ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣΔΙΕΘΝΗΕΛΛΑΔΑΖΩΗ
ΟΙ ΑΓΕΛΕΣ – ΜΕΡΟΣ 2ον – ΤΑ ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΛΥΚΟΙ.
Αν παραμείνουμε στο κόσμο π.χ. των λιονταριών η απλοϊκή εξήγηση της αγελαίας κοινωνίας θα ήταν αρκετή. Και στη βάση είναι αρκετή. Αν μεταφράσουμε τα δεδομένα με βάση το αποτέλεσμα και όχι τη γενεσιουργό αιτία. Γιατί γεννιούνται δυο μεγάλα ερωτήματα. Τουλάχιστον προσωπικά αυτά τα δυο ερωτήματα ήταν ο φάρος του ταξιδιού μου κι ίσως έχω επιλέξει απαντήσεις, κρατώντας πάντα στην άκρη του μυαλού μου το γεγονός πως όποια απάντηση και να επιλέξω δεν είμαι σίγουρη πως είναι έτσι.
Το μωρό παιδί που λέγαμε, μόλις ανοίξει τα μάτια του και σε όλη τη πρώτη περίοδο προσαρμογής του, μαζί με την απαίτηση του περιβάλλοντος του να μάθει γρήγορα τους κανόνες της αγέλης, παρουσιάζει μερικά «περίεργα» πραγματάκια. Είναι απλές ενστικτώδεις αντιδράσεις στην αρχή, που το περιβάλλον δεν μπαίνει καν στο κόπο να του δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, και προχωρώντας ξεκινάνε όχι απλά αντιδράσεις αλλά ερωτήσεις επίμονες, που ακόμα μια φορά το περιβάλλον καλείται να απαντήσει. Και σ΄αυτό το επόμενο στάδιο δεν παρακάμπτουν την απάντηση, απλά δίνουν την εξήγηση που καθορίζεται από τη λογική της αγέλης.
Έτσι το μικρό παιδί χωρίς εξήγηση πρέπει να νοιώσει τη σκλαβιά των παπουτσιών, όπως επίσης και την υποταγή σε συγκεκριμένους κανόνες οι οποίοι καθώς θα μεγαλώνει θα ξεφεύγουν εντελώς από τη φύση του και διάφορα άλλα πράγματα που το μυαλό του θα γεννάει και θα αναγκάζεται να απορρίπτει συνέχεια γιατί οι άλλοι έτσι ορίζουν.
Τα δυο μεγάλα ερωτήματα λοιπόν είναι ΠΟΙΟΣ καθόρισε τα πρόσθετα των κοινωνιών που είμαστε μέλη σήμερα. Ποιος καθόρισε τι θα προστεθεί στο βασικό λογισμικό. Και η απάντηση θα ήταν αυθόρμητη αν αυτό που βιώναμε σήμερα συμβάδιζε με τη φύση. Αν τα πρόσθετα περιοριζόντουσαν στο τρόπο εύρεσης τροφής, στέγης, αναπαραγωγής και ύπνου. Τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πολιτισμός είναι μια εξελιγμένη κατάσταση της πρωταρχικής κοινωνίας των σπηλαίων που όμως κατά βάση εξυπηρετεί τα ίδια πράγματα. Αυτό που βλέπουμε όμως γύρω μας είναι ένα άθροισμα προσθέτων α-φύσικων , που έχουν ξεκόψει εντελώς τον άνθρωπο από το φυσικό του περιβάλλον και που συνεχώς κάθε λεπτό της ζωής του, φροντίζουν να μην έχει ούτε δευτερόλεπτο χρόνο για να σκεφτεί κάτι έξω από αυτή τη καθορισμένη τάξη πραγμάτων.
Το δεύτερο ερώτημα είναι ΠΩΣ μέσα από όλη αυτή τη μαζικοποιημένη αφύσικη τάξη επιβιώνουν μοναχικοί λύκοι, εκτός αγέλης. Τι ακριβώς συμβαίνει κι ένα συγκεκριμένο παιδί, συνήθως μειοψηφία, θα επιμείνει να κυκλοφορεί ξυπόλυτο, και δεν θα αποδεχτεί τις ηλίθιες εξηγήσεις που του δίνουν για τα υπόλοιπα δεδομένα που έχουν επιβάλλει να είναι η ζωή του.
