Η Κατάντια της Κοινωνίας: Η Περιπέτεια μου στη Δίνη της Δικαιοσύνης
Σήμερα ήταν η μέρα που περίμενα 16 ολόκληρα χρόνια. Σήμερα δικαιώθηκα μετά από έναν απερίγραπτο δικαστικό αγώνα, που ξεκίνησε το 2008. Το χωράφι μου, ένα κομμάτι γης που δικαιωματικά μου ανήκει από το 2005, είχε γίνει πεδίο μάχης, όχι εξαιτίας της φύσης, αλλά λόγω της ανθρώπινης κακίας και της έλλειψης ανθρωπιάς από τους γείτονές μου.
Οι γείτονες μου απαγόρευαν την πρόσβαση στο χωράφι μου. Ναι, καλά διαβάσατε. Σε μια εποχή όπου μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, ήμουν αναγκασμένος να αντιμετωπίσω τη σκληρότητα των ανθρώπων που ζουν δίπλα μου. Ζήτησα την βοήθεια της Δικαιοσύνης. Οι δικηγορίσκοι άρχισαν τις “εργασίες” τους… Σε μια γελοία προσπάθεια να δικαιολογήσουν την κατάσταση, κάποια δήλωσε στο δικαστήριο ότι ανέκαθεν τα σακιά με τις ελιές από το χωράφι μου ερχόταν μια μαούνα (βάρκα) και τα μετέφερε και όχι κάρο/τρακτέρ, γιατί δεν υπήρχε κανένα μονοπάτι ή πρόσβαση, παρά μόνο από τη θάλασσα. Τι κατάντια…
Παρόλα αυτά, το Ειρηνοδικείο Γαργαλιάνων με δικαίωσε to 2016 και το Εφετείο Κυπαρισσίας επίσης με δικαίωσε to 2021. Όμως ο “καλός” ο γείτονας δεν πτοήθηκε. Προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, προσπαθώντας να ακυρώσει την απόφαση του Εφετείου, παρά τις προτροπές άλλου γείτονα (εμπλεκόμενου στην υπόθεση μέχρι και το Εφετείο) να μην το κάνει και να αποδεχτεί την απόφαση του Εφετείου. Το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου με δικαίωσε το 2024. Τώρα έχω το δικαίωμα να πηγαίνω στο χωράφι μου. Δεν το πιστεύω! Μεγάλη η χαρά μου!
Ζήτω στην Ελληνική Δικαιοσύνη! Δικαιώθηκα! Μπορώ να έχω πρόσβαση στην περιουσία μου! Τι κι αν πήρε 16 χρόνια; Ο θυμός που νιώθω είναι ανείπωτος. Ήμουν αναγκασμένος να επισκέπτομαι το χωράφι μου από την αμμουδιά, από τη θάλασσα, για να αποφύγω το υβρεολόγιο του “καλού” του γείτονα…
Πως καταντήσαμε, αγαπητοί μου φίλοι; Τι έχουμε για γείτονες; Ανθρώπους ή τέρατα; Κάποτε έλεγαν: “ο Θεός κι ο γείτονας”. Τώρα τι λέμε; Σε μια κοινωνία που όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους συμφέρον και πατάνε επί πτωμάτων για να το πετύχουν, έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο και η κατανόηση είναι έννοιες ξεχασμένες.
Η περιπέτειά μου δεν είναι μοναδική. Είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας, όπου η αδιαφορία και η απληστία έχουν πάρει τα ηνία. Η δικαιοσύνη έλαμψε στο τέλος, αλλά ο πόνος και η ταλαιπωρία των 16 αυτών χρόνων δεν σβήνονται εύκολα. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τι κοινωνία θέλουμε να χτίσουμε. Μια κοινωνία όπου οι γείτονες είναι φίλοι και υποστηρικτές, ή μια κοινωνία όπου ο καθένας είναι μόνος του απέναντι σε παράλογους και κακούς ανθρώπους;
Αυτή είναι η κατάντια της κοινωνίας μας. Μια κατάντια που μόνο με αγώνα και αλλαγή στη νοοτροπία μας μπορούμε να ανατρέψουμε. Ας θυμηθούμε την ανθρωπιά μας, πριν να είναι πολύ αργά.
Φώτης Παναγιωτακόπουλος
Ακολουθούν φωτογραφίες της συγκομιδής των ελιών το 2005…
Ήταν μια αξέχαστη μέρα! Για πρώτη φορά έζησα την όμορφη εμπειρία της συγκομιδής των ελιών.
