Αχ Ελλάδα…

Αποχαιρετώντας το 2013, ο ελληνισμός αποχαιρέτισε ένα από τα πιο επιφανή τέκνα του, τον Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στη Μόσχα, όπου και θάφτηκε, ανήμερα των Χριστουγέννων.

Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης γεννήθηκε στη μακρινή Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν (1929), από Έλληνες γονείς που κατάγονταν από την Αργυρούπολη του αλησμόνητου Πόντου. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας και η μοίρα του έλαχε να ακολουθήσει τα έσχατα βήματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ανακαλύψεις που τον φέρνουν στην ίδια και εξ ίσου περίοπτη θέση με τον μεγάλο στρατηλάτη, στον τομέα της Αρχαιολογίας πάντοτε.

Άνθρωπος απαράμιλλου ήθους, με ηθικές αξίες αρχές που τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής και με δυο μεγάλες αγάπες. Την επιστήμη του, την Αρχαιολογία, και την Ελλάδα. Υπηρετώντας με πάθος την πρώτη, θεωρούσε ότι προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες στη δεύτερη και τον ελληνισμό!

Ενδεικτικό της αγάπης που είχε για την Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι κρατούσε μέχρι τέλους το ελληνικό διαβατήριο επί Σοβιετικής Ένωσης, με κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του, καθώς επίσης και το εξής περιστατικό, που μας διηγήθηκε ο κ. Χρήστος Γαλανίδης, πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και στενός φίλος του μεγάλου Έλληνα εκλιπόντα. Κάποια στιγμή, τη δεκαετία του ’90, επιστρέφοντας με αρχαιολογικές δόξες στην Ελλάδα, έφερε φωτογραφικό υλικό από τις ανασκαφές του, που είχαν συνταράξει τον κόσμο της Αρχαιολογίας.

Το υλικό χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή επιστημονικού ντοκυμαντέρ, διεθνούς εμβέλειας και ενδιαφέροντος. Όταν ρωτήθηκε αν προτιμούσε κλασικούς όπως ο Τσαϊκόφσκι ή ο Προκόφιεφ για τη μουσική επένδυση του ντοκυμαντέρ, είπε επί λέξει: Νε παι Χρήστο, χάσον. Ντο δουλείαν έχουμε με τ’ ατοίντς. Ας παιζ’ τ’ εμέτερον μουσική, ποντιακά.

Όπως και έγινε.
Ένα άλλο περιστατικό, ενδεικτικό του επιστημονικού μεγέθους του ανδρός, που μας εξιστόρησε ο κ. Λάζαρος Βασιλειάδης, αρχιτέκτων και πρόεδρος τότε του Συλλόγου Ποντίων Βερολίνου, είναι το εξής: Τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης ζήτησε να μελετήσει τα αρχεία του Αρχαιολογικού Μουσείου του Βερολίνου. Όταν ο κ. Βασιλειάδης, που τον φιλοξένησε στην οικία του όσο διαρκούσε η έρευνα και η μελέτη, ενημέρωσε τις αρμόδιες αρχές και ζήτησε την σχετική άδεια, οι Γερμανοί αρχαιολόγοι σηκώθηκαν όρθιοι και δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους ότι θα συναντήσουν το ιερό τέρας της παγκόσμιας αρχαιολογίας, όπως οι ίδιοι τον αποκάλεσαν.

Για όσους αναρωτιόνται γιατί ο εκλιπών κατέκτησε τη φήμη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να σημειώσουμε ότι αφ’ ενός μεν ανακάλυψε και ανέσκαψε τη νεκρόπολη του Γκονούρ τεπέ, στην έρημο Καρακούμ, του Τουρκμενιστάν, εξ ου και ο τίτλος που του ανεγνώρισαν “Ο Λέων του Καρακούμ”, και αφ’ ετέρου ανακάλυψε και ανέσκαψε τους επτά βασιλικούς τάφους του Τιλιά Τεπέ, στο βόρειο Αφγανιστάν, όπου βρέθηκαν 20 χιλιάδες αντικείμενα από χρυσό. Όσον αφορά στην δεύτερη ανακάλυψη, τα χρυσά αντικείμενα χρονολογούνται στον ανάμεσα στον 1ο π.Χ. και στον 1ο αιώνα μ.Χ. και ανήκουν στη Δυναστεία των Κουσάν, που κατέλυσε το ελληνικό Βασίλειο της Βακτριανής.