Το φυσικό ένστικτο του ανθρώπου να ανήκει σε μια αγέλη είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την ικανότητα κάποιου να οργανώσει τις αγέλες σε μια ομοιογενή τάξη, εξαλείφοντας όλα τα χαρακτηριστικά που θα έδιναν τη δυνατότητα στη μονάδα να αναζητήσει την ελευθερία της εκτός, και προωθώντας συνέχεια με κάθε τρόπο όλα εκείνα τα ένστικτα που τη καθηλώνουν υπόδουλη στο κοπάδι. Στη κοινωνία των λιονταριών ισχύει ο νόμος τους ισχυρότερου. Βασιλιάδες χρίζονται όσοι είναι οι πιο δυνατοί. Στη κοινωνία των ανθρώπων όμως ισχύει ο νόμος του καλύτερου γνώστη των αδυναμιών του. Βασιλιάδες χρίζονται όχι όσοι θα καλύψουν τις αληθινές ανάγκες των κοινωνιών, αλλά όσοι ξέρουν να χειρίζονται τις αδυναμίες τους. Οι δυνατοί σωματικά στις ανθρώπινες αγέλες είναι οι μπράβοι που φυλάνε το κοπάδι στη στάνη, αλλά πίσω τους υπάρχουν οι Αρχιτέκτονες κι αυτοί δεν έχουν ανάγκη ούτε μυικής δύναμης ούτε κοινής αποδοχής.
Τα ιδιοφυή διεστραμμένα τέρατα που επινόησαν αυτή το κοινωνικό statusγνώριζαν στην εντέλεια τις δύο όψεις του νομίσματος. Την ανθρώπινη τραγωδία αλλά και το ανθρώπινο μεγαλείο. Γνώριζαν πως ο άνθρωπος από ένστικτο οδηγείται σε μια αγέλη αλλά κρύβει μέσα τους όλους τους μηχανισμούς, όλα τα μυστικά ώστε να απεγκλωβιστεί από αυτή την περιορισμένη οπτική και να φτάσει να ξετινάξει από πάνω του όλα τα δεσμά που θα μπορούσε να του υποβάλλει οποιοδήποτε γελοίο πρόσθετο στο λογισμικό του.
Αν θέλουμε να λάβουμε μια σωστή απάντηση πρέπει να κάνουμε τη σωστή ερώτηση. Κι η σωστή ερώτηση μπορεί να βγει μόνο από μέσα μας. Να ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ πως το φόρεμα των στενών παπουτσιών ΜΑΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ, πως οι φανταστικοί μας φίλοι μέσα στο δωμάτιο ονομάστηκαν έτσι από τους άλλους που δεν τους έβλεπαν ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΑΜΕ. Να θυμηθούμε πως πρώτη φορά που είδαμε το τάδε παιδάκι γουστάραμε πολύ να παίζουμε μαζί του μέχρι που κάποιος μας απαγόρευσε να το κάνουμε. Να θυμηθούμε πως τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία ήταν τα εξωσχολικά που μας επέτρεπαν να τα διαβάζουμε μόνο στις διακοπές για να μην αποσπάται το μυαλό μας σε ότι ΘΕΛΟΥΜΕ αλλά σε ότι ΠΡΕΠΕΙ.
Να πάμε πίσω στην ιστορία και να φτάσουμε στην αρχή του παραμυθιού.
Μια φορά κι ένα καιρό..
Αλήθεια πως άρχισε?
Ήταν ένα παιδί…..
Αλήθεια πως το λέγανε?
Που ήθελε να φτάσει στα άστρα….
Αλήθεια ποιος το εμπόδισε?
Ένας κακός μάγος όμως….
Αλήθεια ποιος ήταν τελικά αυτός ο μάγος?….
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα? Το ψέμα όλων των εποχών.
Περισσότερες εξηγήσεις δεν έχω. Ο καθένας ας βρει μόνος του τα γιατί του. Η μόνη αλήθεια που γνωρίζω πέραν κάθε αμφιβολίας είναι πως όταν πατάω τη γη ξυπόλυτη νοιώθω καλύτερα από ότι με τα παπούτσια. Και πως μ΄εκείνο το παιδί παραμένω φίλη άσχετα αν μου το απαγόρευσαν. Και τέλος όταν κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι αφήνω κάτω το σώμα που ζει με τους δικούς τους κανόνες και πάω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου.
Η επιβολή της τάξης των λιονταριών, με τη μερίδα που τους αναλογεί, του λέοντος, ήταν είναι και θα είναι. Όσο ΚΑΠΟΙΟΙ θα συνεχίζουν να κρατάνε τα ηνία της «διδασκαλίας» στα χέρια τους. Όμως οι μοναχικοί λύκοι θα πληθύνουν. Γιατί η ίδια η γη δεν μπορεί να ανεχτεί πια αυτή την ύβρη….
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα. Δεν θα αλωθεί καμιά αληθινή πατρίδα. Γιατί οι αληθινές πατρίδες είναι αθέατες και μη προσβάσιμες παρά μόνο από τον ένα και μοναδικό κάτοικο. Κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που πάση θυσία τα μέλη των παγκόσμιων αγελών δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μάθουν.