ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΡΗΜΟΣ

Της Μαίρης Παναγιωτακοπούλου

Το κείμενο που ακολουθεί, αντικατοπτρίζει τις αγωνίες και τους φόβους πολλών εξ υμών, που ξαφνικά όντας δεμένοι πισθάγκωνα, νοιώθουμε στο είναι μας, τη φρίκη του τέλους!  Η ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας ήταν το προσάναμμα στην πυρά του δανεισμού και της σπατάλης, και τελικά μας τελείωσε…

Η γενικευμένη κρίση αξιών έχει ως βασικό στοιχείο την απαξίωση και αμφισβήτηση όλων όσων είχαμε δεχτεί και κάνει δικά μας.  Το Σύνταγμα και οι Νόμοι καταστρατηγήθηκαν, Η Εθνική μας ακεραιότητα επαναπροσδιορίζεται, και μείς απορούμε για το πώς οι σωτήρες της πατρίδας χορεύουν ζεϊμπέκικο ή μας ανακοινώνουν τα χειρότερα με θέα το απέραντο γαλάζιο…μήπως να προσπαθούν να ξορκίσουν τους φόβους τους για την επερχόμενη μαζική παράνοια?

Παρά ταύτα, εμείς πρέπει να μην αφήσουμε ούτε λεπτό από το μυαλό και την καρδιά μας την Ελλάδα μας!

Χρειαζόμαστε πολιτικούς που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν τις πιθανότητες εκεί που δεν υπάρχουν.  Δεν αρκεί η ανάλυση/ερμηνεία του προβλήματος.  Το ζητούμενο είναι το πότε και πώς θα το αλλάξουν! Επιτέλους ας ζητήσουμε αυτό που μας αξίζει.

Συνεπώς, ίσως να είναι σωστό, στο όνομα της ελπίδας να αντιτάξουμε πως ναι, υπάρχουν φρέσκιες φωνές ανάμεσά μας. Ας γίνει αυτή η χρονική στιγμή ένα σημείο αφετηρίας, για τον καθένα από μας ξεχωριστά, και  ας αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Ουσιαστικά ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και καλούμαστε όλοι να αποποιηθούμε το ρόλο του παρατηρητή.  Δεν πρέπει να είμαστε έρμαια των αποφάσεων του κάθε εκλεγμένου.  Και ας μην ξεχνάμε!  Η ΨΗΦΟΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ!

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ποιός θα καλύψει το Ιδεολογικοπολιτικό Κενό στη Χώρα;

Του Σταύρου Ζαγκίλα

Παρακολουθώ καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης τους εκπροσώπους διαφόρων πολιτικών κομμάτων και παρατάξεων, να συμμετέχουν σε συζητήσεις που αφορούν στο καυτό θέμα της εποχής. Να εκφράζουν θέσεις, να κάνουν δηλώσεις, να προτείνουν λύσεις και να κάνουν αναλύσεις που αφορούν κυρίως στην τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας αυτήν την εποχή.

Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις θέσεις και τις προτάσεις των πολιτικών κομμάτων σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα είναι τουλάχιστον απογοητευτικά. Όσο και αν προσπαθεί κανείς, δεν μπορεί να διακρίνει ίχνος ελπίδας στις θέσεις που εκπροσωπεί οποιαδήποτε πολιτική παράταξη. Αυτό που απογοητεύει περισσότερο δεν είναι η αγωνία για τις ακόμη πιο δύσκολες μέρες που έρχονται, αλλά η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κάποια φρέσκια φωνή, κάποια σπίθα που θα μπορούσε ίσως να ανάψει μια φλόγα για να φωτίσει έστω και λίγο την άλλη πλευρά του τούνελ.

