας. Ο βάτραχος αναπηδά γιατί τσουρουφλίστηκε απότομα. Τώρα είναι σαφώς πιο εύκολο να περάσει το μήνυμα του Γκάντι. Το οποίο κατά τη γνώμη μου αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία όταν πιστέψεις ότι η αλλαγή είναι εφικτή.
Πιστεύω ότι είμαστε ακόμη στη φάση της αντανακλαστικής αντίδρασης. Δεν έχουν συνειδητοποιηθεί πολλά πράγματα σε συλλογικό επίπεδο. Απλά καήκαμε και δεν μας άρεσε.
Σκοπός και αποστολή του Κύκλου είναι να διαδώσει στους συμπολίτες μας ότι υπάρχει δυνατότητα αλλαγής, ότι το όνειρο μπορεί να αναγεννηθεί και να γίνει πραγματικότητα αρκεί να ακολουθήσουμε τις χαμένες αξίες μας.
Αν γίνει αυτό κοινή πεποίθηση όλων τότε η συλλογική συνείδηση θα ενισχύσει την αλλαγή στο ατομικό επίπεδο και αυτό με τη σειρά του θα ενισχύσει τη συλλογική αλλαγή. Είναι ζητούμενο ένα τέτοιος ενάρετος κύκλος.
Naturedigital είπε…
Η νοοτροπία αυτή.. είναι ριζωμένη στο μυαλό μας και στη ζωή μας από συστάσεως του Ελληνικού κράτους. Το “..Έχει μπάρμπα στην Κορώνη..” είναι η ζωή μας, ο τρόπος της καταξίωσης και της επιβίωσης μας. Είναι μέσα στα γονίδιά μας. Το πελατειακό σύστημα ανθίζει και ευδοκιμεί εδώ. Δεν ξεριζώνεται εύκολα. Μπορούμε να προσπαθήσωμε όμως. Από μόνοι μας. Για αρχή θα μπορούσαμε να κλείνομε τ’ αυτιά μας σ’ αυτούς που υπόσχονται τα πάντα και προσωπικά και σε ομάδες. Να τους γυρνάμε την πλάτη. Να αποδοκιμάζω με τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια… Με λίγα λόγια.. να πάψωμε να περιμένωμε επι τέλους από τον “Μπάρμπα”.. και να πείσωμε και τους άλλους να μην περιμένουν…
Να δείξωμε στα παιδιά μας πως υπάρχει και άλλος δρόμος επιτυχίας και καταξίωσης…
Καλό σας βράδυ.
Κωστής