admin
Κάπου είχε ειπωθεί, δεν θυμάμαι, πάνε χρόνια, ότι “Το Ιερότερο Μέρος του Κόσμου” είναι εκείνο, που δυο ψυχές κατακερματισμένες από το μίσος που έτρεφε η μια γιά την άλλη, βρέθηκαν αγκαλιασμένες να κλαίνε για όλα αυτά, που ο εγωϊσμός τούς είχε στερήσει…
Η δική μου Φιλοσοφία για τη συγχώρεση, είναι απλή…
Δεν χρειάζεται να σε συγχωρήσω...γιατί η συμπεριφορά σου, αν και μπορεί να με είχε πληγώσει, πρώτον δεν αντιπροσωπεύει παρά ένα κομμάτι του εαυτού σου και δεύτερον, πιθανόν να μην φταις εσύ, αλλά η δική μου ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή, να είσαι όλα αυτά που φανταζόμουν και χρειαζόμουν να είσαι!
Έτσι λοιπόν, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή μας είναι βαθιά συνυφασμένη με τις ζωές και τις ψυχές συνανθρώπων μας που μπορεί να μας έχουν πληγώσει, δεν θα θέλουμε πλέον να κρατάμε οποιαδήποτε δυσαρέσκεια, ή μίσος στο πρόσωπό τους.
Μέσα από την επίγνωση της ανθρώπινης φύσης μας να σφάλουμε, να πληγώνουμε αγαπημένα μας πρόσωπα, ανά πάσα στιγμή μας δίνεται η επιλογή να πράξουμε διαφορετικά, με γνώμονα τις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης, της δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων, ακόμα και ανθρώπων που έως τώρα, δεν είχαμε τη δύναμη να βρεθούμε μαζί τους πρόσωπο-με-πρόσωπο.
Μαίρη Παναγιωτακοπούλου
Συμβουλευτική Ψυχολόγος, MACP