Ποτέ πριν στο παρελθόν δεν είχα αμφισβητήσει περισσότερο τις πολιτικές μου πεποιθήσεις και επιλογές. Ποτέ πριν δεν ήμουν τόσο ανήσυχος, όχι μόνο για το ότι δεν υπάρχουν προτάσεις, αλλά και επειδή δε φαίνεται δυστυχώς ότι μπορεί να υπάρξουν. Ποτέ πριν δεν ήμουν τόσο ανοικτός σε νέες προτάσεις. Η λίστα των αποκλεισμένων επιλογών για μένα έχει μικρύνει πάρα πολύ και περιέχει μόνο τις επιλογές που δε θα χρησιμοποιούσα ούτε καν σαν έσχατη λύση.

ΠΑΣΟΚ, μάχη εν μέσω ιδεολογικής σύγχυσης

Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο. Ο κόσμος επέλεξε να δώσει την εντολή στο ΠΑΣΟΚ να μας βγάλει από το αδιέξοδο που βρισκόμαστε ως χώρα σήμερα, μετά από τους ανεπαρκείς, λανθασμένους ή σε κάποιες περιπτώσεις καταστροφικούς χειρισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης. Ο κόσμος επέλεξε να σβήσει το παρελθόν και να ξεχάσει το μερίδιο της ευθύνης που έχει το ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή κατάσταση, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ελπίδας στην επιχείρηση απεγκλωβισμού από το αδιέξοδο.

Βλέπουμε σήμερα ένα ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί με κάθε τρόπο να διευθετήσει τεράστια προβλήματα. Να λειτουργεί με ρυθμούς και αντανακλαστικά που ακόμη και αν είναι αντικειμενικά αργά, εντυπωσιάζουν κάποιες φορές αν λάβει κανείς υπόψη του την ελληνική πραγματικότητα. Βλέπουμε ένα ΠΑΣΟΚ να ασχολείται με “Ευρωπαϊκές Ενώσεις, ΝΑΤΑ και ίδια συνδικάτα”, με μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα, με αυξήσεις και φόρους ακόμη και σε προϊόντα που αφορούν είδη πρώτης ανάγκης, με περικοπές στον τομέα της υγείας.

Αυτό που σου φέρνει στο μυαλό αυτή η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πρέσβευε κάποτε το ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον με την εικόνα που πλάσαρε προς τα έξω για τον εαυτό του. Μοιραία σκέφτεσαι το πόσο ειρωνικό είναι να ασκεί σκληρή δεξιά πολιτική ένα σοσιαλιστικό κόμμα. Το ποσό απογοητευτικό είναι να θεωρείς ως τον πιο ικανό για την επιβολή ακραίων αντιλαϊκών μέτρων, τον εκπρόσωπο της σοσιαλιστικής παράταξης της χώρας. Το ποσό ανησυχητικό είναι να περιμένεις από ένα κόμμα να ασκήσει πολιτικές που υποτίθεται πως βρίσκονται έξω από τον ιδεολογικό του χώρο. Το πόσο ανησυχητικό είναι να σκέφτεσαι, για πόσον καιρό μπορεί να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο αφήνοντας ανεξάντλητα τα αποθέματα εμπιστοσύνης που του έχουν δώσει, κυρίως οι οπαδοί του.

ΝΔ, θα έπρεπε να μηνυθεί για ιδεολογική δυσφήμηση

Είναι δύσκολο να γίνουν ψύχραιμες κρίσεις που να αφορούν στη ΝΔ αυτήν την περίοδο. Είναι δύσκολο να αποφύγει κάποιος τη φόρτιση που δημιουργεί η ανασκόπηση του πρόσφατου παρελθόντος. Σαφώς και δεν είναι η ΝΔ η μόνη υπεύθυνη για τη σημερινή κατάσταση αλλά δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην παραδέχεται ότι στο μόνο που ήταν ικανή και απολύτως αποτελεσματική, ήταν στο δώσει τη χαριστική βολή σε μια χώρα και μια οικονομία που είχε ήδη ένα σωρό προβλήματα. Ήταν τόσο αποτελεσματικός ο τρόπος της που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί κατά βάθος ακόμη και από τα ίδια της τα στελέχη, όταν αναφέρονται σε ευθύνες που ξεκινούν από το 1980, το 1940 ή το 1821.

Ας πούμε λοιπόν για χάρη της ελπίδας πως ότι έγινε έγινε και ας δούμε το σήμερα. Ας κοιτάξουμε τη νέα ηγεσία. Ας δούμε τι έχει να προσφέρει και τι μπορεί να προσδοκεί κανείς πλέον από τη ΝΔ. Τα πρώτα σημάδια δείχνουν την άσκηση μιας ήπιας αντιπολιτευτικής τακτικής, που παρουσιάζεται ως “πολιτικό τακτ” λόγω τη δύσκολης εθνικής περιόδου που διανύουμε. Δείχνουν μια στάση συγκατάβασης και αποδοχής των περισσότερων από τα μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση, η οποία θα είναι λάθος βέβαια να ερμηνευθεί ως “λευκή επιταγή”. Οι μόνες αντιδράσεις που προβάλλει η ΝΔ έναντι στο ΠΑΣΟΚ είναι σε θέματα που αφορούν θεμελιώδη ιδεολογικά ζητήματα (και καλά). Άρα υπάρχει ελπίδα, σωστά;

Αμ δε… Μα καλά, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αντιπολίτευσης θα εξέθετε την ίδια τη ΝΔ; Ακόμη και οι ελάχιστες που έγιναν συνοδευόταν πάντα από την υπόνοια ότι για όσα έπραξε η ΝΔ ευθύνεται εκείνος ο άλλος που ήταν πριν πρόεδρος και τότε και τώρα κρύβεται. Δεν ήταν δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι που εξακολουθούν να είναι στελέχη της χωρίς να νιώθουν καν την ανάγκη να πάνε να κρυφτούν;

Τι θα γίνει με όλους τους πικραμένος από τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές; Θα καθίσουν υπό τον Σαμαρά για να ακλουθούν τις οδηγίες του; Από τη μικρή μου πείρα στα πολιτικά πράγματα, γνωρίζω ότι η ΝΔ είναι κάθε άλλο παρά κόμμα συνοχής. Σε αντίθεση με το άλλο μεγάλο κόμμα, τα στελέχη της ΝΔ δεν έδειξαν ποτέ αυτοκυριαρχία και αυτοσυγκράτηση “για το καλό της παράταξης”. Δεν έβαλαν ποτέ τίποτε άλλο πάνω από τον εαυτό τους. Ούτε καν ως αντιπολίτευση και ενόσω βρισκόταν εν αναμονή για την ανάληψη της εξουσίας. Δεν είχαν ποτέ την ελάχιστη πολιτική πονηριά, που θα τους επέβαλε να αφήσουν τον εαυτό τους στην άκρη. Ο καθένας για την πάρτη του. Πώς είναι δυνατόν να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι κοπάδι;

Τι να προσδοκεί κανείς από ένα κόμμα που έχει στις τάξεις του τα ίδια στελέχη που οδήγησαν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση; Ποιος πιστεύει τον Σαμαρά όταν λέει ότι “αυτοί που πλήγωσαν τη χώρα δεν έχουν θέση στην παράταξη”; Ποιος από όλους δεν έχει πληγώσει τη χώρα τελικά και ποιος θα μείνει στην παράταξη αν υλοποιηθεί η υποτιθέμενη απειλή; Υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει αδύνατον να κυβερνηθεί το ίδιο το κόμμα. Πώς να προσδοκεί κανείς και να ελπίζει ότι η ΝΔ θα μπορέσει ξανά να κυβερνήσει τη χώρα;

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν υπήρχε παγκόσμιος σύλλογος προστασίας κεντροδεξιών, θα έπρεπε να μηνύσει τη ΝΔ για ιδεολογική δυσφήμηση.

ΚΚΕ, σαν να μην πέρασε μια μέρα

Απόψεις και θέσεις γνωστές εδώ και σχεδόν εκατό χρόνια. Άκαμπτη πολιτική έκφραση χωρίς ίχνος ελιγμού και προσαρμογής στη σύγχρονη πραγματικότητα. Βλέποντας κάποιον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, γνωρίζεις τι ακριβώς θα πει, με τέτοια λεπτομέρεια που η παρουσία του στο μέσο ενημέρωσης μοιάζει να έχει διαδικαστικό χαρακτήρα.

Είναι ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία που έχει το ΚΚΕ να αξιοποιήσει την ευκαιρία που του δίνει η ανάγκη του κόσμου για νέες φωνές, εναλλακτικές προτάσεις. Παρόλα αυτά, αφήνει την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη επιλέγοντας να παραμείνει κολλημένο στην ίδια στείρα τακτική προσέγγισης του κόσμου που ακολουθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ο κόσμος δεν είναι κουτός αγαπητά στελέχη του ΚΚΕ. Δεν περιμένει να ακούσει ποιος φταίει και ποιος δημιούργησε τα σημερινά χάλια. Ξέρει πολύ καλά ποιος και τι φταίει για αυτήν την κατάσταση και το γεγονός ότι εξακολουθεί να επιλεγεί αυτούς που έχουν προκαλέσει αυτό το χάος, θα πρέπει να σας προβληματίζει. Ο κόσμος περιμένει να ακούσει προτάσεις και όχι συμπεράσματα. Δεν περιμένει να του πείτε για παράδειγμα ότι τα κέρδη των τραπεζών είναι όσα και το δημόσιο χρέος της χώρας, αλλά να του πείτε τι ακριβώς θα κάνετε αυτά τα κέρδη αν αναλάβετε την εξουσία.

Ποιο ακριβώς είναι το σενάριο της επόμενης ημέρας; Θα δημευθεί η ιδιωτική περιουσία με την οποία θα ξεχρεωθούν τα πάντα και θα περισσέψουν κιόλας για να μοιραστούν στο λαό; Θα καταναλώνουμε μόνο ότι θα παράγουμε οι ίδιοι μέσα από την ανάπτυξη της βιομηχανίας, της αγροτικής παραγωγής και εφόσον υπάρχει περίσσευμα θα το εξάγουμε για να έχουμε εισροή συναλλάγματος; Τι ακριβώς θα γίνει; Πείτε στον κόσμο κάποια στιγμή το πρόγραμμα σας. Περιμένει πραγματικά με μεγάλη αγωνία να ακούσει ότι δεν έχει ακουστεί ποτέ από τα επίσημα χείλη του κόμματος. Δεν θέλουμε να ακούμε άλλο αναλύσεις και συμπεράσματα για το τι φταίει. Προτάσεις περιμένουμε γιατί μόνο έτσι μπορεί να δοθεί λύση στο πρόβλημα.

Για να έρθει κάποιος κοντά σας θα πρέπει να γνωρίζει που πάει. Προς το παρόν μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες για το πρόγραμμά σας, οι οποίες πηγάζουν από το σοβιετικό παρελθόν κι αυτό φοβίζει τον κόσμο περισσότερο από ότι τον φοβίζουν 100 Διεθνή Νομισματικά Ταμεία. Ο άνθρωπος από τη φύση του προτιμά να επιλέγει το δρόμο της καταστροφής παρά το δρόμο προς το άγνωστο. Ενημερώστε τον κόσμο με σαφήνεια και ειλικρίνεια για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Νιώθουμε πραγματικά την ανάγκη να ακούσουμε εναλλακτικές προτάσεις.