Όσον αφορά στην πρώτη ανακάλυψη, καλό είναι να διαβάσουμε τι είπε ο ίδιος ο εκλιπών, στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», το 1998:

«Για την έρημο του Καρακούμ πίστευαν ότι δεν την είχε πατήσει ποτέ άνθρωπος. Πριν από τριάντα χρόνια αποφάσισα να δω αν αυτό αληθεύει. Και ανακαλύψαμε όχι μόνο την παρουσία του ανθρώπου, αλλά τον πέμπτο πολιτισμό του κόσμου. Πριν ξέραμε τους πολιτισμούς της Κίνας, της Ινδίας, της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας. Και τώρα γνωρίσαμε και ανακαλύψαμε τον πέμπτο πολιτισμό, αυτόν της Κεντρικής Ασίας, που είναι μια μικρή Μεσοποταμία. Σ’ αυτά τα τριάντα χρόνια ανακαλύψαμε επτά ναούς και ένα καταπληκτικό ανάκτορο.

Αυτό το ανάκτορο ηλικίας 4.500 ετών είναι πρωτότυπο κατά το σχέδιό του και είχε σχέση με τα ανάκτορα της Μεσοποταμίας και της Ελλάδας, ενώ η περιοχή βάσει των ευρημάτων αποδεικνύεται πως είναι η πατρίδα του ζωροαστρισμού, που ώς τη στιγμή της ανασκαφής ήταν γνωστός μόνο από φιλολογικές μαρτυρίες».

Μπορεί αυτός ο μεγάλος Έλληνας να ανακάλυψε τον πέμπτο πολιτισμό της ανθρωπότητας, δεν είχε ανακαλύψει όμως ακόμα τον βάρβαρο πολιτισμό που «αναδύει» αυτό που λέγεται ελλαδικό κράτος. Παρότι απολάμβανε τιμής αρχηγού κράτους από το Τουρκμενιστάν και ύψιστης τιμής από τη Ρωσία, όταν ζήτησε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, αυτήν που δίνουν αφειδώς σε κάθε …πικραμένο οι νεοέλληνες «εκσυγχρονιστές», δεν του έγινε απολύτως καμία διευκόλυνση και αναγκάστηκε να καθίσει στην ουρά, παρά τα προβλήματα που είχε με τα πόδια του.

Όταν δε κατέθεσε το επιστημονικό του έργο, τις περγαμηνές του και αντίγραφα από τα 20 βιβλία του, στο Yπουργείο Πολιτισμού, προκειμένου να του δοθεί σύνταξη επιστήμονα, διαπίστωσε ότι η έρημος του Καρακούμ ήταν πολύ πιο φιλόξενη από την έρημο του ελλαδικού κράτους, το οποίο του χορήγησε τελικώς σύνταξη του OΓA ύψους 192 ευρώ μηνιαίως!!!

Την τελευταία απρέπεια, που φθάνει μέχρι το βαθμό της έσχατης αθλιότητας, την εισέπραξε μετά θάνατον ο νέος Μεγαλέξανδρος από το ελλαδικό κράτος. Στην τελετή που έγινε στην αίθουσα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και στην κηδεία του στο νεκροταφείο Τροεκούροβσκογε της Μόσχας, τον τίμησαν επίσημες αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και το Τουρκμενιστάν, το οποίο μάλιστα διεκδίκησε με πείσμα την σωρό του, ενώ από την Ελλάδα, σύμφωνα με μαρτυρίες παρισταμένων, έστειλαν όχι στεφάνι αλλά ένα μπουκέτο λουλούδια με τα ελληνικά χρώματα, χωρίς να παρευρεθεί κανένας αντιπρόσωπος της Πρεσβείας ή του Προξενείου, χωρίς συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυβέρνηση.

Εμείς τι άλλο να πούμε εκτός του ότι ορισμένοι …αρμόδιοι είναι πολύ μικροί για να διαχειριστούν το πολιτισμικό μέγεθος της Ελλάδας, των Ελλήνων και του Ελληνισμού!

Αχ Ελλάδα…

Επιστήμονας παγκόσμιου κύρους, ο ελληνικής καταγωγής αρχαιολόγος με την πολύχρονη ανασκαφική δραστηριότητά του στην περιοχή της κεντρικής Ασίας, συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη των στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και στην ανακάλυψη των ελληνικών ριζών του πολιτισμού της Κεντρικής Ασίας (ανάμεσα στο σημερινό Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν). Με τα ευρήματά του, ο Β. Σαρηγιαννίδης απέδειξε ότι ο Ελληνισμός εξαπλώθηκε στην Ανατολή και στην Κεντρική Ασία 1.500 χρόνια πριν από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το 1952 αποφοίτησε από το Κρατικό Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας (Τασκένδη) και το 1961 έλαβε Master Αρχαιολογίας Εγγύς και Μέσης Ανατολής από το Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Μόσχας. Το 1975 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Ιστορικής Επιστήμης της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Από το 1955 μέχρι σήμερα εργάζεται στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (Μόσχα). Είναι επίτιμο μέλος της Ελληνικής Ανθρωπολογικής Εταιρίας, μέλος της Αμερικανικής Εταιρίας Επιστημών (Ν.Υ.) και ισότιμο μέλος της Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων Ρωσίας.

Από το 1949 είχε ενεργό ρόλο στις αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κεντρική Ασία και το Αφγανιστάν. Εκεί, έφερε στο φως τη Βασιλική Νεκρόπολη Τιλλιά Τεπέ (1ος μ. Χ. αιώνας), όπου βρέθηκαν περισσότερα από 20.000 χρυσά αντικείμενα. Αυτή θεωρήθηκε «η ανακάλυψη του αιώνα». Τα ευρήματα είχαν φιλοξενηθεί στο Κρατικό Μουσείο του Αφγανιστάν. Με τον πόλεμο όλα τα ευρήματα εκλάπησαν μεταξύ του 1991-1993 και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους.

Τα τελευταία 30 χρόνια έκανε τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανασκαφές στο Τουρκμενιστάν (έρημο Καρά Κουμ), όπου ανακάλυψε το παντελώς άγνωστο στο διεθνή επιστημονικό κόσμο Βασίλειο της Μαργιανής (τέλος 3ης χιλιετίας π.Χ.), εισάγοντας μια νέα θεωρία στην επιστήμη για τη διάπλαση του πρωτοελληνιστικού πολιτισμού στην Κεντρική Ασία και την ύπαρξη ενός πολιτισμού πανομοιότυπου με αυτόν της Βακτρίας, που σύμφωνα με τα έως τα τώρα στοιχεία συνδέεται και με τον Κρητο-Μυκηναϊκό πολιτισμό.

Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης είχε τιμηθεί- μεταξύ άλλων -με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας (Ιανουάριος 2002), με την Ανώτατη Τιμητική Διάκριση «Μαχτουμκουλύ» της Δημοκρατίας του Τουρκμενιστάν που μέχρι τώρα έχει δοθεί μόνο σε 4 προσωπικότητες (2001), έχει ανακηρυχθεί Πρεσβευτής Ελληνισμού (1998), έχει τιμηθεί από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (2000) και έχει λάβει δεκάδες άλλες τιμητικές διακρίσεις από ελλαδικά και ομογενειακά σωματεία και οργανώσεις.

Ιδιαίτερα πλούσιο υπήρξε και το συγγραφικό του έργο, με 20 βιβλία στα ρωσικά, τα οποία έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γιαπωνέζικα και ελληνικά. Περισσότερα από 200 άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε έγκυρα διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Πηγή