Η έκθεση Chris Hedges με τον Craig Mokhiber, πρώην διευθυντή του γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Νέα Υόρκη, σχετικά με την απόφαση του ICJ, τις αποτυχίες του ΟΗΕ και τη συνενοχή των ΗΠΑ στη γενοκτονία.
Σημείωσε ότι τα Ηνωμένα Έθνη απέτυχαν να αποτρέψουν προηγούμενες γενοκτονίες κατά των Τούτσι στη Ρουάντα, των Μουσουλμάνων στη Βοσνία, των Γιαζίντι στο Ιρακινό Κουρδιστάν και των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ και έγραψε: «Ύπατη Αρμοστεία, αποτυγχάνουμε ξανά.
«Η τρέχουσα χονδρική σφαγή του παλαιστινιακού λαού, που έχει τις ρίζες του σε μια εθνο-εθνικιστική αποικιακή ιδεολογία εποίκων, σε συνέχιση δεκαετιών συστηματικών διώξεων και εκκαθαρίσεων, βασιζόμενων αποκλειστικά στο καθεστώς τους ως Άραβες… δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας».
Ο Mokhiber πρόσθεσε: «Πρόκειται για σχολική περίπτωση γενοκτονίας» και είπε ότι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και μεγάλο μέρος της Ευρώπης όχι μόνο «αρνούνταν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους βάσει των Συνθηκών» σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης, αλλά εξόπλιζαν επίσης την επίθεση του Ισραήλ και παρείχαν πολιτική και διπλωματική κάλυψη σε αυτήν. .
«Πρέπει να υποστηρίξουμε την εγκαθίδρυση ενός ενιαίου, δημοκρατικού κοσμικού κράτους σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη, με ίσα δικαιώματα για Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους», έγραψε, προσθέτοντας: «και, ως εκ τούτου, την εξάρθρωση του βαθιά ρατσιστικού, εποίκου. αποικιακό σχέδιο και τέλος στο απαρτχάιντ σε όλη τη γη».
Ο Mokhiber, ένας δικηγόρος που ειδικεύεται στο διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εργαζόταν στον ΟΗΕ από το 1992. Διηύθυνε το έργο του Ύπατου Αρμοστή για την ανάπτυξη μιας προσέγγισης που βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα και ενήργησε ως ανώτερος σύμβουλος για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και Σουδάν. Τη δεκαετία του 1990 έζησε στη Γάζα.
Η αδιαφορία για τη γενοκτονία, ωστόσο, είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η διεθνής κοινότητα έκανε ελάχιστα για να σταματήσει τη γενοκτονία των Αρμενίων, το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες στην Καμπότζη, τη Ρουάντα και τη Βοσνία. Παρακολουθεί παθητικά καθώς εκατοντάδες Παλαιστίνιοι σκοτώνονται και τραυματίζονται κάθε μέρα, ενώ το Ισραήλ εμποδίζει την είσοδο τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων και άλλων βασικών προμηθειών στη Λωρίδα της Γάζας, όπου το 80% των περίπου 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων είναι τώρα άστεγοι.
Οι λίγες φωνές που καταγγέλλουν τη γενοκτονία πληρώνουν με την καριέρα τους. Ο Τζος Πολ, ο οποίος εργάστηκε στο Γραφείο Πολιτικών-Στρατιωτικών Υποθέσεων στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για περισσότερα από 11 χρόνια, παραιτήθηκε «λόγω μιας πολιτικής διαφωνίας σχετικά με τη συνεχιζόμενη θανατηφόρα βοήθειά μας προς το Ισραήλ». Ο Tariq Habash, κορυφαίος σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας, παραιτήθηκε τον Ιανουάριο λέγοντας ότι δεν μπορούσε πλέον να υπηρετήσει μια κυβέρνηση που «έθεσε σε κίνδυνο εκατομμύρια αθώες ζωές». Όμως, παρά τις επιστολές διαμαρτυρίας εντός των κυβερνητικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένου του State Department και της AID, δεν υπάρχει μαζική έξοδος.
Γιατί αποκηρύσσουμε τη γενοκτονία ως έγκλημα εγκλημάτων, διδάσκουμε τάξη σε τάξη για το Ολοκαύτωμα και όμως δεν κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε όταν συμβεί; Γιατί είναι τόσο λίγοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να σηκωθούν και να καλέσουν τους θεσμούς και τις κυβερνήσεις για τη σιωπή ή τη συνενοχή τους; Δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία;
Μαζί μου για να συζητήσουμε την ιστορική αδιαφορία για τη γενοκτονία και το τι συμβαίνει στη Γάζα είναι ο Craig Mokiber.