Το ΛΑΟΣ στην αναμπουμπούλα χαίρεται

Είναι ίσως το κόμμα με την πιο έξυπνη – πονηρή πολιτική. Λειτουργεί με την ψυχραιμία του παρατηρητή και αφουγκράζεται προσεκτικά τον παλμό του κόσμου. Σε μια δύσκολη εποχή με τόσα πολλά προβλήματα, επιλέγει να πει πράγματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν περάσει κάποια στιγμή από το μυαλό όλων μας. Όταν ο κόσμος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα σε ένα σωρό τομείς της ζωής του, τότε ακόμη και η πιο ακραία πρόταση φαντάζει μέσα στην απελπισία του ως αποτελεσματική λύση.

Δεν ξέρω τι κρύβεται πίσω από το πολιτικό παρατηρητήριο του ΛΑΟΣ στη δεξιά άκρη του πολιτικού ορίζοντα, αλλά η υποψία ότι μπορεί να κρύβεται κάτι άλλο από αυτό που προβάλλεται είναι πολύ ανησυχητική. Και γίνεται ακόμη πιο ανησυχητική αν σκεφτεί κανείς, για πόσον καιρό θα μπορεί να κρατιέται η σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία. Για πόσο καιρό θα μπορεί να κάνει υπομονή και να δίνει πίστωση χρόνου ο κόσμος; Ποιες επιλογές του έχουν μείνει και τι μπορεί να επιλέξει μέσα στην απελπισία του;

ΣΥΡΙΖΑ πέρασε…

Είναι αυτό που λέμε, “τρέχει και δεν φτάνει”. Φωνές, κορόνες κατά καιρούς αλλά αυτό που λαμβάνει κανείς στο τέλος ρε παιδί μου είναι ότι η φωνή φτάνει με το ζόρι στα αφτιά του. Ότι η εικόνα είναι θαμπή. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ σου δίνει την ίδια αίσθηση με αυτήν που έχεις όταν σε κυνηγάνε στο όνειρο σου. Τρέχει δηλαδή με όλες του τις δυνάμεις και παρόλα αυτά μοιάζει να μείνει στο ίδιο μέρος περιμένοντας μοιραία να τον τσακώσει αυτός που τον κυνηγάει. Δεν ξέρω αλλά εμένα προσωπικά ο ΣΥΡΙΖΑ μου προκαλεί αυτό το άγχος ενός τέτοιου ονείρου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ή τουλάχιστον προσπαθεί να εκφράσει τη σύγχρονη Αριστερά. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που πραγματικά προσπαθεί να κάνει είναι να αρπάξει κανέναν πικραμένο ψηφοφόρο είτε από το ΚΚΕ, είτε από το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς για αυτόν όμως, οι πικραμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως προτιμούν τα τελευταία χρόνια τη ΝΔ, μια που δεν έχουν και πολλές διαφορές, ενώ στο ΚΚΕ απλώς δεν υπάρχουν πικραμένοι! Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι να χάνει συνεχώς έδαφος στην κοινοβουλευτική κούρσα και να αντιδρά πολλές φορές με εμφανή την αγωνία του εφιάλτη του ονείρου. Την αγωνία δηλαδή του “φωνάζω και δεν ακούγομαι, τρέχω και δεν κουνιέμαι”.

Κάπως έτσι βλέπω την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας σήμερα και η εικόνα αυτή με γεμίζει με απαισιοδοξία. Κάτι πρέπει να γίνει. Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς με εντιμότητα, σθένος, αποφασιστικότητα, εργατικότητα. Χρειάζεται πραγματικούς ηγέτες. Τα ισχυρά και ευυπόληπτα κόμματα ενδυναμώνουν την ίδια τη Δημοκρατία. Κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί είτε από το μηδέν, είτε να αναγεννηθεί από τις υφιστάμενες πολιτικές επιλογές. Είναι άμεση η ανάγκη αν δε θέλουμε να ξυπνήσουμε ξανά ένα πρωί και να ζήσουμε τον ατελείωτο εφιάλτη κάποιου πουλιού που ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του. Αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο!

http://mytwocents.gr/poios-kalypsei-ideologikopolitiko-keno-chwra/