(Δεν…) θα σε ξανάβρω στους μπαχτσέδες!

Το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα έχει γενέθλια… χωρίς καλεσμένους – δηλαδή ψηφοφόρους! –, είναι το μοναδικό κόμμα του μεταπολιτευτικού μας συστήματος που δεν έπαψε να μας ξαφνιάζει!

 

Απέχοντας παρασάγγας από τη θανάσιμη μονοτονία του ΚΚΕ αλλά και από τον σνομπ επαρχιωτισμό της ανανεωτικής Αριστεράς με τους διάφορους λεπτεπίλεπτους βλαχοδημάρχους που παρίσταναν τους βαθυστόχαστους αναλυτές των πολιτικών πραγμάτων στα καφενεία του κέντρου, αλλά κι από την παρωχημένη, επάρατη κι αμετανόητη Δεξιά, έδωσε στην πολιτική ζωή της χώρας έναν αέρα αισιοδοξίας.

Στην εποχή του ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα ατένιζε με άκρατο ενθουσιασμό το μέλλον και (με τις γενναίες επιχορηγήσεις) το παρόν – αισιοδοξία και επιχορηγήσεις που σήμερα κανείς δεν θυμάται, μια και η Ελλάδα, έκτος από την οικονομική κρίση, πλήττεται και από κρίση βαριάς αμνησίας. Το ΠΑΣΟΚ, όπως κάθε ενδιαφέρον πράγμα στη ζωή, αγαπήθηκε και μισήθηκε εκτός μέτρου. Κατάφερε να το λατρεύουν οι μισοί Έλληνες και να το μισούν θανάσιμα οι άλλοι μισοί.

Σήμερα, από τη μεριά της ευρύτερης Αριστεράς, η οποία από την πρώτη μέρα της δράσης της στην ελληνική πολιτική ζωή δεν κατάφερε να αρθρώσει έναν νέο και συγκροτημένο λόγο – πέρα των απολιθωμένων της αρχών του θρησκευτικού της δογματισμού… σαν να μην άλλαξε τίποτα στον κόσμο, σαν να μην επήλθαν καταιγιστικές αλλαγές – δεν έχουμε ως κληρονομιά ούτε μια νέα σκέψη για δείγμα, για την τιμή των όπλων, παρά μόνο μια μονότονη και μονομερή κριτική.

Ωστόσο, και στο μέτρο των τεράστιων ευθυνών του πάλαι ποτέ λαοφιλούς ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι που επωμίζεται το μεγάλο κόστος της κρίσης, αυτό είναι που διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, αυτό είναι που γελοιοποιείται υπό την ηγεσία του… πληθωρικού προέδρου του.

 

Αυτό είναι που κάνει την έκπληξη, μεταλλασσόμενο σε ΣΥΡΙΖΑ, μπλοφάροντας για άλλη μια φορά επικίνδυνα σε βάρος της καθημερινότητάς μας! Αυτό είναι εν τέλει που ανέλαβε πλήρως το βάρος των πράξεών του και υπέστη τις συνέπειές τους…

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης